Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam z tą książką dwa problemy - mały i duży. Duży jest taki, że jest ona za krótka. Historie i postaci opisane są bardzo dobrze, elementy beletryzowane bardzo na plus, sprawiają, ze lektura nie nudzi. Opisy często wręcz filmowe, plastyczne - daje się odczuć jakby autor pragnął ekranizacji swojej książki w postaci filmu dokumentalnego i dobrze się to czyta. Natomiast rozdziały są krótkie, potraktowane trochę po macoszemu, kiedy czytelnik angażuje się w mini-biografię postaci to przeskakujemy już następnej co sprawiło, ze na początku zastanawiałam się, czy nie czytam jakiejś wersji demo. Niemniej jednak ilość nowych informacji, szczegółów i dawka wiedzy jest solidna, ale każdej postaci dodałabym conajmniej kilka rozdziałów.

Drugi problem - mniejszy — ale chyba bardziej irytujący. Pani edytorka potrzebuje nowych, porządnych okularów lub kilka godzin snu więcej. Literówki! Z narzędziami XXI wieku taka ilość literówek, błędów i powtórzeń nie powinna mieć miejsca.

Mam z tą książką dwa problemy - mały i duży. Duży jest taki, że jest ona za krótka. Historie i postaci opisane są bardzo dobrze, elementy beletryzowane bardzo na plus, sprawiają, ze lektura nie nudzi. Opisy często wręcz filmowe, plastyczne - daje się odczuć jakby autor pragnął ekranizacji swojej książki w postaci filmu dokumentalnego i dobrze się to czyta. Natomiast...

Pierwsza cześć - niesamowita - druga trochę przeciągnięta, po pierwszej 1/3 zaczyna się ciągnąć. Za potraktowanie wątku Przedsławy po macoszemu, który mimo, ze bardzo krótki to jednak o 180 stopni niezgodny z prawdą i tym co na jej temat wiemy.

Pierwsza cześć - niesamowita - druga trochę przeciągnięta, po pierwszej 1/3 zaczyna się ciągnąć. Za potraktowanie wątku Przedsławy po macoszemu, który mimo, ze bardzo krótki to jednak o 180 stopni niezgodny z prawdą i tym co na jej temat wiemy.

Są filmy, gdzie każda klatka to obraz - taka jest ta książka. Można otworzyć ja gdziekolwiek i to co przeczytamy będzie gotowym argumentem przeciwko konserwatystom, narodowcom i prawicowym ekstremistom. Autorka przedstawia nam fakty bez swoich własnych filozofii - ewentualne emocje, często intensywne pojawiają się w cytatach i wspomnieniach osób, z którymi rozmawia. Własna opinia i odczucia są do wyboru dla czytelnika i tak powinno się pisać literaturę faktu. Po przeczytaniu „Pańszczyzny” i innych tego typu spodziewałam się, ze nic mnie szczególnie nie zaskoczy ale myliłam się bardzo. Zostało jeszcze bardzo dużo do opowiedzenia a autorka skupia się głównie na pierwszych trzech, czasami czterech dekadach XX wieku. Niesamowity warsztat i ogrom włożonej pracy - ale to już dziwić nie powinno, bo „Służące do wszystkiego” tej samej autorki to też diament w polskiej literaturze faktu.

Są filmy, gdzie każda klatka to obraz - taka jest ta książka. Można otworzyć ja gdziekolwiek i to co przeczytamy będzie gotowym argumentem przeciwko konserwatystom, narodowcom i prawicowym ekstremistom. Autorka przedstawia nam fakty bez swoich własnych filozofii - ewentualne emocje, często intensywne pojawiają się w cytatach i wspomnieniach osób, z którymi rozmawia. Własna...