Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Już od pierwszych stron wchodzimy w historię jak w masło, czujemy niepokój i nie możemy się oderwać. Jak to możliwe, że osoba zamknięta w ośrodku psychiatrycznym doskonale wie, kto i kiedy zginie? Ten metafizyczny element intryguje i zachęca do czytania. Później jest tylko lepiej, kiedy śledztwo rozwija się z godziny na godzinę. W tle mamy również prokuratora Jana Hejdę, który w poprzedniej książce zdobył moje serce. Tym razem jednak trochę zabrakło mi jego czarnego poczucia humoru.

Akcja książki jest dynamiczna, a bohaterowie mają charakter. Nie ma ich zbyt wielu, ale historia jest zawiła. Na pewno potrzeba skupienia. Mimo tego, powieść czyta się bardzo szybko.

A co z zakończeniem? Jest ok, ale spodziewałam się większych emocji.

Już od pierwszych stron wchodzimy w historię jak w masło, czujemy niepokój i nie możemy się oderwać. Jak to możliwe, że osoba zamknięta w ośrodku psychiatrycznym doskonale wie, kto i kiedy zginie? Ten metafizyczny element intryguje i zachęca do czytania. Później jest tylko lepiej, kiedy śledztwo rozwija się z godziny na godzinę. W tle mamy również prokuratora Jana Hejdę,...

Czasem bywa tak, że to koniec książki decyduje o jej sukcesie. W "Pozorantce" to właśnie ostatnie kilkadziesiąt stron sprawiło, że podniosłam swoją ocenę.

Szkoda tylko, że dopiero tam odnalazłam prawdziwy thriller z napięciem, zaskoczeniem i dynamiczną akcją. Poza tym powiedziałabym raczej, że pozostała część książki to lekka obyczajówka.

Mimo wszystko książkę czyta się dobrze i łatwo wejść w świat bohaterek. Fabuła jest przemyślana, chociaż momentami dosyć zagmatwana.

Czasem bywa tak, że to koniec książki decyduje o jej sukcesie. W "Pozorantce" to właśnie ostatnie kilkadziesiąt stron sprawiło, że podniosłam swoją ocenę.

Szkoda tylko, że dopiero tam odnalazłam prawdziwy thriller z napięciem, zaskoczeniem i dynamiczną akcją. Poza tym powiedziałabym raczej, że pozostała część książki to lekka obyczajówka.

Mimo wszystko książkę czyta się...

Uwielbiam historie, w których znajduje skrajne emocje i niezdecydowanie. Kiedy główni bohaterowie muszą przejść długa drogę i walkę z samym sobą, by uzyskać dostęp do swojej duszy.

,,Zatraceni w sobie 2,, to druga część serii, która podbiła moje serce. Nie będę ukrywać, że pierwsza część zrobiła na mnie większe wrażenie, ale to nie ujmuje niczego drugiej.

Przeszkadzało mi na początku skondensowanie fabuły tylko na emocjach Idy i Konrada i ich wzajemnej relacji. Na szczęście potem było już tylko lepiej, a kiedy pojawił się Takashi moje czytelnicze serce od razu urosło.

Książkę czyta się lekko i łatwo ,,wejść,, w ta historię. Idealna dla kobiecych zmysłów. Fajne jest też to, że nie ma tu zbyt wielu scen łóżkowych, a mimo to czujemy napięcie między bohaterami. K.M. Dyga po raz drugi mnie tym zachwyciła, bo nie łatwo uzyskać taki efekt.

Uwielbiam historie, w których znajduje skrajne emocje i niezdecydowanie. Kiedy główni bohaterowie muszą przejść długa drogę i walkę z samym sobą, by uzyskać dostęp do swojej duszy.

,,Zatraceni w sobie 2,, to druga część serii, która podbiła moje serce. Nie będę ukrywać, że pierwsza część zrobiła na mnie większe wrażenie, ale to nie ujmuje niczego drugiej.

Przeszkadzało mi...