Jesteśmy społecznością, która kocha książki

[...]Wiesz, co to wiara? - No… - W tej chwili jesteśmy tutaj. Siedzimy w fotelu – oznajmił Louis. – Czy myślisz, że mój fotel jutro tu będzie? - Tak, jasne. - Zatem wierzysz, że tu będzie. Tak się składa, że ja także. To właśnie jest wiara: że coś będzie. [201]

[...]Wiesz, co to wiara? - No… - W tej chwili jesteśmy tutaj. Siedzimy w fotelu – oznajmił Louis. – Czy myślisz, że mój fotel jutro tu będzi...

Ciało ludzkie zaczyna się rozkładać cztery minuty po śmierci. Coś co kiedyś było siedliskiem życia, przechodzi teraz ostatnią metamorfozę. Zaczyna trawić samo siebie. Komórki rozpuszczają się od środka. Tkanki zmieniają się w ciecz, potem w gaz. Już martwe, ciało staje się stołem biesiadnym dla innych organizmów. Najpierw dla bakterii, potem dla owadów. Dla much. Muchy składają jaja, z jaj wylegają się larwy. Larwy zjadają bogatą w składniki pokarmową pożywkę, następnie emigrują. Opuszczają ciało w składnym szyku, w zwartym pochodzie, który podąża zawsze na południe. Czasem na południowy wschód lub południowy zachód, ale nigdy nie na północ. Nikt nie wie dlaczego. Do tego czasu zawarte w mięśniach białko zdążyło się już rozłożyć, wytwarzając silnie stężony chemiczny roztwór. Zabójczy dla roślinności, niszczy trawę, w której pełzną larwy, tworząc swoistą pępowinę śmierci ciągnącą się aż do miejsca, skąd wyszły. W sprzyjających warunkach – na przykład w dni suche i gorące, bezdeszczowe – pępowina ta, ten pochód tłustych, żółtych, rozedrganych jak w tańcu czerwi, może mieć wiele metrów długości. Jest to widok ciekawy, a dla człowieka z natury ciekawskiego cóż może być bardziej naturalne niż chęć zbadania źródła tego zjawiska?

Ciało ludzkie zaczyna się rozkładać cztery minuty po śmierci. Coś co kiedyś było siedliskiem życia, przechodzi teraz ostatnią metamorfozę. Z...

- Reszta mnie nie widzi - powiedział mały duch. - Wiem. Mam na imię Gwendolyn, a ty? - Dla ciebie wciąż jeszcze doktor White. - Mam na imię Robert. - To bardzo ładne imię - zauważyłam. - Dziękuję uprzejmie - powiedział doktor White. - Za to ty masz bardzo ładne żyły.

- Reszta mnie nie widzi - powiedział mały duch. - Wiem. Mam na imię Gwendolyn, a ty? - Dla ciebie wciąż jeszcze doktor White. - Mam na imi...

Zawsze będą ci, którzy polują, i ci, na których się poluje.

Zawsze będą ci, którzy polują, i ci, na których się poluje.

- Chcę umrzeć. - Nie szkodzi - odpowiedział spokojnie Janek.- To bez znaczenia. Ja nie chce umszeć i musze. Ty wracaj. Tam nas zabiesz. - Zabiesz? - Pamięć o nas. Nic tu po tobie. Ić jusz. You can't fight our battle, you have to fight your own.

- Chcę umrzeć. - Nie szkodzi - odpowiedział spokojnie Janek.- To bez znaczenia. Ja nie chce umszeć i musze. Ty wracaj. Tam nas zabiesz. - Za...

-Jak leci? - krzyknął Wojtek[...] -Prosto z nieba! - odkrzyknął niewiele starszy od niego chłopak. - Równo co piętnaście minut.

-Jak leci? - krzyknął Wojtek[...] -Prosto z nieba! - odkrzyknął niewiele starszy od niego chłopak. - Równo co piętnaście minut.

ZNISZCZ. ZBURZ. ZETRZYJ NA PROCH. Ale co takiego? WSZYSTKO.

ZNISZCZ. ZBURZ. ZETRZYJ NA PROCH. Ale co takiego? WSZYSTKO.

Wojtek był najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Do czasu kiedy go zobaczył. Wyglądał, jakby spał. W rączce ściskał poplątane bandaże, a wokół rozsypały się starannie nagromadzone opatrunki. Drugą ręką przyciskał do piersi swoją torbę, podziurawioną jak sito. Obok wspierał się na szpadlu plutonowy. Druga łopata wbita w ziemię, czekała na kogoś innego. Wojtek podszedł i pochylił się nad nim. Twarz Małego zastygła w uśmiechu. -To on nie wrócił - powiedział głucho Wojtek. Plutonowy spojrzał na niego i pokiwał głową, bo nie mógł wydobyć z siebie głosu. Jego łzy kapały prosto na przestrzeloną torbę Małego. Wojtek wziął drugą łopatę i razem wykopali Małemu grób w cieniu drzewa. A potem plutonowy delikatnie wziął swojego łącznika do zadań specjalnych na ręce, ukląkł i złożył go w ziemi. I stanęli nad nim ramię w ramię. Dwóch prawie dorosłych mężczyzn, a żaden nie był w stanie rzucić pierwszej grudki ziemi. Dopiero kiedy Lidka zasłoniła Małemu twarz swoją chustką, przysypali go, garść po garści, powierzając go ziemi jak najcenniejszy skarb. Jak ziarenko, które ma zakiełkować.

Wojtek był najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Do czasu kiedy go zobaczył. Wyglądał, jakby spał. W rączce ściskał poplątane bandaże, a ...

Słowo "Krasińskich" wprawiło w osłupienie "Tjokkiego" Odendaala, majora Południowoafrykańskich Sił Powietrznych, ponieważ pisownia tego wyrazu nijak się miała do dźwięków, jakie należało wydobyć z gardła. Major Odendaal otworzył usta, ale po głośnym "kra", które wywołało salwę śmiechu u polskich lotników, zaplątał się przy "sin-cin-skikh" i czując, że jego język zaczyna wchodzić w niebezpieczny korkociąg pomiędzy zębami a podniebieniem, zaprzestał dalszych prób ku rozczarowaniu kolegów z polskiej 1586. Eskadry do Zadań Specjalnych.

Słowo "Krasińskich" wprawiło w osłupienie "Tjokkiego" Odendaala, majora Południowoafrykańskich Sił Powietrznych, ponieważ pisownia tego wyra...