Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nudziłam się, bo ciagle grali w karty, gadali o wzajemnej niechęci mimo wzajemnej sympatii i zmieniali plany bitwy, które i tak mnie nie obchodziły. Od samego początku z trudem rozumiałam, kto jest kim, jak wyglada i czy jest właśnie w pomieszczeniu, nie złapałam żadnej więzi (z wyjątkiem Milczka), nikt mnie nie zaintrygował (no może Kruk). Wcale nie pomagały ekspozycje wrzucane w połowie dialogu, że oto pięć wieków wcześniej Dominator uczynił zuo nad tą straszną rzeką lub że dwa tomy temu dana postać pojawiła się w scenie kopania dołu w ziemi.

Z rozmaitych opinii można wywnioskować, że:

– fantasy jest nowatorskie, bo pisane z perspektywy zwykłego człowieka. Nie do końca się zgodzę, że główny bohater i jego kompani są zwykłymi ludźmi;

– fantasy jest realistyczne – no nie jest. Pominę zamykanie tysiąckilometrowych podróży w kilkuzdaniowym akapicie. Gdzie ten ciężar rzeczywistości?? To Czarna Kompania, co się sprzedaje za pieniądz, morduje, kradnie i gwałci, a Kronikarz pisze głównie o graniu w karty i Tradycji. Poza tym w trzeciej części Ksiąg Północy Cook podkręcił kurek fantasy i nagle zesłał na moją wyobraźnię latające wieloryby, gadające kamienie i – może na tym się zatrzymam – w połowie wielbłąda, w połowie centaura… czyli w jednej trzeciej wielbłąda, w jednej trzeciej konia, w jednej trzeciej człowieka… Nieważne... Nie wiem. I tak nie odegrał żadnej roli.

Przechodzę do meritum: wcale nie pomógł język piętnastolatka (mam wrażenie, że tłumaczenie też nie). Nie zdzierżę już żadnego imiesłowu i żadnego „niemal”.

PS Tak, w jednym miejscu czytało się szybciej (koniec drugiego tomu), a tożsamość Białej Róży mnie zaskoczyła. Ale to ZA MAŁO NA 900 STRON!
PS2 Może to nie będzie popularna opinia, ale złożoność charakteru Marona Zalewacza jest ciut przekombinowana.

Nudziłam się, bo ciagle grali w karty, gadali o wzajemnej niechęci mimo wzajemnej sympatii i zmieniali plany bitwy, które i tak mnie nie obchodziły. Od samego początku z trudem rozumiałam, kto jest kim, jak wyglada i czy jest właśnie w pomieszczeniu, nie złapałam żadnej więzi (z wyjątkiem Milczka), nikt mnie nie zaintrygował (no może Kruk). Wcale nie pomagały ekspozycje...