Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życie to jest jeden, wielki dygot.

Życie to jest jeden, wielki dygot.

Były takie okresy, że Milka zakochiwała się średnio raz w miesiącu, dlatego z czasem wyczerpała niemal wszystkie możliwości. Nigdy nie oczekiwała odwzajemnienia miłości. Gdyby tak się stało, zapewne czułaby się rozczarowana. Kochanie podobało jej się samo w sobie i dobrze czuła się z tym w samotności. Czasami jednak zastanawiała się, dlaczego jeszcze nikt nie zakochał się w niej.

Były takie okresy, że Milka zakochiwała się średnio raz w miesiącu, dlatego z czasem wyczerpała niemal wszystkie możliwości. Nigdy nie oczekiwała odwzajemnienia miłości. Gdyby tak się stało, zapewne czułaby się rozczarowana. Kochanie podobało jej się samo w sobie i dobrze czuła się z tym w samotności. Czasami jednak zastanawiała się, dlaczego jeszcze nikt nie zakochał się w nie...

Poznałaś czyjeś imię i myślisz, że wiesz coś o tym człowieku, że jest ci znajomy, więc przestajesz się przyglądać, bo uważasz, że już go przejrzałaś. To ślepota, fasolko. Patrz dalej uważnie, patrz tak dalej, patrz, jakbyś nic nie wiedziała, jakbyś chciała się dowiedzieć, kto to tak na prawdę jest.

Poznałaś czyjeś imię i myślisz, że wiesz coś o tym człowieku, że jest ci znajomy, więc przestajesz się przyglądać, bo uważasz, że już go przejrzałaś. To ślepota, fasolko. Patrz dalej uważnie, patrz tak dalej, patrz, jakbyś nic nie wiedziała, jakbyś chciała się dowiedzieć, kto to tak na prawdę jest.

Przez milczenie nienarodzonych. Przez wybuchy krzyku niemowląt. Przez długie porażki z grawitacją i pierwsze chwiejne kroki. Przez ryk po zbiciu kolana. Przez szybsze bicie serca. Przez drugiego człowieka. Przez śluby, rozwody, bójki, pojednania, pracę, zmęczenie, pasję i nudę. Przez satysfakcję, złość, zazdrość i wyrzuty sumienia. Przez śmierć i pogrzeby, przez zamknięcie oczu. W jaskiniach, pod korzeniami drzew, w szałasach i pod gołym niebem. W lepiankach z gliny, drewnianych chałupach, kamiennych zamkach i pod kopułami lodu. W górach, na morzu, w lasach i na pustyni. Na powierzchni, w powietrzu, pod ziemią i w czarnych żyłach świata. Tam, gdzie płomień bucha pod dłonią po raz pierwszy, i tam gdzie zaczyna toczyć się koło. Wraz z pierwszą zapaloną żarówką i głosem w słuchawce mikrofonu. W drugiej kuli pędzącej z pistoletu Gawriło Principa ku czaszce arcyksięcia Franciszka Ferdynanda i w jęku Klary Hitler pod ciałem męża. We wszystkich kulach pędzących ku czaszkom, aby zakończyć życie i we wszystkich jękach, od których się ono zaczyna.

Przez milczenie nienarodzonych. Przez wybuchy krzyku niemowląt. Przez długie porażki z grawitacją i pierwsze chwiejne kroki. Przez ryk po zbiciu kolana. Przez szybsze bicie serca. Przez drugiego człowieka. Przez śluby, rozwody, bójki, pojednania, pracę, zmęczenie, pasję i nudę. Przez satysfakcję, złość, zazdrość i wyrzuty sumienia. Przez śmierć i pogrzeby, przez zamknięcie oczu...