Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak ja strasznie nie lubię krytyki podobnych pozycji ! To jasne, że gdy mamy te szesnaście - siedemnaście lat, jesteśmy już podeszli wiekiem i pełni mądrości, dzieła podobne "Prawie Czarodziejkom" poczytujemy za źle wykonane, nudne i infantylne. Według mojej opinii, dana książka stanowi kawał całkiem niezłej historii młodzieżowej, ponadto stworzonej przez utalentowaną pisarkę, lubianą i cenioną przeze mnie nade wszystko. Ciężko oczekiwać, by w wieku późno nastoletnim, oczarowała nas grupa przyjaciółek, zabawy magią, pierwsze miłości i rozczarowania, wyczekiwanie ukochanej gazety i podryw dzięki...czworonogowi. Ale czy pozostaniemy obojętni wobec lekkiego i plastycznego języka, wartkiej akcji, wyraziście odmalowanych bohaterów ? "Prawie Czarodziejki" to dobra opowieść społeczno - obyczajowa, dla stosownej grupy wiekowej. Nie mierzmy jej miarą znamienitych arcydzieł tego gatunku, a miarą opowiastek których grupą docelową są młode dziewczyny. Wtedy zobaczymy, iż ów wolumin zdecydowanie wyróżnia się na ich tle.

Jak ja strasznie nie lubię krytyki podobnych pozycji ! To jasne, że gdy mamy te szesnaście - siedemnaście lat, jesteśmy już podeszli wiekiem i pełni mądrości, dzieła podobne "Prawie Czarodziejkom" poczytujemy za źle wykonane, nudne i infantylne. Według mojej opinii, dana książka stanowi kawał całkiem niezłej historii młodzieżowej, ponadto stworzonej przez utalentowaną...

Jeszcze około roku temu, może mniej, byłabym tą książką szczerze zachwycona. Bo i wiktoriańskie parasolki, szeleszczące suknie,ukradkiem skradzione pocałunki czynią powieść interesującą. Pomysł zgrabny, jednakże Autorka bardziej bazowała chyba na tle czasów Wiktorii Hanowerskiej, aniżeli na dopracowanej fabule.Znajdziemy trochę intryg, całkiem przyjemne zagadki, kryminalne, bądź pseudo - kryminalne wstawki, uczucie, uszczypliwość, charakterną starą pannę, społeczne konwenanse i londyńską socjetę. Ale język ! Źle zrobiłam, gdyż - podczas etapu fascynacji erą wiktoriańską - zabrałam się najpierw za perły epoki, odkładając woluminy współczesne. I po lekturze choćby takiego "Portretu Doriana Gray'a" lub "Jane Eyre", przygody Alexii zwyczajnie rażą, razi zabieg archaizacji, razi sztuczność, wymuszenie dialogów, usilne i jakże nieudolne stylizowanie mowy na XIX wieczną. To widać, to się rzuca w oczy, szczególnie gdy uprzednio pochłonęliśmy powieści za czasów Wiktorii tworzone. Jasne, że coś, co było dla tamtejszych twórców językiem naturalnym i płynnym, dla nas będzie zadaniem diabelsko trudnym. Od nikogo nie wymagam umiejętności przeprowadzenia wiarygodnej archaizacji. Ale czy należało marnować czas swój i Czytelników ? Nie szło doprawdy, napisać czegokolwiek innego ? Według mnie, "Bezduszna" nie opowiada zasadniczo o niczym. Temat popularny, intrygujący,więc książkę można było napisać, kasę zarobić, fajnie. Pomysł uważam za źle wykorzystany, zaś maleńki, drzemiący w "Protektoracie Parasola" potencjał za zupełnie niewykorzystany.

Jeszcze około roku temu, może mniej, byłabym tą książką szczerze zachwycona. Bo i wiktoriańskie parasolki, szeleszczące suknie,ukradkiem skradzione pocałunki czynią powieść interesującą. Pomysł zgrabny, jednakże Autorka bardziej bazowała chyba na tle czasów Wiktorii Hanowerskiej, aniżeli na dopracowanej fabule.Znajdziemy trochę intryg, całkiem przyjemne zagadki, kryminalne,...

Sam podjęty przez Annę Bojarską, wysiłek - wszak stworzenie dobrej powieści biograficznej, bazując na stosunkowo ubogich, zachowanych źródłach dotyczących życia Oscara, stanowi nie lada trudne zadanie, godzien będzie zastanowienia i podziwu. "Biedny Oscar..." to pierwsza "biografia" Wilde'a z jaką miałam przyjemność się zetknąć i żywię nadzieję, że nie ostatnia. Ciężko mi traktować ją, jako absolutnie wiarygodne źródło informacji - brak jakiegokolwiek (nawiasem mówiąc, bardzo potrzebnego) wstępu, przedmowy, słówka o wykorzystanych materiałach, inspiracjach, pomysłach ; toteż ja, wolę potraktować niektóre fragmenty niczym fantazję twórczą Autorki. Łatwiej, bezpieczniej, idzie uniknąć bolesnego rozczarowania.

Język przystępny, plastyczny, całkiem ponadto kunsztowny - maleńki minus za "pedały", "zboczeńce" i inne tego typu smaczki, używane w kontekście mężczyzn homoseksualnych. Plus za wcale niezły portret psychologiczny Oscara ; jakże łatwo było uwierzyć, iż opisane emocje naprawdę On odczuwał ! Historia poprowadzona sprawnie, barwnie, fabularnie dopracowana, kawał powieści biograficznej, lecz nie czystej biografii - to tylko pokazuje, jak wspaniałym materiałem może być życiorys Lorda Paradoksa dla powieściopisarzy. Całość pochłonęłam błyskawicznie, powracając zresztą do co ciekawszych cytatów - pragnę wierzyć, pewnie naiwnie, że te zaznaczone pochyłym drukiem, naprawdę Oscar wypowiedział.

Warto uprzednio, zostać obznajomionym z najbardziej reprezentatywnymi dziełami Wilde'a - m.i.n. "De profundis" oraz "Ballada o więzieniu w Reading". Bez tego, kilka interesujących szczegółów prawdopodobnie umknie.

Polecam gorąco. Potraktujmy "Biednego Oscara..." trochę z przymrużeniem oka, wczujmy w przesyconą światłami i zapachami atmosferę paryskich hotelików, pospacerujmy po zaciemnionych uliczkach, odwiedźmy wystawne przyjęcia i poznajmy historię człowieka. Człowieka, który kochał zbyt mocno. Bo choć Bojarska przed stronnictwem uciekła, po lekturze nie nasuwa się nic innego, jak myśl przewodnia opowieści. Biedny Oscar !

Sam podjęty przez Annę Bojarską, wysiłek - wszak stworzenie dobrej powieści biograficznej, bazując na stosunkowo ubogich, zachowanych źródłach dotyczących życia Oscara, stanowi nie lada trudne zadanie, godzien będzie zastanowienia i podziwu. "Biedny Oscar..." to pierwsza "biografia" Wilde'a z jaką miałam przyjemność się zetknąć i żywię nadzieję, że nie ostatnia. Ciężko mi...