Jesteśmy społecznością, która kocha książki

z tą książką medytacja staje się spacerem po ogrodzie, pielęgnowaniem kwiatów i zachwytem nad ich pięknem... u boku najlepszej Ogrodniczki na świecie. Moje pierwsze spotkanie z księdzem Dolindo, ale na pewno nie ostatnie :)

z tą książką medytacja staje się spacerem po ogrodzie, pielęgnowaniem kwiatów i zachwytem nad ich pięknem... u boku najlepszej Ogrodniczki na świecie. Moje pierwsze spotkanie z księdzem Dolindo, ale na pewno nie ostatnie :)

Zbigniew Sudolski pisze niezwykle ciekawie i przystępnie.
A Zygmunt Krasiński to najbardziej tragiczny romantyk, jakiego znam.
W tym człowieku najlepsze jest to, że kocha wszystkich- i Mickiewicza, i Słowackiego, pomaga młodemu Norwidowi. Nawet gdy się z nimi nie zgadza, dalej ich szanuje. Ma też wiele wad i skłonności do niepotrzebnego zadawania sobie cierpienia. Za bardzo lubi chodzić na cmentarze i pogrzeby znanych osób. Przeżywa każdy Wielki Tydzień bardzo emocjonalnie, choć nie zawsze ma nadzieję na zmartwychwstanie. Wierzy w Boga i wierzy w romantyzm, ale panteizm trochę go przeraża. No i kocha swojego prorosyjskiego ojca Wincentego (który zrobi świetlaną karierę w każdej sytuacji politycznej) i zazwyczaj ma zbyt słaby charakter, by w czymkolwiek się mu przeciwstawić. Potrafi dostrzec piękno nawet w takich toksycznych osobach jak Delfina Potocka (i to go gubi) i nie czuje się godny miłości kogoś takiego jak jego żona Eliza, którą wybrał dla niego ojciec. I przez to właściwie cały czas cierpi, bo choć jest bardzo mądrym człowiekiem, to dopiero pod koniec życia uświadamia sobie, że spędził życie na fałszu u boku anioła. A Eliza jako żona kogoś tak złamanego jak Zygmunt jest po prostu cichą, najlepszą bohaterką. I zasługuje na osobną książkę.
Sudolski nie wybiela postaci trzeciego zdetronizowanego wieszcza, ukazuje wszystkie jego ułomności, zaślepienia, egotyzm. Ale nade wszystko ukazuje jego tragedię jako syna, patrioty, arystokraty, poety, kochanka, męża, no i wreszcie wielkiego romantyka.

Zbigniew Sudolski pisze niezwykle ciekawie i przystępnie.
A Zygmunt Krasiński to najbardziej tragiczny romantyk, jakiego znam.
W tym człowieku najlepsze jest to, że kocha wszystkich- i Mickiewicza, i Słowackiego, pomaga młodemu Norwidowi. Nawet gdy się z nimi nie zgadza, dalej ich szanuje. Ma też wiele wad i skłonności do niepotrzebnego zadawania sobie cierpienia. Za bardzo...

łezki wzruszenia pojawiły się już na początku opowieści o niezwykłych mieszkańcach Kasisi, i później pojawiały się bardzo często. Niezwykle inspirująca do czynienia dobra, stale i małymi kroczkami.♥

Poruszające i piękne historie osób takich jak: Franek,Babcia Maria, Beauty, Precious, Marianne. I wszystkie takie prawdziwe, bliskie, nie są to odlegli ludzie z odległej Afryki.

Perełki, same perełki. Jak na przykład ta, z Piątkowych myśli Szymona:
,, Gdy czytam znane wszystkim słowa 'gdy dajesz jałmużnę, niech nie wie twoja lewa ręka, co czyni prawa', nie widzę w nich wezwania do tego, by kokieteryjnie udawać przed całym światem, że się nie zrobiło czegoś dobrego (bo żeby świat wreszcie przestał podniecać się złem, trzeba mu wbijać do głowy, jak ekscytujące może być dobro), ale do tego, by lewa ręka dawała tak często, żeby prawa nie mogła się w tym połapać.''

Książka ujmująca za serce, ale nie poprzestająca tylko na ujmowaniu.
Warto zapoznać się z Fundacją Kasisi, Dobrą Fabryką, robieniem dobrze...stale i małymi kroczkami.

Hasłem Fundacji Kasisi jest: ,,Każdy ma coś, nikt nie ma wszystkiego''. Słowa autora skierowane do podopiecznych: ,,My ratujemy Wam życie czasami, Wy codziennie ratujecie życie nam.''

Polecam gorąco i całym serduchem!

łezki wzruszenia pojawiły się już na początku opowieści o niezwykłych mieszkańcach Kasisi, i później pojawiały się bardzo często. Niezwykle inspirująca do czynienia dobra, stale i małymi kroczkami.♥

Poruszające i piękne historie osób takich jak: Franek,Babcia Maria, Beauty, Precious, Marianne. I wszystkie takie prawdziwe, bliskie, nie są to odlegli ludzie z odległej...