Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardziej nużącej lektury już dawno nie czytałem. Mimo miejscami udanych poetyckich opisów, książka jest doskonałym przykładem tego, że dotykanie, lekko mówiąc, stref erogennych na papierze, jeszcze nie czyni z książki wciągającego i wiekopomnego rewolucyjnego dzieła. Bohaterowie są w dodatku niepokojąco intelektualni i obyci z wysoką kulturą. Niczym z rękawa sypią cytatami to z Szekspira, to z Keatsa i jeszcze wielu innych. I to w sumie ładne i szlachetne, aczkolwiek jakieś takie nienaturalne, sztuczne i mocno wydumane.

Bardziej nużącej lektury już dawno nie czytałem. Mimo miejscami udanych poetyckich opisów, książka jest doskonałym przykładem tego, że dotykanie, lekko mówiąc, stref erogennych na papierze, jeszcze nie czyni z książki wciągającego i wiekopomnego rewolucyjnego dzieła. Bohaterowie są w dodatku niepokojąco intelektualni i obyci z wysoką kulturą. Niczym z rękawa sypią cytatami...

Saga rodzinna państwa Pendereckich to trochę saga, trochę wywiad rzeka i trochę biografia. W sumie sporo, toteż i sporo można oczekiwać. Ot... chociażby taki dłuższy wywiad. Spodziewamy się, że bohater opowie nam o swoim życiu zawodowym, prywatnym, ale też wtajemniczy nas w inne sprawy, zajmujące go na co dzień, podzieli się z czytelnikiem swoim spojrzeniem na sprawy niezwiązane z jego branżą, uargumentuje swój światopogląd, będzie wyrażać głębokie, dosadne, przemyślane opinie. Ta książka z pewnością rozczaruje tego, kto w osobę kompozytora będzie chciał spojrzeć głębiej. Sam bohater wypowiada się o świecie dość powierzchownie. Skupiony jest raczej na własnych kompozycjach, ich premierach, kontekście (o ile mowa o powstaniu dzieła przy okazji czyjejś śmierci bądź jakiejś katastrofy). Sam kompozytor jest bardzo powściągliwy, natomiast cieszę się, że opowiedział cokolwiek o drzewach...
I nie do końca wiadomo, czy ta powierzchowność została jak gdyby założona z góry, czy też oddaje osobę twórcy, a może jest swoistą nieudolnością bądź powściągliwością dziennikarzy, którzy wywiad ten przeprowadzili. Plusem książki jest to, że łatwo się czyta, a nawet mniej uwagi poświęca się tekstowi, niźli zamieszczonym w sadze zdjęciom. Nie wiem jednak, czy chodzi o to, żeby było łatwo...
Bardzo pozytywnie wypada natomiast ostatni rozdział, który jest rozmową z panią Elżbietą, żoną kompozytora, która swoją "opowieść" snuje w sposób żywy, nawet emocjonalny, dynamiczny, nie stroni od szczegółów i najzwyczajniej wciąga i jest to wszystko o niebo ciekawsze. Można się zastanowić, czy nie należałoby oddać pani Elżbiecie głosu na całe ileśset stron tejże sagi, niechaj mówi i niechaj czytelnik ma się czym pożywić! Ktoś inny może zarzucić, że to tylko słowa. Ale jeśli nie o słowa się rozchodzi, to po co książka?

Saga rodzinna państwa Pendereckich to trochę saga, trochę wywiad rzeka i trochę biografia. W sumie sporo, toteż i sporo można oczekiwać. Ot... chociażby taki dłuższy wywiad. Spodziewamy się, że bohater opowie nam o swoim życiu zawodowym, prywatnym, ale też wtajemniczy nas w inne sprawy, zajmujące go na co dzień, podzieli się z czytelnikiem swoim spojrzeniem na sprawy...

Uwielbiamy rocznice! Uwielbiamy rocznice, jubileusze, inne okrągłości i dobrze się bawimy, bo wiadomo, obchody, zabawa, sztuczne ognie, uśmiechy, gratisy i tak dalej. Tak się też składa, że do obchodów różnego rodzaju rocznic zwykło się dodawać różnego rodzaju książki, zbiory, antologie, żeby tylko było o tym co było, żeby podsumowało, przypomniało jak to było i mile połechtało.
Książka Pauliny Wilk to właśnie taka podsumowująca książka, w której jest wszystko od starej złotówki przez magnetofon Kasprzaka, pierwsze komórki, SMS-y, Internet, aż po wolne wybory i Jana Pawła II. W takim kontekście grupa dzieciaków z podwórka przeżywa przemiany i dziwnym bądź nie sposobem nosi te same znaki, z których najszczególniejszym znakiem wydaje się umiłowanie tego co było i rozczarowanie tym co było potem i co jest. Dziwi też zabieg, kiedy czytelnik odnosi wrażenie, iż oto sam został wciągnięty do grupy smutnych i rozczarowanych przemianami - pierwsza osoba liczby mnogiej stara się nas pozyskać dla swojej racji. Czytając "Znaki szczególne" można odnieść wrażenie, że autorka wrzuca wszystkich do jednego worka. W dodatku banalizuje sprawy i przelatuje nad każdym zdarzeniem z budzącą grozę lekkością. Refleksje wypływające z lektury mogłyby się równie dobrze znaleźć w licealnym wypracowaniu zadanym na zajęcia z Wiedzy o Społeczeństwie.
Trudno pojąć dlaczego książka, która mogłaby przeciwstawić się stereotypom narodowym, sama staje się zrzędzącą, narzekająca i jakoś tak niezbyt zadowoloną z życia.
A zapowiadało się ciekawie. Urzeka motyw kolejowy pojawiający się co jakiś czas. Tymczasem te białe łuki, te schowki awaryjne w tunelu średnicowym nie są wcale takie małe, żeby trzeba się było bardzo w nich kulić i zmieszczą się w każdym z nich co najmniej dwie, trzy osoby. Podobnie pokolenie urodzone około 1980 roku to wcale nie taka wąska, jednolita grupka, a i z pewnością znajdzie się w niej sporo istot, które nie noszą na sobie tytułowych znaków szczególnych. Albo też noszą je godnie i mężnie. Albo noszą je sporadycznie i od przypadku do przypadku. Albo noszą w jeszcze inny sposób...
W każdym razie znaki są szczególne, książka jest nieszczególna, ale nie ma się co mazgaić.

Uwielbiamy rocznice! Uwielbiamy rocznice, jubileusze, inne okrągłości i dobrze się bawimy, bo wiadomo, obchody, zabawa, sztuczne ognie, uśmiechy, gratisy i tak dalej. Tak się też składa, że do obchodów różnego rodzaju rocznic zwykło się dodawać różnego rodzaju książki, zbiory, antologie, żeby tylko było o tym co było, żeby podsumowało, przypomniało jak to było i mile...