Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo polecam wiersze Adama, bo mają w sobie autentyczność. Pokazują jak można dostrzec piękno w chwili, która zdarza się nam na każdym kroku, a której czasem nie dostrzegamy. To dla mnie też zapis zmagania się z własną słabością i pokazanie, że często ta słabość okazuje się wartością. Dziękuję Adamie za Twoje wiersze

Bardzo polecam wiersze Adama, bo mają w sobie autentyczność. Pokazują jak można dostrzec piękno w chwili, która zdarza się nam na każdym kroku, a której czasem nie dostrzegamy. To dla mnie też zapis zmagania się z własną słabością i pokazanie, że często ta słabość okazuje się wartością. Dziękuję Adamie za Twoje wiersze

Dla mnie jako wiecznie początkującej, nieudolnej biegaczki ta książka była jak objawienie: wszyscy jesteśmy urodzonymi biegaczami. Nasze ciało w toku ewolucji stało się doskonałą maszyną do biegania na długich dystansach. W dzisiejszym wygodnym świecie wielu z nas o tym zapomniało, ale urodziliśmy się aby biegać i to w dodatku wspólnie.

Żywym tego dowodem są ultramaratończycy, ludzie którzy biegają na niewyobrażalnych wręcz dystansach. Czerpią z tego przyjemność, nie tyle poprzez rywalizację, ale właśnie poprzez bycie razem.

Jest to też książka o fascynacji plemieniem Tarahumara, Biegających Ludzi, którzy żyją w niedostępnych rejonach Meksyku. I o łączności jaką mimo różnicy kulturowej buduje wspólna fascynacja bieganiem.

Historia, którą przeczytałam na nowo obudziła we mnie zapał do biegania. Jeśli nawet nie zrobię postępów to i tak najważniejsza jest radość jaką daje ta aktywność.

Polecam książkę wszystkim zarówno biegającym jak i niebiegającym, bo jest to również wspaniała, fascynująca historia o ludzkiej pasji.

Dla mnie jako wiecznie początkującej, nieudolnej biegaczki ta książka była jak objawienie: wszyscy jesteśmy urodzonymi biegaczami. Nasze ciało w toku ewolucji stało się doskonałą maszyną do biegania na długich dystansach. W dzisiejszym wygodnym świecie wielu z nas o tym zapomniało, ale urodziliśmy się aby biegać i to w dodatku wspólnie.

Żywym tego dowodem są...

Dla mnie książka bardzo poruszająca, z lekko nierzeczywistym, sennym nastrojem. Chociaż faktycznie nie czyta się jej łatwo. Jest coś w klimiacie z rosyjskich powieści ("Bracia Karamazow", albo "Mistrz i Małgorzata" - scena w teatrze). Zastanowiła mnie jedna rzecz. Bohater ma na imię Ka, tytuł książki po turecku to Kar, a akcja rozgrywa się w mieście Kars. Czy to przypadek czy gra słów, która ma znaczenie?

Dla mnie książka bardzo poruszająca, z lekko nierzeczywistym, sennym nastrojem. Chociaż faktycznie nie czyta się jej łatwo. Jest coś w klimiacie z rosyjskich powieści ("Bracia Karamazow", albo "Mistrz i Małgorzata" - scena w teatrze). Zastanowiła mnie jedna rzecz. Bohater ma na imię Ka, tytuł książki po turecku to Kar, a akcja rozgrywa się w mieście Kars. Czy to przypadek...