Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Za popełnienie takiej szmiry powinno się łamać palce, żeby autor więcej nie mógł korzystać z klawiatury. Właściwie wyrwanie języka, żeby nie przyszło mu do głowy dyktować swoich wymiotów intelektualnych również wydaje się na miejscu. Tyle na ten temat.

Za popełnienie takiej szmiry powinno się łamać palce, żeby autor więcej nie mógł korzystać z klawiatury. Właściwie wyrwanie języka, żeby nie przyszło mu do głowy dyktować swoich wymiotów intelektualnych również wydaje się na miejscu. Tyle na ten temat.

Zachęcony dobrymi opiniami o książkach Mroza sięgnąłem po Ekspozycję. Pierwsze kilkanaście stron sprawiało wrażenie przyzwoitego czytadła, z nieco sztampowym bohaterem, który trochę bawi, trochę irytuje. Okazało się jednak, że Wiktor Forst (Forst, prawie jak frost, czyli Mróż... "przypadek? nie sondze") nie posiada żadnej głębi, jego buntowniczość w toku trwania historii coraz bardziej wkurza, a motywacje biorą się ciężko powiedzieć skąd. Do tego akcja gna do przodu bez ładu i składu, dzieją się rzeczy niestworzone i dopiero końcówka co nieco wyjaśnia, ale wciąż jest odrealniona i denna. Ogólnie przez cały czas miałem skojarzenie, że jest to pozbawiony elementu fantastyki "Hell-P", Eugeniusza Dębskiego, który notabene jest strasznie wielkiem i cuchnącym kawałkiem stolca. Jest w tej pisaninie coś, że czyta się to mimo wszystko całkiem gładko, lecz nie sięgnąłbym po kolejną część, gdyby nie ordynarny "cliff hanger" kończący powieść. Ten pomimo swojej łopatologiczności sprawił, że miałem ochotę dowiedzieć się, jak to potoczyło się dalej. I całe szczęście, bo kolejne książki z serii o Forście są conajmniej dwie, a może nawet trzy gwiazdki lepsze od części pierwszej. 4/10 na zachęte - warto przebrnąć przez "Ekspozycję" żeby potem czerpać znacznie większą przyjemność z "Przewieszenia" i "Trawersu". O "Deniwelacji" napiszę więcej, jak skończę czytać.

Zachęcony dobrymi opiniami o książkach Mroza sięgnąłem po Ekspozycję. Pierwsze kilkanaście stron sprawiało wrażenie przyzwoitego czytadła, z nieco sztampowym bohaterem, który trochę bawi, trochę irytuje. Okazało się jednak, że Wiktor Forst (Forst, prawie jak frost, czyli Mróż... "przypadek? nie sondze") nie posiada żadnej głębi, jego buntowniczość w toku trwania historii...

Moje pierwsze spotkanie z prozą Barkera i mocno się zastanowię, czy sięgnać po kolejne twory tego pisarza.
Książka niewątpliwie wciąga, przez jakieś 2/3 jej obiętości czeka się na jakieś wbijające w ziemię rozwiązanie akcji, które niestety nie następuje. Końcówka mocno zawodzi. Do tego przemoc i seks podane w najobrzydliwszy sposób z jakim dotychczas się spotkałem. Lubię brutalne opisy, ale tutaj przechylało się to raczej na stronę ohydy niż brutalności. Ożywiony trup gwałcący zwłoki (martwe) dla mnie był lekkim przegięciem. Ta obrzydliwa makabra w wielu miejscach zdawała się być zupełnie zbędna. Nie potrafię w pełni zdefiniować moich odczuć wobec tej książki. Sądzę jednak, że mimo wszystko warto się z nią spróbować, by wyrobić sobie własne zdanie.

Moje pierwsze spotkanie z prozą Barkera i mocno się zastanowię, czy sięgnać po kolejne twory tego pisarza.
Książka niewątpliwie wciąga, przez jakieś 2/3 jej obiętości czeka się na jakieś wbijające w ziemię rozwiązanie akcji, które niestety nie następuje. Końcówka mocno zawodzi. Do tego przemoc i seks podane w najobrzydliwszy sposób z jakim dotychczas się spotkałem. Lubię...