Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sigła... Czyli Wisła, Wisła, z którą Jerzy Pilch nigdy się nie rozstaje, i moja Wisła, którą znam od dziecka i w której mieszkała moja ukochana ciotka. Pilch po raz kolejny napisał językowy majstersztyk, te frazy, charakterystyczna budowa zdań, zabawa z czytelnikiem - książka pochłania. Wyciąga na światło dzienne nasze demony, drzemiące na ogół gdzieś na peryferiach podświadomości. Nic nie jest tu prawdziwe, ale i nic nie jest tu fałszywe, wciąż zawieszona czasoprzestrzeń, przecząca podstawowym prawom fizyki. Fabuła to nieustanne przenikanie się światów i osobowości, pogoń za nieznanym i próba wyjaśnienia, kim jesteśmy, jacy jesteśmy. Ale odpowiedzi musimy szukać sami, a nie jest to wcale łatwe.

Sigła... Czyli Wisła, Wisła, z którą Jerzy Pilch nigdy się nie rozstaje, i moja Wisła, którą znam od dziecka i w której mieszkała moja ukochana ciotka. Pilch po raz kolejny napisał językowy majstersztyk, te frazy, charakterystyczna budowa zdań, zabawa z czytelnikiem - książka pochłania. Wyciąga na światło dzienne nasze demony, drzemiące na ogół gdzieś na peryferiach...

Borges i Umberto Eco w jednym, płynne poruszanie się w literackich dygresjach i świat, który teoretycznie znamy, ale jedno błahe (zdawałoby się) wydarzenie jest w stanie zmienić wszystko.

Borges i Umberto Eco w jednym, płynne poruszanie się w literackich dygresjach i świat, który teoretycznie znamy, ale jedno błahe (zdawałoby się) wydarzenie jest w stanie zmienić wszystko.

Byłam chyba zbyt niedojrzała, kiedy pierwszy raz czytałam tę książkę, zbyt ufna w to, że na świecie są same szczęśliwe zakończenia. I nagle, kiedy już jestem dorosła, z bagażem, który ciąży, nagle odkrywam jedną, podstawową prawdę - zbyt często mylimy uczucie z "niecierpliwością serca". Plus słabość jako przyczyna tego, że krzywdzimy się nawzajem. Myślę, że zbyt mało mówi się o tej książce, może dlatego, iż wciąż wydawane są nowe powieści i zapomina się o klasykach literatury, a to nie jest dobre. Zweig udowadnia, że pewne rzeczy stanowią w ludziach constans, że z litości, z własnej słabości tak bezkarnie krzywdzimy innych.

Byłam chyba zbyt niedojrzała, kiedy pierwszy raz czytałam tę książkę, zbyt ufna w to, że na świecie są same szczęśliwe zakończenia. I nagle, kiedy już jestem dorosła, z bagażem, który ciąży, nagle odkrywam jedną, podstawową prawdę - zbyt często mylimy uczucie z "niecierpliwością serca". Plus słabość jako przyczyna tego, że krzywdzimy się nawzajem. Myślę, że zbyt mało mówi...