Źródło: By Njal - In the collection of the Mauriac family. On display at : The Jeanne François-Mauriac Exhibition, Red Wine Cellars, François Mauriac Centre at Malagar, Saint-Maixant, Gironde., CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=7237506
Francuski pisarz zaliczany do największych pisarzy katolickich XX wieku, laureat literackiej Nagrody Nobla (1952).
Studiował literaturę na uniwersytecie w Bordeaux, uzyskując dyplom w 1905 r., po czym przeniósł się do Paryża, aby studiować École des Chartes. Pozostał w niej tylko przez kilka miesięcy, zajmując się już niemal wyłącznie pisarstwem. Debiutował w 1909 r. jako poeta, Les Mains jointes, przyciągając uwagę krytyki literackiej.
W czasie I wojny przerwał pisanie, służąc na Bałkanach w szpitalu Czerwonego Krzyża. W 1922 r. opublikował Le Baiser aux lepreux (Pocałunek trędowatemu),który przyniósł mu szerokie uznanie.
Potem zasłynął jako autor prozy psychologicznej. Pisał o konfliktach między ludzką namiętnością a etyką i wiarą, m.in. w powieściach Pustynia miłości (1925),Kłębowisko żmij (1932),Faryzeuszka (1941) i Jagnię (1954). W czasie II wojny światowej publikował teksty antyfaszystowskie we francuskim podziemiu – Le cahier noir, pod pseudonimem Forez. Napisał wiele zbiorów szkiców i esejów (m.in. Bóg i złoty cielec, 1929; biografia De Gaulle 1964) oraz dziennik Pamiętnik życia wewnętrznego (1959). W 1933 r. został członkiem Akademii Francuskiej, w roku 1952 otrzymał literacką Nagrodę Nobla, a w 1958 Wielki Krzyż Legii Honorowej.
Mauriac był też znanym dziennikarzem, publikującym przez wiele lat w prawicowym dzienniku francuskim „Le Figaro”. W latach 50. sprzeciwiał się wojnie w Algierii, potępiając używanie tortur przez armię francuską.
Dzieła zabrane Mauriaca ukazały się w 12 tomach, w latach 1950-1956. Mauriac zachęcił też Elie Wiesela do opisania swoich doświadczeń jako Żyda w czasach Holokaustu.
Pisarz został pochowany na Cimetière de Vémars w departamencie Val-d’Oise.
(...) jest taki rodzaj głupoty wobec którego czuję się zupełnie bezsilny. Można bez trudu dotrzeć do ludzkiej duszy przez zbrodnię, poprzez ...
(...) jest taki rodzaj głupoty wobec którego czuję się zupełnie bezsilny. Można bez trudu dotrzeć do ludzkiej duszy przez zbrodnię, poprzez najsmutniejsze występki, ale nie można się przedrzeć przez pospolitość.
Wydana w 1931 r. niewielka książka noblisty Francoisa Mauriaca jest esejem na temat Wielkiego Czwartku, liturgii odprawianej tego dnia a przede wszystkim sakramentów, które podczas Ostatniej Wieczerzy ustanowił Chrystus. Autor we wstępie pisze, że kieruje tę książeczkę do niechrześcijańskich czytelników, bowiem ci, którzy "wytrwale uczestniczyli w katechizacji" nie znajdą tu niczego co nie byłoby im znane. I jest to chyba prawda, liczyłem na trochę inne podejście do tematu, na refleksję na temat Jezusa podczas tej nocy z Czwartku na Piątek a jest to bardziej refleksja na temat znaczenia sakramentu pokuty, kapłaństwa, eucharystii. Mimo wszystko warto przeczytać, szczególnie w okresie Wielkiego Postu.
Mimo oczywistej różnicy w treści, czuję tu podobny vibe jak w "Śmierci Iwana Iljicza". Proza psychologiczna o braku komunikacji, dysfunkcjach rodzinnych, patologicznej samotności w pełnym przecież domu. Język elegancki, choć już w swej melodii niestety z lekka archaiczny, mimo iż powieść nie ma nawet 100 lat. Trochę się wynudziłem, dobrze że autor przynajmniej eksperymentuje nieco z formą narracji. Książka w stylu "można, nie trzeba".