Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To nie jest żaden przypadek, że bohater przyjeżdża ze swoją dziewczyną do tego właśnie miejsca, w którym w dzieciństwie spędzał wakacje z rodzicami. Udo Berger, po prostu znalazł się w takim punkcie swojego życia, który domagał się od niego decyzji, samookreślenia, zdefiniowania kim właściwie się jest. Przyjechał więc tam - najprawdopodobniej sam zupełnie jednak tego nieświadom - żeby rozprawić się z tęsknotami dzieciństwa, ze złudzeniami, z własną niedojrzałością. I chyba ten swój cel osiągnął. Czy jednak wygrał? Oczywistym jest, że w takiej konfrontacji można jedynie coś utracić. Zatem poległ i Udo również, przegrywając niemal jednym zamachem tak partię
Trzeciej Rzeszy, jak i ważną część własnego życia... a że "w tej dwoistości jest synchronizacja", to nie ma co do tego żadnych wątpliwości.
Choć tym właściwie kończy się powieść Bolano, nic - wbrew ostatniemu nastrojowi - nie oznacza końca historii dla głównego bohatera, bo też i z niczego innego, jak z tej właśnie klęski, na naszych oczach, rodzi się nowy Udo Berger.
Kiedy nadarza się okazja i pretekst (a mamy tu do czynienia z jednym i z drugim), aby pobyć sobie jeszcze poza ową normalnością, rzeczywistością, którą dyktują mu wymogi dojrzałości, Udo chwyta się ich jak tonący brzytwy, gotów nawet całkowicie poświęcić niedawne, zdawałoby się autentyczne, wielki uczucie. Odsysanie tej realności do stanu doskonałej swobodności próżni zawodzi jednak zawsze, kiedy tylko pojawia się czas - ten podstępny, niewidzialny wróg/krętacz - ze swoim nieubłaganym ciągiem wydarzeń; niedopowiedzianych, tajemniczych, niespełniajacych się. Zawieszenie okazuje się więc niemożliwe, czas biegnie ciągle, choć pory dnia stają się niewartą do zaprzątania umysłu zagadką. Zegarek Uda wprawdzie się zatrzymał, ale jedna rzeczywistość została zastąpiona inną - czymś na kształt jakiejś subracjonalnej maligny i nawet - podsycane przez nią samą - marzenie (mrzonka?) o Frau Else nie jest w stanie zrównoważyć wrażenia ciążącego koszmaru. Pora wracać do świata bezpiecznego, poukładanego, nawet jeśli miałoby to skutkować resentymentem, bo również on pomaga w dojrzewaniu.

To moje pierwsze spotkanie z Bolano. Najpierw poraził mnie niewyszukany styl pierwszych stron powieści, często postawiona na głowie chronologia zapisywanych co dnia wydarzeń, ale to przecież tylko dziennik Udo Bergera, który literatem nie jest - pomyślałem sobie... zresztą potem było już tylko lepiej.
Książka warta jest przeczytania.

To nie jest żaden przypadek, że bohater przyjeżdża ze swoją dziewczyną do tego właśnie miejsca, w którym w dzieciństwie spędzał wakacje z rodzicami. Udo Berger, po prostu znalazł się w takim punkcie swojego życia, który domagał się od niego decyzji, samookreślenia, zdefiniowania kim właściwie się jest. Przyjechał więc tam - najprawdopodobniej sam zupełnie jednak tego...