Jesteśmy społecznością, która kocha książki

I pomyślałam najbanalniej na świecie, jakie to niesprawiedliwe, że jest się z kimś blisko, tak blisko, że dotyka się jego myśli w głowie samym tylko spojrzeniem w oczy, że brzmienie głosu i słowa, które są z tego głosu zrobione, powtarza się sobie przed zaśnięciem, przytula się je, jakby to były jakieś foniczne laleczki... a potem Ziemia się obraca o parę stopni, wszystko znika, jak gdyby nigdy nic, jest już inna pogoda, mówi się co innego innym uszom...

I pomyślałam najbanalniej na świecie, jakie to niesprawiedliwe, że jest się z kimś blisko, tak blisko, że dotyka się jego myśli w głowie samym tylko spojrzeniem w oczy, że brzmienie głosu i słowa, które są z tego głosu zrobione, powtarza się sobie przed zaśnięciem, przytula się je, jakby to były jakieś foniczne laleczki... a potem Ziemia się obraca o parę stopni, wszystko znika...

Miłość ma naturę falową. Przychodzi i odchodzi. Wybucha i gaśnie. Wprawia w euforię albo w gniew. Zamienia świat w niebo albo w piekło. Ten rytm odmierza nasze życie; nie umiemy i nie chcemy się z tego wyrwać. Może dlatego, że podskórnie wiemy, że istnienie w ogóle ma naturę dwoistą, zerojedynkową, od błysku, do ciemności. I z powrotem. Prawdopodobnie wszelki stan stały to byłby wyrok śmierci dla świata. Niech więc i miłość raz jest, raz nie jest. Byleby zawsze wracała

Miłość ma naturę falową. Przychodzi i odchodzi. Wybucha i gaśnie. Wprawia w euforię albo w gniew. Zamienia świat w niebo albo w piekło. Ten rytm odmierza nasze życie; nie umiemy i nie chcemy się z tego wyrwać. Może dlatego, że podskórnie wiemy, że istnienie w ogóle ma naturę dwoistą, zerojedynkową, od błysku, do ciemności. I z powrotem. Prawdopodobnie wszelki stan stały to byłb...

Śmiesz powtarzać mi, że wydaję twoje pieniądze?! Że utrzymujesz cały dom?! Gdybym ci wystawiła rachunek, to nie byłbyś w stanie nie tylko go spłacić, ale nawet pojąć tego bilansu! Rachunek za ciąże donoszone i niedonoszone, za ciężkie porody, za choroby wynikłe z faktu bycia twoją kochanką oraz matką twoich dzieci; rachunek za rozkosz zbyt błahą i za kilka gwałtów; za samotność we dwoje, za banał straconych złudzeń i niespełnionych nadziei; rachunek za sprofanowane święta i za jałowy dzień za dniem; za mój gniew i twój krzyk; za odmowę współistnienia, za utratę miłości, za starość w środku życia...

Śmiesz powtarzać mi, że wydaję twoje pieniądze?! Że utrzymujesz cały dom?! Gdybym ci wystawiła rachunek, to nie byłbyś w stanie nie tylko go spłacić, ale nawet pojąć tego bilansu! Rachunek za ciąże donoszone i niedonoszone, za ciężkie porody, za choroby wynikłe z faktu bycia twoją kochanką oraz matką twoich dzieci; rachunek za rozkosz zbyt błahą i za kilka gwałtów; za samotność...

Kiedy kierujesz więcej uwagi na to co robisz, niż na wynik, który chcesz osiągnąć, przełamujesz stary wzorzec ego. To co robisz, staje się wtedy nie tylko o wiele bardziej efektywne, ale daje ci nieporównanie więcej spełnienia i radości.

Kiedy kierujesz więcej uwagi na to co robisz, niż na wynik, który chcesz osiągnąć, przełamujesz stary wzorzec ego. To co robisz, staje się wtedy nie tylko o wiele bardziej efektywne, ale daje ci nieporównanie więcej spełnienia i radości.

Tak się bałam artystów i wariatów, że dałam się zamknąć w "domu normalnych". I teraz już wiem, dobrze wiem, czym może być szaleństwo normalności...

Tak się bałam artystów i wariatów, że dałam się zamknąć w "domu normalnych". I teraz już wiem, dobrze wiem, czym może być szaleństwo normalności...

Własnego życia nie da się opowiedzieć, można je tylko obnażyć.

Własnego życia nie da się opowiedzieć, można je tylko obnażyć.

- Panno Tito, chciałbym skorzystać z okazji, że jesteśmy sami, i powiedzieć, jak bardzo panią kocham (...). Proszę mi tylko powiedzieć, czy mogę liczyć na pani wzajemność. - Nie wiem, sama nie wiem. Proszę dać mi trochę czasu do namysłu. - Nie, nie mogę. Muszę mieć odpowiedź natychmiast. Nad miłością nie należy się namyślać: albo jest, albo jej nie ma.

- Panno Tito, chciałbym skorzystać z okazji, że jesteśmy sami, i powiedzieć, jak bardzo panią kocham (...). Proszę mi tylko powiedzieć, czy mogę liczyć na pani wzajemność. - Nie wiem, sama nie wiem. Proszę dać mi trochę czasu do namysłu. - Nie, nie mogę. Muszę mieć odpowiedź natychmiast. Nad miłością nie należy się namyślać: albo jest, albo jej nie ma.

Świat, w którym żyje każdy człowiek, zależy przede wszystkim od sposobu, w jaki go pojmuje. To samo zdarzenie, które lotny umysł ujmuje interesująco i odbiera jak przygodę, dla umysłu płaskiego i banalnego będzie bezbarwną sceną z życia codziennego. Pierwszym i najważniejszym warunkiem szczęścia w naszym życiu jest to, czym jesteśmy, nasza osobowość.

Świat, w którym żyje każdy człowiek, zależy przede wszystkim od sposobu, w jaki go pojmuje. To samo zdarzenie, które lotny umysł ujmuje interesująco i odbiera jak przygodę, dla umysłu płaskiego i banalnego będzie bezbarwną sceną z życia codziennego. Pierwszym i najważniejszym warunkiem szczęścia w naszym życiu jest to, czym jesteśmy, nasza osobowość.

Trzydzieste urodziny. Mam trzydzieści lat, dwoje dzieci, dwupokojowe mieszkanie w mieście odziedziczonym po cudzych przodkach. Historia ma przerwę, nie dzieje się nic. Pospolite polowanie na proszek do zębów, na papier toaletowy, życie jak w motku szklanej waty - niby miękko, a każdy ruch boli. Kolejki po mięso, awanturogenne "bezkolejki" z wierzgającym dzieckiem na ręku. Rózia ma prawie 2 lata, Nenek 7, ja trzydzieści, mój mąż jest bez wieku, w ogóle go nie ma, żyje w "krainie pracy", gdzie wzrok nie sięga. Powraca nocą, gdy dzieci śpią, gdy ja wpatrzona w granatową szybę okna studiuję w w wyższej szkole Czekania Na Ukochanego. Czy już poszłam sobie po urodzinowy prezent? Zwykle dostaję podarunek, który się nazywa "kup sobie coś małego". (...) Trzydzieste urodziny. Wchodzę w "wiek balzakowski", bardzo śmieszne. Biegam po domu w plastikowych fakirkach zamiast kapci. W sklepach nie można dostać, ani ładnych, ani żadnych kapci...Za to kolce w fakirkach zadają mi codzienną, upragnioną, masochistyczną rozkosz. Czyż nie pasują do mojego życia? Każdy krok przypomina mi, że moja młodość jest bolesna i niewygodna, za to piekielnie zdrowa. Posłuchałam matki ("Najpierw życie, potem wiersze. Za mąż trzeba wyjść, dzieci mieć") i posłuchałam siebie: zapragnęłam być normalną kobietą, mieć normalny dom, a tylko w uzupełnieniu posiadać też niedużego, poręcznego, kanapowego pegaza... Normalność jest potworna"

Trzydzieste urodziny. Mam trzydzieści lat, dwoje dzieci, dwupokojowe mieszkanie w mieście odziedziczonym po cudzych przodkach. Historia ma przerwę, nie dzieje się nic. Pospolite polowanie na proszek do zębów, na papier toaletowy, życie jak w motku szklanej waty - niby miękko, a każdy ruch boli. Kolejki po mięso, awanturogenne "bezkolejki" z wierzgającym dzieckiem na ręku. Rózia...

Kiedy człowiek dorasta, zaczyna sobie uświadamiać, ilu rzeczy nie wolno pragnąć, bo są niedozwolone, grzeszne, nieuczciwe. Ale cóż to jest uczciwość? Odmawianie sobie wszystkiego, na czym naprawdę nam zależy?

Kiedy człowiek dorasta, zaczyna sobie uświadamiać, ilu rzeczy nie wolno pragnąć, bo są niedozwolone, grzeszne, nieuczciwe. Ale cóż to jest uczciwość? Odmawianie sobie wszystkiego, na czym naprawdę nam zależy?

Zgoda na cierpienie jest podrożą w śmierć. Spotykając się z głębokim bólem, pozwalając mu zaistnieć, uważnie weń wnikając- świadomie wkraczasz w śmierć. A kiedy już taką właśnie śmiercią umrzesz, stwierdzasz, że śmierci nie ma- nie ma więc czego się bać. Tylko ego umiera. Co by było, gdyby któryś z promieni słonecznych zapomniał o swojej nierozerwalnej więzi ze słońcem i wmówił sobie, że musi walczyć o przetrwanie, stwarzając dla siebie niezależną od słońca tożsamość i kurczowo jej się czepiając? Czyż śmierć takiej ułudy nie byłaby ogromnym wyzwoleniem?

Zgoda na cierpienie jest podrożą w śmierć. Spotykając się z głębokim bólem, pozwalając mu zaistnieć, uważnie weń wnikając- świadomie wkraczasz w śmierć. A kiedy już taką właśnie śmiercią umrzesz, stwierdzasz, że śmierci nie ma- nie ma więc czego się bać. Tylko ego umiera. Co by było, gdyby któryś z promieni słonecznych zapomniał o swojej nierozerwalnej więzi ze słońcem i wmówi...

Objęły się ramionami i płakały obie tak długo, aż Ticie zabrakło łez.

Objęły się ramionami i płakały obie tak długo, aż Ticie zabrakło łez.

Przy matce wszystko to, co miały robic jej ręce, było chłodno skalkulowane i nie zostawało miejsca na wątpliwości. Musiała wstawac, ubierac się, rozpalac w piecu, robic śniadanie, karmic zwierzęta, zmywac, słac łóżka, robic obiad, zmywac, prasowac, robic kolacje, zmywac, i tak dzień po dniu, rok po roku. Bez chwili odpoczynku, bez zastanawiania się, czy jej ręce robią to, co do nich należy. Teraz, patrząc na nie, wolne od rozkazów matki, Tita nie wiedziała, o co ma je prosic, nigdy bowiem nie decydowała o tym sama. Mogły robic cokolwiek lub zamienic się w coś innego. Gdyby tak mogły zmienic się w ptaki i ulecuec w niebo albo zanieśc ją gdzieś daleko, najdalej jak tylko można.

Przy matce wszystko to, co miały robic jej ręce, było chłodno skalkulowane i nie zostawało miejsca na wątpliwości. Musiała wstawac, ubierac się, rozpalac w piecu, robic śniadanie, karmic zwierzęta, zmywac, słac łóżka, robic obiad, zmywac, prasowac, robic kolacje, zmywac, i tak dzień po dniu, rok po roku. Bez chwili odpoczynku, bez zastanawiania się, czy jej ręce robią to, co do...