Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przede wszystkim kapitalne przedstawienie historycznej drużyny Torino, która królowała na włoskich boiskach w latach 40 tych, po czym spotkała ją straszna tragedia - samolot z piłkarzami na pokładzie roztrzaskał się na wzgórzu Superga. Wskrzeszamy stare zespoły tj. Genoa czy Pro Vercelli. Stajemy oko w oko z takimi legendami jak Silvio Piola czy Giuseppe Meazza. Jesteśmy z drużyną narodową Italli, która w latach 30-tych sięga po 2 tytuły Mistrzów Świata, na turniejach, w których zabrakło jednak reprezentacji Anglii. Najszerzej opisany jest wątek z lat 60-tych, czyli mocodawców stylu catenaccio w Milanie za sprawą Nereo Rocco, czy w Interze za sprawą Helenio Herrery. Spotykamy się tu z krytyką znakomitego dziennikarza Gianniego Brery, który ma się szczególnie z Giannim Riverą. Książkę dzielą rozdziały: tak więc jesteśmy przy sędziach. Autor wnika w ich głowy, i ocenia ich wpływ na świadomość opinii publicznej. Jesteśmy przy szwindlach zakładów bukmacherskich, jak też przy zażyłościach kibicowskich. Jednocześnie badamy futbolu z różnych aspektów tj. praca, tv czy nawet radio. Jesteśmy przy rozwoju popularnych programów poświęconych rozgrywkom ligowym, w których skrupulatnie analizuje się system powtórek, czyli tzw. obrazów slow-motion. Będziemy świadkami skandalicznej atmosfery, w jakim Juventus sięga po tytuły w latach 1981 i 1982, w pretensjonalny sposób wyprzedzając Romę i Fiorentinę. Jest opis Heysel. Jest też miejsce dla króla Neapolu - Diego Maradony. Oczywiście na kartkach stron przeczytamy kilka słów także o Romie, Lazio, czy Sampdorii Vujadina Boskova. Jest opis atmosfery na Mundialach, lecz mało jest o wygranym Euro 1968 z wschodzącą gwiazdą tamtego turnieju - Pietro Anastasim. Książkę zamykają rozważania o Calciopoli, czyli data, w którym domknięta jest ta opowieść. Szczerze mówiąc, nie będę wielkim entuzjastą, gdyż uważam, że ilość stron można było wykorzystać lepiej, wzbogacając je pewną refleksją w nadrzędnych punktach tj. chociażby kampania europejska Interu w latach 60-tych. Dużo jest suchych faktów, które nie wzmacniają pamięci i nie potęgują wyobraźni. Dlatego tempo samego czytania było dla mnie nazbyt mozolne. Ale może zbytnio przesadzam ;-)

Przede wszystkim kapitalne przedstawienie historycznej drużyny Torino, która królowała na włoskich boiskach w latach 40 tych, po czym spotkała ją straszna tragedia - samolot z piłkarzami na pokładzie roztrzaskał się na wzgórzu Superga. Wskrzeszamy stare zespoły tj. Genoa czy Pro Vercelli. Stajemy oko w oko z takimi legendami jak Silvio Piola czy Giuseppe Meazza. Jesteśmy z...

Po "Schlacheckim gniazdu" jest to moje 2 opowiadanie Iwana Turgieniewa, którego twórczość Woddy Allen nazwał - "deserem". Tu mamy podany następny: z winogronami. Objawia nam się to co lubimy najbardziej - ognista brunetka, w Ojcu Chrzestnym nazywana - "Sycylijską strzelbą". Zatrzymałem się na momencie, że dwoje się kochają. Mam czytać dalej? ;-)

Po "Schlacheckim gniazdu" jest to moje 2 opowiadanie Iwana Turgieniewa, którego twórczość Woddy Allen nazwał - "deserem". Tu mamy podany następny: z winogronami. Objawia nam się to co lubimy najbardziej - ognista brunetka, w Ojcu Chrzestnym nazywana - "Sycylijską strzelbą". Zatrzymałem się na momencie, że dwoje się kochają. Mam czytać dalej? ;-)

PoMojemu dobrze napisał. Ławrecki to postać, której kibicujemy. My, tzn kto? faceci, którzy pierwszy urok swojej młodości mają już za sobą. A jednocześnie nie potrafimy się oprzeć prostym wartościom jak modlitwa, dobre myśli i spokój. Ten burzy Warwara... Beata Tyszkiewicz? ale z przyjemnością obejrzałbym ten film Konczałowskiego. Reżysera filmu: "Uciekający pociąg".

PoMojemu dobrze napisał. Ławrecki to postać, której kibicujemy. My, tzn kto? faceci, którzy pierwszy urok swojej młodości mają już za sobą. A jednocześnie nie potrafimy się oprzeć prostym wartościom jak modlitwa, dobre myśli i spokój. Ten burzy Warwara... Beata Tyszkiewicz? ale z przyjemnością obejrzałbym ten film Konczałowskiego. Reżysera filmu: "Uciekający pociąg".