Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo sprytnie rozegrana narracja - głos Christophera uwiarygadnia całą historię, a wszystkie boczne dywagacje np. na temat rysunków, schematów, czy matematyki pozwalają wejść w jego głowę i zobaczyć świat i sytuację jego oczami. Autor też bardzo skrupulatnie dobrał słownictwo i przez to nie ma dysonansu pomiędzy narracją, a używanym językiem.
Prosta, mądra historia, w której pies jest tylko pretekstem do zawiązania całej akcji. Podobno w Teatrze Dramatycznym sztuka na podstawie książki jest całkiem nieźle zrobiona.

Bardzo sprytnie rozegrana narracja - głos Christophera uwiarygadnia całą historię, a wszystkie boczne dywagacje np. na temat rysunków, schematów, czy matematyki pozwalają wejść w jego głowę i zobaczyć świat i sytuację jego oczami. Autor też bardzo skrupulatnie dobrał słownictwo i przez to nie ma dysonansu pomiędzy narracją, a używanym językiem.
Prosta, mądra historia, w...

Matylda jest po prostu urocza. A już szczególnie z rysunkami Quentina Blake'a. 8 chyba z sentymentu.
Generalnie z książkami Roalda Dahla jest tak, że nie do końca wiadomo, czy są dla dzieci, czy tak naprawdę o dorosłych i dla dorosłych. Bo pytanie, co dzieciakowi w głowie zostanie po lekturze Matyldy: że warto i fajnie jest czytać książki i być skromnym, czy też w jaki sposób pozbawić tatę włosów?;)

Matylda jest po prostu urocza. A już szczególnie z rysunkami Quentina Blake'a. 8 chyba z sentymentu.
Generalnie z książkami Roalda Dahla jest tak, że nie do końca wiadomo, czy są dla dzieci, czy tak naprawdę o dorosłych i dla dorosłych. Bo pytanie, co dzieciakowi w głowie zostanie po lekturze Matyldy: że warto i fajnie jest czytać książki i być skromnym, czy też w jaki...

Niby nic się nie dzieje, czas/ saga się po prostu toczy. A jednak napisane w taki sposób, że całe 900 stron trzyma w napięciu i czyta się je z wypiekami na twarzy.
Na koniec przychodzi refleksja, o czym Półbrat jest. Czy o słabych mężczyznach, których nie ma, piją, popełniają samobójstwo, nie płacą długów, nie zdają egzaminów, czy zostają z żonami 'z litości'? Czy też de facto o silnych kobietach, które gdzieś są tłem opowieści, ale to one zawsze dają radę, pomimo tego że zgwałcone, na wózku, zostawione przez kochanka, okłamane, zdegradowane w pracy. To chyba jedyny zarzut dla książki, że bohaterowie są bardzo spolaryzowani i trudno wśród mężczyzn znaleźć tego dobrego, a wśród kobiet tą złą - finalnie więc wniosek może wydać się błahy: faceci tak mają, bo ojciec taki był i nie mieli wzorów do naśladowania, kobiety takie już są, bo matka i babka też potrafiły zakasać rękawy i istnieje tajemnicza solidarność jajników.
Natomiast chapeau bas za formę i umiejętność utrzymania poziomu zaintrygowania czytelnika podczas tak obszernej lektury.

Niby nic się nie dzieje, czas/ saga się po prostu toczy. A jednak napisane w taki sposób, że całe 900 stron trzyma w napięciu i czyta się je z wypiekami na twarzy.
Na koniec przychodzi refleksja, o czym Półbrat jest. Czy o słabych mężczyznach, których nie ma, piją, popełniają samobójstwo, nie płacą długów, nie zdają egzaminów, czy zostają z żonami 'z litości'? Czy też de...