Jesteśmy społecznością, która kocha książki

[...]Wiesz, co to wiara? - No… - W tej chwili jesteśmy tutaj. Siedzimy w fotelu – oznajmił Louis. – Czy myślisz, że mój fotel jutro tu będzie? - Tak, jasne. - Zatem wierzysz, że tu będzie. Tak się składa, że ja także. To właśnie jest wiara: że coś będzie. [201]

[...]Wiesz, co to wiara? - No… - W tej chwili jesteśmy tutaj. Siedzimy w fotelu – oznajmił Louis. – Czy myślisz, że mój fotel jutro tu będzie? - Tak, jasne. - Zatem wierzysz, że tu będzie. Tak się składa, że ja także. To właśnie jest wiara: że coś będzie. [201]

Ciało ludzkie zaczyna się rozkładać cztery minuty po śmierci. Coś co kiedyś było siedliskiem życia, przechodzi teraz ostatnią metamorfozę. Zaczyna trawić samo siebie. Komórki rozpuszczają się od środka. Tkanki zmieniają się w ciecz, potem w gaz. Już martwe, ciało staje się stołem biesiadnym dla innych organizmów. Najpierw dla bakterii, potem dla owadów. Dla much. Muchy składają jaja, z jaj wylegają się larwy. Larwy zjadają bogatą w składniki pokarmową pożywkę, następnie emigrują. Opuszczają ciało w składnym szyku, w zwartym pochodzie, który podąża zawsze na południe. Czasem na południowy wschód lub południowy zachód, ale nigdy nie na północ. Nikt nie wie dlaczego. Do tego czasu zawarte w mięśniach białko zdążyło się już rozłożyć, wytwarzając silnie stężony chemiczny roztwór. Zabójczy dla roślinności, niszczy trawę, w której pełzną larwy, tworząc swoistą pępowinę śmierci ciągnącą się aż do miejsca, skąd wyszły. W sprzyjających warunkach – na przykład w dni suche i gorące, bezdeszczowe – pępowina ta, ten pochód tłustych, żółtych, rozedrganych jak w tańcu czerwi, może mieć wiele metrów długości. Jest to widok ciekawy, a dla człowieka z natury ciekawskiego cóż może być bardziej naturalne niż chęć zbadania źródła tego zjawiska?

Ciało ludzkie zaczyna się rozkładać cztery minuty po śmierci. Coś co kiedyś było siedliskiem życia, przechodzi teraz ostatnią metamorfozę. Zaczyna trawić samo siebie. Komórki rozpuszczają się od środka. Tkanki zmieniają się w ciecz, potem w gaz. Już martwe, ciało staje się stołem biesiadnym dla innych organizmów. Najpierw dla bakterii, potem dla owadów. Dla much. Muchy składają...

- Reszta mnie nie widzi - powiedział mały duch. - Wiem. Mam na imię Gwendolyn, a ty? - Dla ciebie wciąż jeszcze doktor White. - Mam na imię Robert. - To bardzo ładne imię - zauważyłam. - Dziękuję uprzejmie - powiedział doktor White. - Za to ty masz bardzo ładne żyły.

- Reszta mnie nie widzi - powiedział mały duch. - Wiem. Mam na imię Gwendolyn, a ty? - Dla ciebie wciąż jeszcze doktor White. - Mam na imię Robert. - To bardzo ładne imię - zauważyłam. - Dziękuję uprzejmie - powiedział doktor White. - Za to ty masz bardzo ładne żyły.

Zawsze będą ci, którzy polują, i ci, na których się poluje.

Zawsze będą ci, którzy polują, i ci, na których się poluje.

- Chcę umrzeć. - Nie szkodzi - odpowiedział spokojnie Janek.- To bez znaczenia. Ja nie chce umszeć i musze. Ty wracaj. Tam nas zabiesz. - Zabiesz? - Pamięć o nas. Nic tu po tobie. Ić jusz. You can't fight our battle, you have to fight your own.

- Chcę umrzeć. - Nie szkodzi - odpowiedział spokojnie Janek.- To bez znaczenia. Ja nie chce umszeć i musze. Ty wracaj. Tam nas zabiesz. - Zabiesz? - Pamięć o nas. Nic tu po tobie. Ić jusz. You can't fight our battle, you have to fight your own.

-Jak leci? - krzyknął Wojtek[...] -Prosto z nieba! - odkrzyknął niewiele starszy od niego chłopak. - Równo co piętnaście minut.

-Jak leci? - krzyknął Wojtek[...] -Prosto z nieba! - odkrzyknął niewiele starszy od niego chłopak. - Równo co piętnaście minut.

ZNISZCZ. ZBURZ. ZETRZYJ NA PROCH. Ale co takiego? WSZYSTKO.

ZNISZCZ. ZBURZ. ZETRZYJ NA PROCH. Ale co takiego? WSZYSTKO.

Wojtek był najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Do czasu kiedy go zobaczył. Wyglądał, jakby spał. W rączce ściskał poplątane bandaże, a wokół rozsypały się starannie nagromadzone opatrunki. Drugą ręką przyciskał do piersi swoją torbę, podziurawioną jak sito. Obok wspierał się na szpadlu plutonowy. Druga łopata wbita w ziemię, czekała na kogoś innego. Wojtek podszedł i pochylił się nad nim. Twarz Małego zastygła w uśmiechu. -To on nie wrócił - powiedział głucho Wojtek. Plutonowy spojrzał na niego i pokiwał głową, bo nie mógł wydobyć z siebie głosu. Jego łzy kapały prosto na przestrzeloną torbę Małego. Wojtek wziął drugą łopatę i razem wykopali Małemu grób w cieniu drzewa. A potem plutonowy delikatnie wziął swojego łącznika do zadań specjalnych na ręce, ukląkł i złożył go w ziemi. I stanęli nad nim ramię w ramię. Dwóch prawie dorosłych mężczyzn, a żaden nie był w stanie rzucić pierwszej grudki ziemi. Dopiero kiedy Lidka zasłoniła Małemu twarz swoją chustką, przysypali go, garść po garści, powierzając go ziemi jak najcenniejszy skarb. Jak ziarenko, które ma zakiełkować.

Wojtek był najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Do czasu kiedy go zobaczył. Wyglądał, jakby spał. W rączce ściskał poplątane bandaże, a wokół rozsypały się starannie nagromadzone opatrunki. Drugą ręką przyciskał do piersi swoją torbę, podziurawioną jak sito. Obok wspierał się na szpadlu plutonowy. Druga łopata wbita w ziemię, czekała na kogoś innego. Wojtek podszedł i pochy...

Słowo "Krasińskich" wprawiło w osłupienie "Tjokkiego" Odendaala, majora Południowoafrykańskich Sił Powietrznych, ponieważ pisownia tego wyrazu nijak się miała do dźwięków, jakie należało wydobyć z gardła. Major Odendaal otworzył usta, ale po głośnym "kra", które wywołało salwę śmiechu u polskich lotników, zaplątał się przy "sin-cin-skikh" i czując, że jego język zaczyna wchodzić w niebezpieczny korkociąg pomiędzy zębami a podniebieniem, zaprzestał dalszych prób ku rozczarowaniu kolegów z polskiej 1586. Eskadry do Zadań Specjalnych.

Słowo "Krasińskich" wprawiło w osłupienie "Tjokkiego" Odendaala, majora Południowoafrykańskich Sił Powietrznych, ponieważ pisownia tego wyrazu nijak się miała do dźwięków, jakie należało wydobyć z gardła. Major Odendaal otworzył usta, ale po głośnym "kra", które wywołało salwę śmiechu u polskich lotników, zaplątał się przy "sin-cin-skikh" i czując, że jego język zaczyna wchodzi...

- Jeśli tak Ci przeszkadzają te włosy, możemy je przefarbować...Ale jak dla mnie wyglądają w miarę spoko. Poza tym. Ten czerwony wąż jest całkiem ponętny. - Twoje komplementy mnie nie ruszają. - Ani mnie twój striptiz. Weź się ogarnij.

- Jeśli tak Ci przeszkadzają te włosy, możemy je przefarbować...Ale jak dla mnie wyglądają w miarę spoko. Poza tym. Ten czerwony wąż jest całkiem ponętny. - Twoje komplementy mnie nie ruszają. - Ani mnie twój striptiz. Weź się ogarnij.

Dłuższą chwilę siedzieli w milczeniu, nie patrząc na siebie. Wojtek czuł, że złością niewiele zdziała. Wreszcie wziął głęboki wdech i zebrał się w sobie. - Od jakiegoś czasu chciałem ci powiedzieć...-spojrzał zrezygnowany w rozgwieżdżone niebo - ...że chcę być... twoim przyjacielem - wyrzucił z siebie i zerknął badawczo na Mikołaja, który wybałuszył oczy. - I że cię bardzo... ale to bardzo... - poczerwieniał z wysiłku - kocham. Mikołaj ryknął śmiechem tak, że zatrzęsły się mury kamienicy wznoszącej się ponad nimi. Z pewnością usłyszano go po drugiej stronie Alei. Gdzieś od strony BGK odezwała się seria. -To miłe - skwitował wyznanie brata. - Ale i tak zostaję.

Dłuższą chwilę siedzieli w milczeniu, nie patrząc na siebie. Wojtek czuł, że złością niewiele zdziała. Wreszcie wziął głęboki wdech i zebrał się w sobie. - Od jakiegoś czasu chciałem ci powiedzieć...-spojrzał zrezygnowany w rozgwieżdżone niebo - ...że chcę być... twoim przyjacielem - wyrzucił z siebie i zerknął badawczo na Mikołaja, który wybałuszył oczy. - I że cię bardzo... ...

Nigdy nie będę twoim wrogiem. Nigdy.

Nigdy nie będę twoim wrogiem. Nigdy.

-Zagram ci coś. - Popatrzył na niego. -Jasne - odpowiedział "Anoda". Mikołaj zagrał balladę Metalliki, która w powstaniu zrobiła furorę. Ładnie grał, Wojtek musiał mu to przyznać. Jankowi "Anodzie" też się chyba podobało, bo słuchał z zamkniętymi oczami. Po Metallice Mikołaj zrobił chwilę przerwy, przyjrzał się siedzącemu obok chłopakowi i zagrał "Poloneza" Chopina, czym wyczerpał swój skromny repertuar. Nie mając innego wyjścia, zaczął powoli grać swoją partię "Galopu", jego i Wojtka domowy numer popisowy. "Anoda" musiał mieć dobry słuch muzyczny, bo otworzył oczy i zaczął brzdąkać akompaniament do partii Mikołaja. Już po chwili przysunął się bliżej i grał obiema rękami. Szło im całkiem sprawnie. "Anodzie" nie przeszkadzało, że Mikołaj się mylił, przyspieszał, przeskakiwał. Potrafił się dostosować. Parę osób spojrzało na nich ciekawie, a oni mknęli na przód w czasie i w przestrzeni, ranny powstaniec i nadpobudliwy chłopiec z przyszłości. Ten, który bronił swojego miasta, z tym który dzięki niemu będzie mógł kiedyś tu żyć. Razem. Wojtek podszedł do pianina. Mikołaj i "Anoda" właśnie skończyli grać i w dramatycznym geście wznieśli dłonie w górę, a cała sala zabrzmiała brawami.

-Zagram ci coś. - Popatrzył na niego. -Jasne - odpowiedział "Anoda". Mikołaj zagrał balladę Metalliki, która w powstaniu zrobiła furorę. Ładnie grał, Wojtek musiał mu to przyznać. Jankowi "Anodzie" też się chyba podobało, bo słuchał z zamkniętymi oczami. Po Metallice Mikołaj zrobił chwilę przerwy, przyjrzał się siedzącemu obok chłopakowi i zagrał "Poloneza" Chopina, czym wycze...

- Czy naprawdę, aż tak nienawidzisz No.6? - Kiedy poznasz prawdę, a jednak nadal będziesz chciał uratować to miasto wtedy i ty...STANIESZ SIĘ MOIM WROGIEM.

- Czy naprawdę, aż tak nienawidzisz No.6? - Kiedy poznasz prawdę, a jednak nadal będziesz chciał uratować to miasto wtedy i ty...STANIESZ SIĘ MOIM WROGIEM.