Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lepiej zaliczać się do niektórych, niż do wszystkich.

Lepiej zaliczać się do niektórych, niż do wszystkich.

Życzę ci wszystkiego tyle,ile potrzeba.Tyle słońca ile potrzeba,żeby rozjaśniło dni.Tyle deszczu, ile potrzeba,żebyś doceniła słońce. Tyle radości, ile potrzeba na wzmocnienie duszy, ale też tyle smutku, ile potrzeba byś potrafiła docenić drobne przyjemności w życiu.I tyle spotkań, ile potrzeba, żebyś przywykła do pożegnań.

Życzę ci wszystkiego tyle,ile potrzeba.Tyle słońca ile potrzeba,żeby rozjaśniło dni.Tyle deszczu, ile potrzeba,żebyś doceniła słońce. Tyle radości, ile potrzeba na wzmocnienie duszy, ale też tyle smutku, ile potrzeba byś potrafiła docenić drobne przyjemności w życiu.I tyle spotkań, ile potrzeba, żebyś przywykła do pożegnań.

...to od nastroju zależy czy pustka za oknem jest samotnością czy pięknem i spokojem...

...to od nastroju zależy czy pustka za oknem jest samotnością czy pięknem i spokojem...

(...) Szczęście jest jak heroina. Jeśli już się raz go posmakuje, jeśli się doświadczy jego istnienia, człowiek nigdy nie będzie mógł się pogodzić ze zwykłym, pozbawionym szczęścia życiem. Bo szczęście to coś zupełnie innego niż satysfakcja. Szczęście nie jestem stanem naturalnym. Szczęście to rozedrgany stan wyjątkowy. To sekundy, minuty, dni, o których się wie, że nie mogą trwać wiecznie. A tęsknota za szczęściem nie pojawia się później, tylko jednocześnie z nim. Bo wraz ze szczęściem przychodzi bolesna wiedza o tym, że już nic nie będzie takie samo, i człowiekowi natychmiast zaczyna brakować tego, co ma, boi się odstawienia, żalu wynikającego ze straty i przeklina swoją wiedzę o tym, co jest w stanie poczuć.

(...) Szczęście jest jak heroina. Jeśli już się raz go posmakuje, jeśli się doświadczy jego istnienia, człowiek nigdy nie będzie mógł się pogodzić ze zwykłym, pozbawionym szczęścia życiem. Bo szczęście to coś zupełnie innego niż satysfakcja. Szczęście nie jestem stanem naturalnym. Szczęście to rozedrgany stan wyjątkowy. To sekundy, minuty, dni, o których się wie, że nie mogą tr...

- Tak naprawdę to całkiem możliwe, że wariuję. Moja mama cierpiała na demencję przez kilka ostatnich lat życia. Martwię się, że u mnie też to się zaczyna. (...) - Zdiagnozowano u ciebie demencję? - Jeszcze nie. Mam pójść do specjalisty, ale prawdopodobnie zapomnę to zrobić.

- Tak naprawdę to całkiem możliwe, że wariuję. Moja mama cierpiała na demencję przez kilka ostatnich lat życia. Martwię się, że u mnie też to się zaczyna. (...) - Zdiagnozowano u ciebie demencję? - Jeszcze nie. Mam pójść do specjalisty, ale prawdopodobnie zapomnę to zrobić.

A jednak, życie lubi płatać figle nawet tym z nas, którzy traktują je śmiertelnie poważnie...

A jednak, życie lubi płatać figle nawet tym z nas, którzy traktują je śmiertelnie poważnie...

Kiedy człowiek tak strasznie tęskni za domem, z czasem dzieje się z nim coś dziwnego. Jego spojrzenie powoli gaśnie i nie potrafi już dostrzec piękna wokół siebie. Ja żyłam tak, jakbym patrzyła wyłącznie we wsteczne lusterko. Idealizowałam to, co przeminęło. To, co bezpowrotnie straciłam.

Kiedy człowiek tak strasznie tęskni za domem, z czasem dzieje się z nim coś dziwnego. Jego spojrzenie powoli gaśnie i nie potrafi już dostrzec piękna wokół siebie. Ja żyłam tak, jakbym patrzyła wyłącznie we wsteczne lusterko. Idealizowałam to, co przeminęło. To, co bezpowrotnie straciłam.

Wiele rzeczy w tej rodzinie jest przemilczanych. Jedne z bólu, a inne ze strachu.

Wiele rzeczy w tej rodzinie jest przemilczanych. Jedne z bólu, a inne ze strachu.

Jak wygląda świat, kiedy życie staje się tęsknotą? Wygląda papierowo, kruszy się w palcach, rozpada. Każdy ruch przygląda się sobie, każda myśl przygląda się sobie, każde uczucie zaczyna się i nie kończy, i w końcu sam przedmiot tęsknoty robi się papierowy i nierzeczywisty. Tylko tęsknienie jest prawdziwe, uzależnia. Być tam, gdzie się nie jest, mieć to, czego się nie posiada, dotykać kogoś, kto nie istnieje.

Jak wygląda świat, kiedy życie staje się tęsknotą? Wygląda papierowo, kruszy się w palcach, rozpada. Każdy ruch przygląda się sobie, każda myśl przygląda się sobie, każde uczucie zaczyna się i nie kończy, i w końcu sam przedmiot tęsknoty robi się papierowy i nierzeczywisty. Tylko tęsknienie jest prawdziwe, uzależnia. Być tam, gdzie się nie jest, mieć to, czego się nie posiada, ...