Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta książka to gniot jakich mało. Fatalny styl, a raczej jego brak. Wygląda to bardziej jak szkice z kursu pisania niż gotowa książka. Język to kolokwializmy z wrzuconymi gdzieniegdzie archaicznymi formami, bardzo wzniosłymi i zupełnie niepasującymi do reszty tekstu. Jakby ktoś chciał się popisać jakim ślicznie brzmiącym zwrotem ( takie wiejskie 'bynajmniej bardzo mi się podobalo'). Tłumacz chyba też nie mógł się zdecydować co chce robić, bo zdarza sie, że jesteśmy uraczeni 'okey'ami, co to ma być, pongielski?
Teraz bohaterowie.. tak płaskich postaci jeszcze nie widziałam. Brak budowania ich obrazu, charakteru tyle co w papierze, bez emocji, które by budowaly sceny. A! Sceny... Skrótowce do bólu. Bez rozwinięcia fabuły, które buduje klimat. To tak jakby autorka powiedziała 'To jest ekscytujaca chwila'. I na tym koniec. Bez wyjaśnienia co właściwie było takie ekscytujące. Dialogi tego nie tłumaczą, zachowanie postaci także.
Zauważyłam również, zresztą trudno nie zwrócić na to uwagi, że autorka miesza czas. W środku sceny daje nam spojler o tym jak po fakcie odebrała coś główna bohaterka, po czym wraca do opowieści. Czy takie podsumowanie nie powinno znaleźć się na końcu sceny?...
Brak konsekwencji w pisaniu przejawia się też w narracji. Jedno zdanie napisane jest z punktu widzenia 3 osoby, a już następne w tym samym akapicie opisuje nam przeżycia w narracji pierwszoosobowej. To katastrofa.
Odradzam ten tytuł. Przebrnęłam 80 stron co chwilę wzdychając. Weltachmerz i to bardzo. I choć zwykle daję książce szansę w nadziei, że czymś mnie zaskoczy, tak tu nie widzę sensu w takim działaniu. Tu nie chodzi o brak intrygi lub o to, że być może tu wcale nie chodzi o intrygę, a o pokazanie jak wygląda sekta od środka. To byłoby ciekawe i dlatego skusiłam się na ten tytul. Ale to jest pastwienie się nad czytelnikiem przy pomocy obrzydliwie złego pisania. W dodatku wieje nudą. Bez cienia emocji. Pensjonarskie opowiastki są bardziej pasjonujące od tego co tu dostajemy. Przykro mi, że książka jest reklamowana pod wielkimi hasłami, które kuszą czytelnika skomplikowaną, dobrze zbudowaną fabułą w stylu Millenium. Bzdura. Rozczarowuje tak wysoka ocena na lubimy czytać.pl, na której zwykle polegałam, ale chyba tu się kończy moje zaufanie.

Ta książka to gniot jakich mało. Fatalny styl, a raczej jego brak. Wygląda to bardziej jak szkice z kursu pisania niż gotowa książka. Język to kolokwializmy z wrzuconymi gdzieniegdzie archaicznymi formami, bardzo wzniosłymi i zupełnie niepasującymi do reszty tekstu. Jakby ktoś chciał się popisać jakim ślicznie brzmiącym zwrotem ( takie wiejskie 'bynajmniej bardzo mi się...

Książka nietuzinkowa, nie w kwestii tematyki, bo wojna została opisana już z każdej chyba strony. Wyjątkowy klimat książki, to sukces autora.
Nie trafiłam wcześniej na tak ujmującą narrację, może nieco przypomina mi tę w "Złodziejce książek", jest intymna, czuła a przy tym trochę groźna.
Czytałam i mój zachwyt rósł w miarę jak uświadamiałam sobie, że jestem świadkiem myśli głównego bohatera. Tego podłego pijaka, którego chaotyczne myśli bezustannie krążyły wokół alkoholu, narkotyków, kobiet, tożasamości z którą nie mógł się uporać.
Mnóstwo powtórzeń jednego słowa/wyrażenia, jakby chciał je wypróbować, zanim zdecyduje, które jest właściwe, które jego dotyczy, czy nie dotyczy wcale? Czy jest coś co go dotyczy? A jeśli dotyczy to czy ma to dla niego wartość? Czy powinno?
Obraz bardzo niepoukładanej głowy dodatkowo na tle zatrważającyh wydarzeń, wymuszających na ludziach podejmowanie ważnych decyzji, świadomych i wiążących. Ale co jeśli niewiadomo czego się chce, na czym zależy i co jest własnymi decyzjami? Własne wymuszone decyzje? Dlaczego? A skoro dlaczego, to może lepiej zrobić jedynie co należy i znaleźć tylko siebie? I tam koniec, spokój, może...
Nie do końca jestem zadowolona z ilości erotyzmu w książce. Bohater to szelma i łajdak, więc było dużo, bardzo dużo o kobietach, ale ta mania bywała uciążliwa. Szczęśliwie pan Twardoch ma wyczucie i gdy scena zaczynała być nużąca następowało przejście do kolejnej.
Barwna historia, oniryczne, płynne opisy stanu odurzenia, pięknie, nie grubiańsko o kobietach, wspaniały język.
Książka do której można wrócić, bo nie chodzi w niej o porywającą fabułę, a mimo to lub dzięki temu jest wspaniałą literacką ucztą.

Książka nietuzinkowa, nie w kwestii tematyki, bo wojna została opisana już z każdej chyba strony. Wyjątkowy klimat książki, to sukces autora.
Nie trafiłam wcześniej na tak ujmującą narrację, może nieco przypomina mi tę w "Złodziejce książek", jest intymna, czuła a przy tym trochę groźna.
Czytałam i mój zachwyt rósł w miarę jak uświadamiałam sobie, że jestem świadkiem...

Autor nie tylko napisał powieść porywającą zarówno młodzież jak i dorosłych, ale i wyrywającą serce, nakazującą wstrzymywać oddech aż jest to bolesne.
Mimo chęci jak najdłuższego rozkoszowania się lekturą ta nie pozwala odłożyć się na później. Czułam się oczarowana, niezwykle związana z opowieścią, po jej zakończeniu siedziałam w ciszy, czując smutek wobec losów bohaterów oraz podziw dla autora za stworzenie tak zajmującej i pięknej historii.

Autor nie tylko napisał powieść porywającą zarówno młodzież jak i dorosłych, ale i wyrywającą serce, nakazującą wstrzymywać oddech aż jest to bolesne.
Mimo chęci jak najdłuższego rozkoszowania się lekturą ta nie pozwala odłożyć się na później. Czułam się oczarowana, niezwykle związana z opowieścią, po jej zakończeniu siedziałam w ciszy, czując smutek wobec losów bohaterów...