Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem zachwycona tym zbiorem opowiadań!

Spodziewałam się opowiastek z dreszczykiem i to dostałam, ale z bonusem którym jest instrukcja, jak napędzić komuś stracha i przy okazji rozśmieszyć towarzystwo.
Czy ja się bałam?
Nie bardzo.
Czy mi to przeszkadzało?
Absolutnie!
Książka ma genialny klimat, była dla mnie sentymentalną podróżą do czasów, gdy takie historyjki sprawiały, że włos się na głowie jeżył.

Myślę, że dla młodszych odbiorców to będzie wspaniała propozycja do czytania np wieczorem, pod namiotem.
Ja się świetnie bawiłam przy lekturze i może nie jestem obiektywna, bo opowiadania przypomniały mi czasy które darzę ogromnym afektem - lata Gęsiej skórki, Opowieści z krypty i czytanych po nocach horrorów dla młodzieży, ale "Upiorne opowieści..." strasznie przypadły mi do gustu.

Jestem zachwycona tym zbiorem opowiadań!

Spodziewałam się opowiastek z dreszczykiem i to dostałam, ale z bonusem którym jest instrukcja, jak napędzić komuś stracha i przy okazji rozśmieszyć towarzystwo.
Czy ja się bałam?
Nie bardzo.
Czy mi to przeszkadzało?
Absolutnie!
Książka ma genialny klimat, była dla mnie sentymentalną podróżą do czasów, gdy takie historyjki...

"Tak jak niebo każdego dnia jest inne, tak ty w środku, o, tutaj, gdzie cię teraz tak boli, się zmieniasz. W każdej minucie. I pozwól sobie na to. Pozwól sobie na ten smutek. Poczuj go, zaprzyjaźnij się z nim, nie walcz, nie spychaj go do podświadomości. To jesteś ty..."

Jak myślicie - istnieje uniwersalny przepis na szczęście?
Czy można trenować pozytywne podejście do życia?
A może w gonitwie za tym dajemy się zwieść pozorom szczęścia, zapominając o tym co prawdziwie ważne?

Agnieszka, główna bohaterka testerki szczęścia jest bardzo ułożoną, wręcz pedantyczną osobą z planem na każdy kolejny dzień i resztę swojego życia, nie widzi potrzeby zmiany stanu rzeczy - uważa się za osobę czerpiąca z doczesności garściami.
Dziewczyna stara się znaleźć receptę na rozwiązanie każdego problemu i podświadomie panicznie boi się okazać słabość - nawet przed samą sobą.

Muszę przyznać, że w niektórych momentach mi to imponowało, jednak nie da się cały czas unikać złych emocji, a smutek i złość są cegiełkami budującymi naszą codzienność i kształtującymi nas jako ludzi.

Bardzo podobało mi się w tej książce to jak autorka przedstawiła prozę życia codziennego, walkę ze słabościami.

Testerka szczęścia to bardzo ciepła powieść, nie przesycona jednak zbędnym, cukierkowo/sielankowym klimatem, a ukazująca jak ważne jest mieć wokół siebie życzliwych ludzi.

Styl autorki bardzo przypadł mi do gustu - nie przesadnie lekki, trochę opisowy, ale i bardzo przystępny w odbiorze.

Dla mnie to świetna obyczajówka z elementami romansu - pokazująca, że można opisać relacje dwójki ludzi, bez epatowania seksem. Jestem na tak.

"Tak jak niebo każdego dnia jest inne, tak ty w środku, o, tutaj, gdzie cię teraz tak boli, się zmieniasz. W każdej minucie. I pozwól sobie na to. Pozwól sobie na ten smutek. Poczuj go, zaprzyjaźnij się z nim, nie walcz, nie spychaj go do podświadomości. To jesteś ty..."

Jak myślicie - istnieje uniwersalny przepis na szczęście?
Czy można trenować pozytywne podejście do...

"A nade wszystko wiem, że muszę się cieszyć z tego, co mam. Dostałam jedno życie, a ono toczy się tylko naprzód i jest wiele rodzajów szczęśliwych zakończeń."

Powieść absolutnie wspaniała!
Uczy pokory, siły walki, podbudowuje wiarę w nasze możliwości!
Do tego to naprawdę świetnie napisana obyczajówka, z elementami slow romansu, ale nie on tutaj jest clou całej historii.

I tak, być może fabuła ociera się o truizm, ale tylko troszeczkę i nie ma to większego znaczenia, ponieważ poruszony w niej problem niepełnosprawności ruchowej i rozmaitych "niedogodności" się z tym łączących, jest ogromnym plusem tej książki.

Przechodziłam z bohaterką całą mozolną drogę, przez wszystkie emocjonalne huśtawki jakie funduje życie po tragedii która ją dotknęła i naprawdę czułam więź z Maggie.

Czułam cały ten wachlarz emocji, jej złość, ból i chciałam żeby walczyła o lepsze życie.

Książka z gatunku tych które bardzo angażują czytelnika, sprawiają, że nie można się od niej oderwać.
Ja jestem bardzo na tak.

"A nade wszystko wiem, że muszę się cieszyć z tego, co mam. Dostałam jedno życie, a ono toczy się tylko naprzód i jest wiele rodzajów szczęśliwych zakończeń."

Powieść absolutnie wspaniała!
Uczy pokory, siły walki, podbudowuje wiarę w nasze możliwości!
Do tego to naprawdę świetnie napisana obyczajówka, z elementami slow romansu, ale nie on tutaj jest clou całej...