Najnowsze artykuły
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Homer
Źródło: By Originally from en.wikipedia; description page is/was here.. Original uploader was JW1805 at en.wikipedia, Domena publiczna, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=2171360
Znany jako: Όμηρος, Homeros
11
7,6/10
Grecki pieśniarz wędrowny (aojda),epik, śpiewak i recytator (rapsod). Uważa się go za ojca poezji epickiej. Najstarszy znany z imienia europejski poeta, który zapewne przejął dziedzictwo długiej i bogatej tradycji ustnej poezji heroicznej. Do jego dzieł zalicza się eposy: Iliadę i Odyseję. Grecka tradycja widziała w nim również autora poematów heroikomicznych Batrachomyomachia i Margites oraz Hymnów homeryckich. Żaden poeta grecki nie przewyższył sławą Homera. Na wyspach Ios i Chios wzniesiono poświęcone mu świątynie, a w Olimpii i Delfach postawiono jego posągi. Pizystrat wprowadził recytacje homeryckich poematów na Panatenajach.
W starożytności krążyło wiele legend dotyczących Homera, większość z nich nie jest już nam znana. Współcześni badacze zgadzają się, że te opowieści nie mają żadnej wartości historycznej.
Niektóre z nich pojawiły się wcześnie i bardzo szybko się rozprzestrzeniły. Wśród nich można znaleźć twierdzenia, że Homer był niewidomy, że urodził się Chios, że był synem boga rzeki Meles płynącej koło Smyrny i nimfy Kreteis, a także że był wędrującym bardem. Przypisywano mu autorstwo wielu różnych tekstów, nazywanych Homericą, a wśród nich "Cypria", Hymny Homeryckie, "Mała Illiada", "Nostoi" i wiele innych, z czego znaczna część pozostaje zaginiona lub owiana legendą. Istnieją także różne wersje jego śmierci, wśród nich, że zmarł w Ios, lub że umarł po tym, jak nie udało mu się rozwiązać zagadki zadanej przez pewnego rybaka. Najlepiej znaną biografią Homera jest "Życie Homera" napisane przez Pseudo-Herodota.
Autorstwo Iliady i Odysei wzbudza do dziś (2019) wątpliwości, a problem ten nazwano kwestią homerycką. Z braku wiarygodnych danych o życiu Homera niektórzy badacze wysuwali hipotezę, że Homer nigdy nie istniał. Już w III w. p.n.e. aleksandryjscy krytycy (tzw. chorizontes, czyli „rozdzielacze”) uważali, że oba dzieła miały dwóch różnych autorów. W czasach nowożytnych niemiecki filolog F.A. Wolf w wydanej w 1795 r. książce Prolegomena ad Homerum ogłosił koncepcję zwaną teorią pluralistyczną, według której epopeje te są w istocie zlepkiem pieśni z różnych czasów, połączonych w Atenach w VI w. p.n.e. Po około stu pięćdziesięciu latach dyskusji i sporów zwyciężyła teoria unitarystyczna, zgodnie z którą Homer istniał i był autorem obu poematów, a jego zasługą jest stworzenie wybitnych dzieł w oparciu o wielowiekową tradycję pieśni heroicznych, istniejącą w starożytnej Grecji.
Homer w swych eposach posługiwał się charakterystycznym stylem. Styl homerycki cechuje się obecnością stałych epitetów, porównań homeryckich, wzniosłością (występuje patos),a także występowaniem rozbudowanych realistycznych opisów, powodujących retardację, czyli spowolnienie akcji utworu.http://
W starożytności krążyło wiele legend dotyczących Homera, większość z nich nie jest już nam znana. Współcześni badacze zgadzają się, że te opowieści nie mają żadnej wartości historycznej.
Niektóre z nich pojawiły się wcześnie i bardzo szybko się rozprzestrzeniły. Wśród nich można znaleźć twierdzenia, że Homer był niewidomy, że urodził się Chios, że był synem boga rzeki Meles płynącej koło Smyrny i nimfy Kreteis, a także że był wędrującym bardem. Przypisywano mu autorstwo wielu różnych tekstów, nazywanych Homericą, a wśród nich "Cypria", Hymny Homeryckie, "Mała Illiada", "Nostoi" i wiele innych, z czego znaczna część pozostaje zaginiona lub owiana legendą. Istnieją także różne wersje jego śmierci, wśród nich, że zmarł w Ios, lub że umarł po tym, jak nie udało mu się rozwiązać zagadki zadanej przez pewnego rybaka. Najlepiej znaną biografią Homera jest "Życie Homera" napisane przez Pseudo-Herodota.
Autorstwo Iliady i Odysei wzbudza do dziś (2019) wątpliwości, a problem ten nazwano kwestią homerycką. Z braku wiarygodnych danych o życiu Homera niektórzy badacze wysuwali hipotezę, że Homer nigdy nie istniał. Już w III w. p.n.e. aleksandryjscy krytycy (tzw. chorizontes, czyli „rozdzielacze”) uważali, że oba dzieła miały dwóch różnych autorów. W czasach nowożytnych niemiecki filolog F.A. Wolf w wydanej w 1795 r. książce Prolegomena ad Homerum ogłosił koncepcję zwaną teorią pluralistyczną, według której epopeje te są w istocie zlepkiem pieśni z różnych czasów, połączonych w Atenach w VI w. p.n.e. Po około stu pięćdziesięciu latach dyskusji i sporów zwyciężyła teoria unitarystyczna, zgodnie z którą Homer istniał i był autorem obu poematów, a jego zasługą jest stworzenie wybitnych dzieł w oparciu o wielowiekową tradycję pieśni heroicznych, istniejącą w starożytnej Grecji.
Homer w swych eposach posługiwał się charakterystycznym stylem. Styl homerycki cechuje się obecnością stałych epitetów, porównań homeryckich, wzniosłością (występuje patos),a także występowaniem rozbudowanych realistycznych opisów, powodujących retardację, czyli spowolnienie akcji utworu.http://
7,6/10średnia ocena książek autora
8 400 przeczytało książki autora
4 339 chce przeczytać książki autora
85fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
The Penguin Book of Oulipo: Queneau, Perec, Calvino and the Adventure of Form
Jonathan Swift, Homer
0,0 z ocen
2 czytelników 0 opinii
2020
Pure Pagan: Seven Centuries of Greek Poems and Fragments
Sofokles, Homer
0,0 z ocen
7 czytelników 0 opinii
2007
Homeriká czyli żywoty Homera i poematy przypisywane poecie
Homer
7,8 z 5 ocen
39 czytelników 1 opinia
2007
Obraz literatury powszechnej w streszczeniach i przykładach. Tom I. Starożytność i wieki średnie
7,0 z 1 ocen
2 czytelników 0 opinii
1895
Powiązane treści
Publicystyka
6
Aktualności
Remigiusz Koziński
6
„Miasto Zwycięstwa” – esencjonalny epos Salmana Rushdiego
Publicystyka
Marcin Waincetel
14
Dzień Edukacji Narodowej – książki o nauczycielach, autorytet w literaturze
Publicystyka
Remigiusz Koziński
21
Niewidomi pisarze i poeci. Opisują świat, który czują
Homer, Milton, Sue Townsend (pod koniec życia),Jadwiga Stańczakowa, Agnieszka Pietrzyk. Wydawać by się mogło, że to losowo wybrane nazwiska. Antyczny poeta i autorka współczesnych...
Publicystyka
Marcin Waincetel
4
Klasyka kultury i konteksty z popkultury, czyli przygotowania do matury – poradnik dla wszystkich
Niektórzy mówią, że matura to bzdura, inni, że to najważniejszy, bo pierwszy egzamin dojrzałości. Jaka jest prawda? Majowe wyzwanie to nie tylko sprawdzenie wiedzy i umiejętności,...
Publicystyka
Sonia Miniewicz
10
Wieści z Olimpu – nowe wersje mitów
Chyba wszyscy kochamy stare piosenki i lubimy po raz kolejny usłyszeć nawet dobrze znane historie – stąd taka popularność coverów, adaptacji, remake’ów czy retellingów. I nic w tym...
Publicystyka
Marcin Waincetel
4
Antyczne opowieści, czyli mitologia w komiksie – „Antygona” i „Dedal i Ikar”
Starożytne historie o śmierci, miłości, sile przeznaczenia. A w centrum opowieści herosi, potężni, choć tragiczni, którzy walczą o życie, prawdę i honor. W antycznych opowieściach...
Popularne cytaty autora
Czyliś bóstwo, czyliś śmiertelna... Lecz skoroś jest z śmiertelników rodu, co mieszka na ziemi, Trzykroć szczęśliwy twój ojciec i matka twoj...
Czyliś bóstwo, czyliś śmiertelna... Lecz skoroś jest z śmiertelników rodu, co mieszka na ziemi, Trzykroć szczęśliwy twój ojciec i matka twoja szanowna I bracia twoi po trzykroć szczęśliwi!
5 osób to lubiNic bowiem nie ma lepszego dla męża ani żony, Jak zgodną myślą się rządzić w domu To martwi ogromnie Wrogów, a cieszy przyjaciół, ale najbar...
Nic bowiem nie ma lepszego dla męża ani żony, Jak zgodną myślą się rządzić w domu To martwi ogromnie Wrogów, a cieszy przyjaciół, ale najbardziej raduje Samego męża i żonę.
5 osób to lubi
Najnowsze opinie o książkach autora
Wybór z Odysei Homera Homer
8,0
Pozycja przeznaczona dla osób znających już język grecki, które chcą spróbować swych sił w samodzielnym czytaniu i tłumaczeniu. Sam tekst został dosyć mocno okrojony (ok. 130 stron i stonowi on - bez tłumaczenia - blisko połowę książki); ma on bardziej pokazać styl Homera, niż fabułę - na szczęście, najciekawsze fragmenty, a więc opowieść o Cyklopie, Scylla i Charybda i zejście do krainy umarłych zostały w nim umieszczone. Cały tekst jest dwujęzyczny (greka zajmuje wszyskie lewe, zaś polski tekst prawe strony),a tłumacz skupiał się na możliwie wiernym oddaniu stylu i formy oryginału, przez co może ono brzmieć dosyć sztucznie. Mimo tego, tekst przeczytałem z wielką przyjemnością - zarówno przygody Odysa (homerowe wszechobecne przydomki są genialne),jak i komentarz do nich. Przedstawia on w obszerny sposób świat eposu, porównuje go z ,,Iliadą" (od której stawia go znacznie wyżej pod wzgledem artystycznym),zastanawia się nad koncepcją dwóch Homerów (autor tego fragmentu, W. Madyda, skłania się do teorii, że nie są to dzieła jednego autora) i dokonuje obszernej analizy (zrozumiałej niemal wyłącznie dla specjalistów) językowej. Gdyby sam tekst był tylko trochę dłuższy (zabrakło mi zwłaszcza pobytu Odysa u nimfy Kalipso),to byłoby to wydanie idealne. Jeżeli jednak chcecie potraktować ,,Odyseję" tylko jako przyjemną lekturę, to radzę sięgnąć po inne wydanie.
Odyseja Homer
7,1
"Niech cię nie niepokoją
Cierpienia twe i błędy.
Wszędy są drogi proste
Lecz i manowce wszędy.
O to chodzi jedynie,
By naprzód wciąż iść śmiało,
Bo zawsze się dochodzi
Gdzie indziej, niż się chciało.
Zostanie kamień z napisem:
Tu leży taki i taki.
Każdy z nas jest Odysem,
Co wraca do swej Itaki."
Leopold Staff, ,,Odys"
Odkąd kilka lat temu po raz pierwszy przeczytałem epopeję Homera opisującą przygody Odyseusza, trzy z tych przygód rozbudziły moją wyobraźnię: Lotosożercy, Cyklopy i Syreny, zwłaszcza Syreny. Właśnie ponownie odwiedziłem te fragmenty tego greckiego eposu i moja wyobraźnia po raz kolejny zapłonęła. To zabawne, jak wiele osób boi się tej książki. Prawda, ma tysiące lat i z pewnością kultura grecka ma pewne cechy szczególne, ale księga jest niezwykle, czasem zaskakująco nowoczesna, a większość tłumaczeń pozwala na zrozumienie historii opowiedzianej przez Homera. Być może podobnie jak Siódma Pieczęć, Odyseja zyskała reputację trudnej, ponieważ została przyjęta przez intelektualistów i, co gorsza, niedoszłych intelektualistów. Ale podobnie jak klasyczny film Bergmana, Odyseja skupia się na akcji, humorze i wyrazistych postaciach, a nie na skomplikowanej symbolice i pretensjach. Nie powinno nas dziwić, jak nowoczesna wydaje się ta historia, od szybkiej akcji po nieliniową historię: autorzy czerpali z niej wskazówki przez tysiące lat i nadal czerpią z niej inspirację. Jakakolwiek opowieść o małych ludziach, codziennych bohaterach i życiu domowym, którą czytamy dzisiaj, jest tylko o kilka kroków od opowieści Odyseusza. W przeciwieństwie do Iliady, ta książka nie skupia się na wielkich ideach ani na wielkiej scenie. Bohaterowie nie opierają swoich działań na heroicznych ideałach, ale na swoich emocjach, swoich bólach i radościach. Mniej interesuje go los narodów niż stan rodziny i przyjaźni. Ponieważ opowieść opiera się na kaprysach, a nie na bohaterskich ideałach, jest znacznie mniej skupiona niż Iliada, wędrując od miejsca do miejsca w serii niepowiązanych ze sobą winiet zaczerpniętych z tradycji mitycznej. Podobnie jak Biblia, jest to zbiór historii, ale bez filozoficznego punktu widzenia. Istnieje wiele powtarzających się tematów, które choć nie zostały zakończone, z pewnością zostały zbadane. Najbardziej oczywistym z nich może być tradycja zatrzymywania gości w Grecji. Najbardziej zacni obdarowują swoich gości ucztami i prezentami. Wydaje się, że jest to głównie efekt zobowiązania szlacheckiego wśród klasy rządzącej. Podobnie jak kodeksy wojenne czy system klasowy, jest to struktura społeczna, która przynosi korzyści ich rządom. Podobnie jak w przypadku pałacu wersalskiego Ludwika XIV, zatrzymanie kogoś jako gościa było sposobem na obserwowanie tej osoby oraz zapewnienie koleżeństwa i wzajemnego zaufania wśród skłóconej klasy rządzącej. Drugim tematem jest „metis”, reprezentowany przez samego Odyseusza. Metis to greckie określenie przebiegłości. Jest to spryt, który czasami jest uważany za czarujący, a innym razem za podstępny. Achilles mówi Odysei w Iliadzie, że nie podobają mu się prośby mądrego człowieka i każdego człowieka, który mówi jedno, ale myśli co innego. Odyseusz później naśladuje to uczucie w ramach wyszukanego kłamstwa mającego na celu zdobycie zaufania innego mężczyzny. Takie są kręte ścieżki naszego bohatera. Po powrocie wprowadza w błąd swojego syna, żonę, służbę i przygnębionego ojca, uważając, aby nie przesadzić w niebezpiecznej sytuacji, przybywając jako obcy. Każde z tych kłamstw może być czasami postrzegane jako okrutne, ale za każdym oszustwem kryje się uzasadnienie. Wykorzystuje swoje historie, aby starannie przygotować słuchaczy na swój powrót, zamiast rzucać im to bez ostrzeżenia. Zapewnia, że zostanie przyjęty na jak najbardziej korzystnych warunkach, choć czerpie też przyjemność z gry w to wszystko. Te akty okrutnego sprytu nie są rzadkością w eposach i opowieściach przygodowych. Jedna z opowieści o najazdach Wikingów opowiada o tym, jak po wypłynięciu na Morze Śródziemne ich statek dotarł do jednego z miast Cesarstwa Rzymskiego. Choć była to tylko niewielka placówka, wódz Wikingów myślał, że to sam Rzym, ponieważ jego kamienne budynki górowały nad gospodarstwami jego ojczyzny. Ukrył się w trumnie z bogactwem mieczy i kazał żołnierzom zanieść go do miasta, mówiąc mieszkańcom, że chcą zapewnić sobie prawo do pochówku zmarłego króla. Kiedy ich wpuszczono, trumna została otwarta, miecze rozeszły się po okolicy, a miasto splądrowano. Co ciekawe, choć wojownicy tacy jak Grecy czy Wikingowie zachowywali ścisłe poczucie honoru i uczciwości, tego rodzaju sztuczki były nie tylko powszechne w ich opowieściach, ale wręcz podziwiane. Honor pola bitwy nie dotyczy konia trojańskiego (pomysł Odyseusza) ani opowieści o Sinonie z Eneidy. Wydaje się, że regułą jest to, że jeśli sztuczki są wystarczająco wielkie i sprytne, są dozwolone, natomiast małe, podłe żarty i zdrady nie. Nie wszyscy żołnierze zgadzają się, co jest przechytrzeniem, a co hańbą (Achilles umieszcza Odyseusza w tym drugim obozie),ale tu jest dawanie i branie.Najbardziej niezwykłe w Odyseuszu jest nie tylko to, że wymyśla te sztuczki, ale także to, że przekazuje je dumnym, honorowym ludziom, nie narażając się na ich gniew. Co więcej, robi to wszystko, ciesząc się reputacją podstępnego. Odyseusz nie był tak silną postacią jak Achilles czy Hektor w Iliadzie, chociaż może to wynikać z tego, że był postacią złożoną, która nie opierała się na stereotypowej charakterystyce „szlachetnego wojownika”. Nie jest człowiekiem o złym usposobieniu, ani też dobrym. Jest kompetentnym i potężnym wojownikiem oraz przywódcą, ale to też nie jest jego cecha charakterystyczna. Odyseusz reprezentuje grecki ideał „arete” i metis. Arete to idea mówiąca, że człowiek naprawdę wielki powinien wyróżniać się we wszystkim, a nie skupiać się tylko na jednej dziedzinie życia. Nawet wściekły Achilles pokazał głębię swojej areny w Iliadzie, gdy pełnił rolę gospodarza i mistrza igrzysk. Potrafił wykazać się szlachetnością, zdrowym rozsądkiem i hojnością, nawet jeśli nie zawsze dawał z siebie wszystko. Odyseusz jest również biegły zarówno w wojnie, jak i w gospodarstwie domowym, w mieczu i polityce, a na dodatek jest sprytny i przebiegły. Ostatecznie nie zostało już zbyt wiele miejsca na negatywne cechy charakteru, co sprawia, że czuje się trochę przygnębiony. Tym, co czyni ludzi interesującymi jako jednostki, nie są ich najlepsze cechy, ale najgorsze. Dla Odyseusza jest to jego duma. Po dwudziestu latach życia na wojnie, zostawiając żonę i małego synka, nie jest zaskakujące, że chce wrócić do domu z bogactwem i z nazwiskiem na ustach poetów i minstreli.Pomiędzy swoją dumą, swobodnym uśmiechem i bystrym dowcipem jest wzorem współczesnego bohatera akcji. Nie jest on jedynie rycerskim obrazem dobroci, ani też po prostu potężnym i przytłaczającym człowiekiem, ale człowiekiem skonfliktowanym z cierpkim poczuciem humoru, a przede wszystkim wolą przetrwania. Nie czytaj tej książki tylko dlatego, że jest stara, wpływowa i uważana za świetną. Przeczytaj ją, bo jest ekscytująca i przemyślana.