Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Dary Anioła" to taka seria, która ma fajny pomysł na fabułę i świat, ale jej wykonanie jest średnie. "Miasto Szkła" to ciekawy przypadek. Kiedy wspominam o tym, jakie wydarzenia były tu przedstawione, myślę sobie, że był to chyba najciekawszy tom z tej "pierwotnej" trylogii. Mimo to, czytałam ten tom ponad miesiąc, nie czując naglącej potrzeby, by wrócić do tej książki. Dlatego myślę, że to, co odpycha mnie od Darów, to warsztat pisarski autorki. Cassandra Clare ma dobre pomysły (nie są super odkrywcze, ale dobre), jednak sposób, w jaki opisuje sceny oraz to, jak kreuje swoich bohaterów, jest niedorobiony. Dlatego czasami przynudza, a czasami coś wydaje się być głupiutkie. Mam nadzieję, że to faktycznie kwestia stażu pisarskiego, i że z każdą jej książką będzie lepiej.

3,5/5

"Dary Anioła" to taka seria, która ma fajny pomysł na fabułę i świat, ale jej wykonanie jest średnie. "Miasto Szkła" to ciekawy przypadek. Kiedy wspominam o tym, jakie wydarzenia były tu przedstawione, myślę sobie, że był to chyba najciekawszy tom z tej "pierwotnej" trylogii. Mimo to, czytałam ten tom ponad miesiąc, nie czując naglącej potrzeby, by wrócić do tej książki....

Książka, którą prawdopodobnie w pełni zrozumie tylko osoba, która przeżyła to samo co główna bohaterka lub osoba, która ma koło siebie taką bliską osobę. Dla mniej empatycznych osób Ewa może być postacią, którą szybko zmieszają z błotem, zbyt łatwo oceniając, dlaczego postępowała tak, a nie inaczej. Moim zdaniem autorka z lekkością podsuwa małe rzeczy, które kumulowały się i powodowały, że Ewa była nieszczęśliwa w małżeństwie. Główna myśl tej książki jest na tyle uniwersalna, że powinna ją zrozumieć zarówno osoba niedoświadczona, jak i będąca już w stałym związku. A mianowicie — o relacje trzeba dbać. Myślę, że jest to zasada, która tyczy się nie tylko par, ale też przyjaźni czy relacji w rodzinie. Kiedy ludzie nie spędzają ze sobą czasu, nie rozmawiają, nie przeżywają razem ze sobą nowych doświadczeń — dobre relacje zanikają, a ludzie się od siebie oddalają. Książka pokazuje także, jak ważny jest wzajemny szacunek, pokazuje też, że niestety, nie każda osoba będzie w stanie spełnić czyjeś oczekiwania. I to nie dlatego, że ta druga osoba jest zła i beznadziejna, ale dlatego, że zupełnie inne rzeczy mają dla tej osoby wartość.

Jednak bardzo brakowało mi pokazania, jak tę całą sytuację widzi mąż Ewy, Maciek. W książce jest on przedstawiony przez większość czasu jako palant, a uważam, że w tego typu historiach nie chodzi o to, by demonizować którąkolwiek ze stron. Cała opowieść nabrałaby głębi, gdyby zostało wytłumaczone, dlaczego Maciek zachowywał się tak, jak się zachowywał. Zniknąłby motyw „tej złej kobiety” i „tego beznadziejnego faceta”, a pojawiłoby się zrozumienie. Najwyższy czas, żebyśmy nauczyli się, że nic, ale to NIC, nie jest czarnobiałe.

Książka, którą prawdopodobnie w pełni zrozumie tylko osoba, która przeżyła to samo co główna bohaterka lub osoba, która ma koło siebie taką bliską osobę. Dla mniej empatycznych osób Ewa może być postacią, którą szybko zmieszają z błotem, zbyt łatwo oceniając, dlaczego postępowała tak, a nie inaczej. Moim zdaniem autorka z lekkością podsuwa małe rzeczy, które kumulowały się...

Poziomem nie różni się w zasadzie niczym od Miasta Kości. Książka ma te same problemy co jej poprzedniczka: infantylność, przewidywalność, powielane schematy. Cały czas zdarzają się nielogiczności.
Jace staje się irytującym, fochającym się na wszystkich dzieciakiem, Clary podejmuje słabo wytłumaczalne decyzje miłosne, Izzy jest dość mało, Alec ze sztywniaka staje się kochaną kluseczką, Magnus to Magnus, a Simon to w sumie trochę mem.
Relacje między bohaterami zdają się robić ciekawsze, za to niewiele nowego dowiadujemy się o świecie przedstawionym.
Koniec końców nic specjalnie wielkiego się w tym tomie nie wydarzyło, po za odkryciem nowych skilli, zmianą w jednym z bohaterów i pozyskaniem przez Valentina kolejnego Daru. Cała reszta pozostaje po staremu.

3/5, bo jednak zbyt wiele to ten tom nie wnosi. Ale była beka.

Poziomem nie różni się w zasadzie niczym od Miasta Kości. Książka ma te same problemy co jej poprzedniczka: infantylność, przewidywalność, powielane schematy. Cały czas zdarzają się nielogiczności.
Jace staje się irytującym, fochającym się na wszystkich dzieciakiem, Clary podejmuje słabo wytłumaczalne decyzje miłosne, Izzy jest dość mało, Alec ze sztywniaka staje się...