Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miałam się do niej nawet na odległość kija nie zbliżać, ale zepsuty komputer i charakter książki, jaką obecnie czytam (trudno poświęcić jej cały dzień) sprawiły, że sięgnęłam po ten tytuł na półkę mojej współlokatorki.
Przynajmniej mniej więcej wiedziałam, czego się spodziewać. Styl literacki doprowadzał mnie co rusz do szewskiej pasji. Kiedy po raz n-ty czytałam "poczułam to TAM", "pocałował mnie TAM" i wiele innych "TAM-ów" ręce mi opadały i po prostu odkładałam książkę na bok... by po chwili do niej wrócić.
Racja. Książka ta jest okropna - ma się wrażenie, że została napisana przez ucznia gimnazjum czy liceum, historia jest płytka jak woda w kałuży, postacie trudne do umiejscowienia w rzeczywistym świecie. A czytanie jej to prawdziwa walka dla miłośnika literatury. Walka pomiędzy popadaniem w rozpacz nad jej ubogim stylem i językiem a nieuleczalną chęcią, by czytać dalej i dalej i dalej.
Nie wiem, czy sięgnę po kolejne części. Pewnie znów musiałby mi paść komputer i zabraknąć alternatywnej pozycji do czytania. Ale może wtedy, wiedziona doświadczeniem, pójdę po prostu do księgarni i kupię jakąś "normalną" książkę... Chociaż, kto wie.

Miałam się do niej nawet na odległość kija nie zbliżać, ale zepsuty komputer i charakter książki, jaką obecnie czytam (trudno poświęcić jej cały dzień) sprawiły, że sięgnęłam po ten tytuł na półkę mojej współlokatorki.
Przynajmniej mniej więcej wiedziałam, czego się spodziewać. Styl literacki doprowadzał mnie co rusz do szewskiej pasji. Kiedy po raz n-ty czytałam "poczułam...

Baśnie, które chyba ukształtowany moją osobowość. Nie wiem tylko, czy to dobrze, czy źle. Ostatnio przeczytałam ponownie i oczom uwierzyć nie mogłam, że mama czytała mi to przed snem - odlot! ;)

Baśnie, które chyba ukształtowany moją osobowość. Nie wiem tylko, czy to dobrze, czy źle. Ostatnio przeczytałam ponownie i oczom uwierzyć nie mogłam, że mama czytała mi to przed snem - odlot! ;)

Zdecydowanie jest to książka młodzieżowa. Czuć to na przykład po sposobie pisania i narracji, który na początku dla mnie (i moich 23 lat na karku) był trochę odpychający. W dodatku dawno nie czytałam powieści, w której dwójka głównych bohaterów jest młodsza ode mnie (właściwie to tylko jeden, no ale...). Ale po kilku stronach zdecydował, że bardziej niż na sposobie pisania skupie się na historii... i krótko mówiąc to mnie zgubiło.

Ponieważ przez pierwsze dwa dni książkę czytałam głównie w tramwaju albo na uczelni w przerwie między zajęciami czułam się trochę głupio, gdyż za nic nie mogłam powstrzymać wielkiego banana wyskakującego mi na facjatę. I to nie dlatego, że akurat opisywana była śmieszna sytuacja a ni mniej ni więcej dlatego, że główna bohaterka (Kelsey) opisywała właśnie uroki pewnego Indyjskiego Księcia. Czytając je miałam wrażenie, że się rumienie i, Bóg mi świadkiem, czułam się nastolatka, podlotek, który ukradkiem zerka w miejscu publicznym na przystojniaka Wink

A wokół tego mamy jeszcze indyjskie legendy i mity, indyjskie świątynie i dżunglę i historię, która jest naprawdę dobrze przemyślana i spisana w sposób uporządkowany i jasny, bez niedociągnięć i zbędnych niedokończonych wątków.

A w dodatku będą części następne! I to przypomina mi, że nie tak całkiem dawno zastanawiałam się, za czym, po Harrym Potterze i Zmierzchu, oszaleje świat. Cóż, chyba mamy odpowiedź ;D

Zdecydowanie jest to książka młodzieżowa. Czuć to na przykład po sposobie pisania i narracji, który na początku dla mnie (i moich 23 lat na karku) był trochę odpychający. W dodatku dawno nie czytałam powieści, w której dwójka głównych bohaterów jest młodsza ode mnie (właściwie to tylko jeden, no ale...). Ale po kilku stronach zdecydował, że bardziej niż na sposobie pisania...