Najnowsze artykuły
-
Artykuły
Heather Morris pozdrawia polskich czytelników
1 -
Artykuły
Tajemnice Wenecji. Wokół „Kochanka bez stałego adresu” Carla Fruttera i Franca Lucentiniego
2 -
Artykuły
A.J. Finn po 6 latach powraca z nową książką – rozmowa z autorem o „Końcu opowieści”
1 -
Artykuły
Zawsze interesuje mnie najgorszy scenariusz: Steve Cavanagh opowiada o „Adwokacie diabła”
1
Popularne wyszukiwania
Polecamy
-
Patronat LC
-
Patronat LC
-
Patronat LC
-
Patronat LC
-
Patronat LC
Filtry
Sortuj:
Zobacz opinię (0 plusów)
Zobacz opinię (4 plusy)
Zobacz opinię (2 plusy)
Zobacz opinię (10 plusów)
"Pamiętnik z końca świata (jaki znamy)" najlepiej opisują słowa samego autora książki, który w jednym z jej rozdziałów tak recenzuje inną książkę:
"(...) choć bombarduje czytelniczkę/czytelnika definicjami, rozróżnieniami, schematyzującymi opozycjami, kontekstami, pozycją dla mnie pozostaje głęboko niejasną".
Czytając Pamiętnik zadawałem sobie pytania "co to jest", "dla kogo zostało napisane". Po przeczytaniu wciąż nie mam odpowiedzi. Na pewno nie jest to pozycja dla tak zwanego szerokiego odbiorcy, bo ma bardzo wysoki poziom wejścia, trzeba ją czytać dosłownie ze słownikiem w ręku, nie jest też raczej pozycją dla specjalistów, bo autor de facto jedynie ślizga się po tematach.
Książka w pierwszym odczuciu, i chyba słusznym, jest afirmacją idei ekologicznej i próbą włączenia zwierząt do moralnej społeczności świata. Idea bardzo szczytna, nośna, dlatego zainteresowałem się tą pozycją. I tyle, całą para poszła w gwizdek.
Pamiętnik, nie wiedzieć czemu tak nazwany, bo nawet przewrotnie się do idei pamiętnika nie odnosi, jest trudny w odbiorze. Chaos przelewa się przez strony, rozdziały tylko pozornie do siebie nawiązują (niektóre zawierają nawet słowo w słowo te same zdania), nie wiadomo, o czym autor chce nam powiedzieć. Znajdziemy tu apokaliptyczne wizje końca świata (jaki znamy), który właśnie się odbywa, recenzję książki (a nawet dwóch, w tym beletrystykę ze streszczeniem), zachwyt nad poezją Różewicza, dyskurs filozoficzny, przeżywanie żałoby po kocie i wiele, wiele innych. Jest to koktajl ciężki do strawienia.
Spekuluję, że książka została wydana, bo autor jest doktorem nauk humanistycznych i wykładowcą akademickim, a akademickie obowiązki obejmują też od czasu do czasu coś wydać. Być może zebrał te artykuły i eseje w formie książki, by mieć na koncie większą publikację?
Mam jednak dwa znacznie poważniejsze zarzuty wobec Pamiętnika.
Po pierwsze autor nie wchodzi tak naprawdę w dyskusję, on przedstawia swoje poglądy i przemyślenia jako pewniki.
Po drugie Szaj bagatelizuje rolę tak zwanej nauki ścisłej (ang. science) i bezkrytycznie przytacza jakieś dane (np. o czasie usuwania dwutlenku węgla z atmosfery), podważa podobne dane w innym miejscu, tak by pasowały do jego teorii, albo myli pojęcia i fakty nie odróżniając rudy od metalu czy twierdząc, że ludzie maja roślinnych przodków. Gdziekolwiek autor wychyla się poza znany sobie teren (np. wypowiadając się na tematy biologii ewolucyjnej czy chemii życia), gubi się i myli, jednocześnie pozostając prawie bezczelnie pewnym swego zdania.
Nie wiem, jaki cel miało wydanie tej książki, na pewno jednak ani nie pociesza, ani nie uwrażliwia. Nie woła o żałobę nad światem.
Do tego dochodzą zdania długie na pół akapitu, pełne wtrąceń i dopowiedzeń, dodatkowo komplikują odbiór.
Plus za bardzo ładne wydanie, które przyszło zapakowane w ogrom folii bąbelkowej. Trochę byłoby to ironiczne, gdyby nie było po prostu smutne, ale to już wina sklepu.
"Pamiętnik z końca świata (jaki znamy)" najlepiej opisują słowa samego autora książki, który w jednym z jej rozdziałów tak recenzuje inną książkę:
więcej Oznaczone jako spoiler Pokaż mimo to"(...) choć bombarduje czytelniczkę/czytelnika definicjami, rozróżnieniami, schematyzującymi opozycjami, kontekstami, pozycją dla mnie pozostaje głęboko niejasną".
Czytając Pamiętnik zadawałem sobie pytania "co to jest", "dla...