Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Piękna i wzruszająca historia. Może i nie dałabym tak wysokiej oceny, gdyby nie przepiękne ilustracje Lisy Aisato.
Nie jest to naiwna, spływająca lukrem historyjka świąteczna. Nie ma tu mikołaja, reniferów i innych szablonowych atrybutów. Ciężki, ponury klimat i smutek związany ze śmiercią kogoś bliskiego przeplata się tu z dziecięcą radością i barwnością. Postacie nie są płaskie, a ich zachowania można interpretować na wiele sposobów.
Polecam wspólną lekturę rodzic + dziecko - ta książka to dobry pretekst do porozmawiania o rzeczach trudnych.

Piękna i wzruszająca historia. Może i nie dałabym tak wysokiej oceny, gdyby nie przepiękne ilustracje Lisy Aisato.
Nie jest to naiwna, spływająca lukrem historyjka świąteczna. Nie ma tu mikołaja, reniferów i innych szablonowych atrybutów. Ciężki, ponury klimat i smutek związany ze śmiercią kogoś bliskiego przeplata się tu z dziecięcą radością i barwnością. Postacie nie są...

Na samym początku ten tom czytało mi się tak, jak pierwszy - zniechęciła mnie niejasna i mało wciągająca fabuła. Nie mogłam zapamiętać, kto jest kim, ze względu na chińskie imiona - dla mnie brzmiące podobnie. Na szczęście na początku książki miałam listę bohaterów, do której często wracałam.
Mimo wszystko, w tym świecie było coś, co skłaniało mnie do dalszego czytania. Historia jest niesamowita. Teoria ciemnego lasu spowodowała u mnie dreszcz - paradoks Fermiego wydał mi się dziecinnym retorycznym pytaniem ;) Cixin Liu ma cudowną wyobraźnię, nieszablonowy umysł i w dodatku potrafi to przekuć w przekonujący świat, który "trzyma się kupy".

Na samym początku ten tom czytało mi się tak, jak pierwszy - zniechęciła mnie niejasna i mało wciągająca fabuła. Nie mogłam zapamiętać, kto jest kim, ze względu na chińskie imiona - dla mnie brzmiące podobnie. Na szczęście na początku książki miałam listę bohaterów, do której często wracałam.
Mimo wszystko, w tym świecie było coś, co skłaniało mnie do dalszego czytania....

Czyta się w miarę szybko, ale już po kilku rozdziałach okazuje się, że to książka przeznaczona raczej na czytadło do komunikacji miejskiej. Dlaczego? Autorka co kilka/kilkanaście akapitów ucieka się do tych samych porównań, a główną formą ekspresji uczuć głównych bohaterów jest: rumienienie się (no ile można?!) i zaciskanie ust w cienką linię (że niby gniew). Fabuła jest przewidywalna, główna bohaterka często okazuje imponującą naiwność i wręcz głupotę, która później jest opiewana, jako cnota.
Krótko- albo pani Erika ma świetną ekipę PR, albo czytelnicy utracili swoje wymagania względem literatury. Cykl pisaniny o Greyu nie jest ani innowacyjny, ani nawet dobrze napisany. Jeśli ktoś to czyta ze względu na tematykę, to od dawien dawna na rynku mamy pełno tego typu literatury. Polecam chociażby: "Zwierzenia Fanny Hill" Johna Clelanda- powieść z 1748 roku , czy trylogię o Śpiącej Królewnie Anny Rice.

Czyta się w miarę szybko, ale już po kilku rozdziałach okazuje się, że to książka przeznaczona raczej na czytadło do komunikacji miejskiej. Dlaczego? Autorka co kilka/kilkanaście akapitów ucieka się do tych samych porównań, a główną formą ekspresji uczuć głównych bohaterów jest: rumienienie się (no ile można?!) i zaciskanie ust w cienką linię (że niby gniew). Fabuła jest...