-
Artykuły
Podróże, sekrety i refleksje – książki idealne na relaks, czyli majówka z literaturą
5 -
Artykuły
Pisarze patronami nazw ulic. Polscy pisarze i poeci na początek
40 -
Artykuły
Ogromny dom pełen książek wystawiony na sprzedaż w Anglii. Trzeba za niego zapłacić fortunę
8 -
Artykuły
Paul Auster nie żyje. Pisarz miał 77 lat
6
-
Patronat LC
-
Patronat LC
-
Patronat LC
-
Patronat LC
-
Patronat LC
Dobrze wyjść z pisarzem: Michaił Bułhakow
To mądry człowiek – pomyślał Iwan. – Trzeba przyznać, że wśród inteligentów także trafiają się wyjątkowo mądrzy ludzie, nie da się temu zaprzeczyć. Dziś o kolejnym autorze, którego bez wahania mogę nazwać jednym z moich ulubionych i o książce, do której wracałam już trzy razy. Michaił Bułhakow, proszę państwa, i „Mistrz i Małgorzata”.
Pamiętam, o, jak dobrze pamiętam to pierwsze ukradkowe czytanie Mistrza i Małgorzaty!
To było jeszcze w czasach, gdy mieszkaliśmy z rodzicami w bardzo małym mieszkaniu, którego jedna ściana od podłogi do sufitu zastawiona była książkami. To ściana, dzięki której okazało się, że ślepnę. To ściana, której woluminową zawartość umiem odtworzyć grzbiet po grzbiecie, gdy zamknę oczy. Te książki powoli wykraczały poza regał, wypełniały mieszkanie, zagarniały je – robiły to dyskretnie i w najlepszym stylu. Zagarniały też stopniowo pamięć. Ale to później.
Jedną z tych książek – łagodnych agresorów – była powieść Bułhakowa.
Gdy rodzice wychodzili, zaczynały się namiętne poszukiwania. Drzwi się zamykały. Jeszcze nadstawiałam ucha, czy aby na pewno na dole trzasnęły drzwi klatki schodowej, czy aby na pewno zamknęli drzwi do samochodu, czy odpalił silnik? Gdy wszystkie dźwięki były odhaczone, biegłam po taboret. Czego nie wolno czytać, gdy są? Czego nie mogę dosięgnąć? – to były moje wytyczne.
„Mistrz i Małgorzata” je spełniała. Nazwisko autora wydawało mi się dziwne. Na okładce była kobieca twarz, oko podmalowane na niebiesko. Namierzyłam ją już wcześniej w czasie sprzątania. Nie wiem, ile miałam wtedy lat. Dziesięć? Jedenaście? Ale ta książka mnie intrygowała.
Oczywiście, na dłuższą metę nic wtedy z tego czytania nie wyszło. Trudno było mi wgryźć się w tekst. Jeszcze tę rozmowę w czasie początkowego spaceru mogłam prześledzić. Później pojawiał się Piłat – hm. Otworzyłam książkę w środku. Właściwie otworzyła się sama w miejscu, w którym się rozklejała. Był to początek drugiej części, rozdział 17 lub 19. Pojawiała się Małgorzata. Czytałam. I czytałam. I wtedy pomyślałam, że to jest powieść o czarownicy i lataniu. I bardzo mi się to spodobało.
Ostatecznie, po raz pierwszy w całości przeczytałam tę książkę już w mniej powstańczych warunkach, bo – jak większość ważnych dla mnie książek – w czasie, gdy chodziłam do liceum. Później drugi raz, na studiach i trzeci raz, kilka lat po ich zakończeniu. I za każdym razem tak samo świetnie się przy niej bawiłam. Choć przecież znam tę historię, przynajmniej tak mogłoby się zdawać, aż za dobrze.
Zamykając się na moment na wszystkie społeczno-polityczne interpretacje, które są z nią związane: to po prostu wspaniała powieść z narracją poprowadzoną w dwóch równoległych wątkach, opowiedziana z poczuciem humoru, momentami absurdalnym.
W tej powieści znalazłam też dla siebie parę porad, które wzięłam sobie do serca i o których staram się pamiętać – w sumie same mi się nasuwają na myśl – gdy znajduję się w życiowych punktach zwrotnych.
Po pierwsze:
Niech pani nigdy nikogo i o nic nie prosi! Nigdy i o nic, tych zwłaszcza, którzy są od pani potężniejsi. Sami zaproponują, sami wszystko dadzą.
Po drugie:
W ogóle niech mi będzie wolno poradzić pani, Małgorzato, niech się pani nigdy niczego nie boi. To rozsądne.
Po trzecie, najważniejsze:
Wszystko będzie, jak być powinno, tak już jest urządzony świat.
A jakie Wy macie skojarzenia z „Mistrzem i Małgorzatą”?
komentarze [7]
Fenomenalna książka! Ostatnio stwierdziłam, że Behemot, Woland i reszta demonicznej bandy - mogliby odwiedzić kraj Kim Dzong Una. To byłyby niezapomniane przygody :D
Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post
Połowicznie rozczarowana ....Miłe wspomnienia autorki tylko Bułhakow gdzieś mi umknął, a to na niego liczyłam.
Żeby ukryć rozczarowanie poczytam sobie o nim w innym źródle. A poniżej odpowiedź na pytanie autorki (tematyczna).
Odkryłam go w liceum, oczywiście na etapie "lektur obowiązkowych". Oczywiście przez "Mistrza i Małgorzatę". Książka bardzo mnie wciągnęła. Do tego...
Ta powieść musi znaleźć swego odbiorcę.
Ten, który ją odczyta ,podda się magii tej książki -wchodzi w symbiozę z nią.
I już przepadło ,jest związany , uzależniony do końca życia.
Co jakiś czas odzywa się w nim przymus zajrzenia do Moskwy Bułhakowa .
Gdybym musiała zostawić sobie tylko jedną książkę - nie wahałabym się.
Trzeba pamiętać, że książka była pisana w czasach makabrycznego terroru Stalina. Bułhakow przeżył nietknięty, choć innym Stalin nie popuścił.
Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post
Ja usłyszałem o tej książce na fali pierestrojki wtedy nie w Rosji, a jeszcze w Związku Radzieckim. W tv pokazywano klatkę schodową na ulicy Sadowej (tam "gościł" w czasie akcji powieści Woland ze świtą) całą "opisaną" cytatami z książki, przez młodych czytelników powieści. Mam w domu egzemplarz książki, który powoli zbliża się od stadium - czytanej, do zaczytanej. Wracam...
Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej
Tekst fajny, choć żadnej treści w nim nie ma. Prócz krótkich wspominek autorki. Szczerze mówiąc myślałam, że będzie coś o Bułhakowie właśnie. Tytuł mnie zmylił.
Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post