Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Odkąd zaczęto badania nad schizofrenią, pojawiały się różne teorie na temat jej przyczyn, które starano się za pomocą badań potwierdzać lub obalać.

Oto niektóre z nich, nad którymi się pochylano:
- schizofrenogenna matka
- wychowanie
- środowisko
- traumatyczne przeżycia, również z dzieciństwa
- genetyka
- fizjologia, w której mieściła się specyficzna budowa mózgu
- nadużywanie substancji psychoaktywnych

Czy coś z powyższych przyczyn ostatecznie zostało potwierdzone przez wiarygodne badania? A może odrzucone? Tego Wam nie zdradzę, bo to jedna z ciekawostek, dla których reportaż Roberta Kolkera czyta się z zapartym tchem. Powiem Wam jedynie, że to chyba jak dotąd najaktualniejsza książka opowiadająca o współczesnym spojrzeniu na chorobę, jaką jest schizofrenia.

Autor opowieść snuje wielowymiarowo. Opowiada losy rodziny, którą dotknęła ta choroba (na dwanaścioro rodzeństwa, szóstka zapadła na schizofrenię), a jednocześnie snuje wątek rozwoju badań i pokazuje jak tragedia tej rodziny wpłynęła na to, co obecnie wiemy o schizofrenii.

Tragedia to dobre słowo, bo mimo że pozostała szóstka ustrzegła się tej choroby, to zostawiła ona w nich ślad, a całe ich dzieciństwo przebiegało w jej cieniu, powodując lęk, m. in. o to, czy pewnego dnia i ich ona nie zaatakuje.

Wstrząsająca, jednocześnie fascynująca lektura. Polecam.

Odkąd zaczęto badania nad schizofrenią, pojawiały się różne teorie na temat jej przyczyn, które starano się za pomocą badań potwierdzać lub obalać.

Oto niektóre z nich, nad którymi się pochylano:
- schizofrenogenna matka
- wychowanie
- środowisko
- traumatyczne przeżycia, również z dzieciństwa
- genetyka
- fizjologia, w której mieściła się specyficzna budowa mózgu
-...

Kilka słów o mojej przygodzie z Eleną Ferrante, coraz lepiej ją poznaję, i coraz częściej spotykam się ze skrajnymi opiniami na jej temat, coś w stylu albo jesteś #teamferrante, albo nie. Ja jestem ta pierwsza opcja. 😀 Aczkolwiek nie wiem, czy byłabym tak podekscytowana jej pisarstwem, gdybym najpierw natrafiła na jej powieść "Obsesyjna miłość", a nie na cykl "Genialna przyjaciółka". 🙂 Ta pierwsza, poruszająca temat miłości matki i córki, jest jak dla mnie słabsza. Za to z pewnością moje odczucia byłyby podobne, gdybym w pierwszej kolejności zetknęła się z powieścią "Czas porzucenia", skrupulatnie przestudiowującą etapy rozstania, bez owijania w bawełnę (aksamit?), jest bowiem momentami dosadnie, brudno, obscenicznie i wulgarnie (dlatego jeśli Wasza wrażliwość nie znosi takich rzeczy, w tym obrazu matki kompletnie odbiegającego od wciąż jedynego aprobowanego obrazu rodzicielki, nie sięgajcie). Często o książkach, gdzie to mężczyzna przeżywa jakieś cierpienie, mówi się uniwersalnie, że takie cierpienie jest opisem stanu, jaki przeżywa się bez względu na płeć. I często mówi się o tym nie wprost, to od zawsze jest jakby logiczne, normalne. Aby zachęcić Was do sięgania po Ferrante chciałabym napisać, że cierpienie, sytuacja bohaterki, są uniwersalne, i tak jest poniekąd, ale w tym wypadku nie da się jednak mówić bez nawiązania do płci. Bo bohaterka nie tylko zostaje porzucona, jej mąż porzuca całą rodzinę, dzieci, psa. Odchodzi, nie czuje się zobowiązany, aby kobiecie ulżyć w obowiązkach, to na nią wszystko spada. Oprócz wszystkiego tego, co wiąże się z porzuceniem (załamanie poczucia własnej wartości, żal, niezrozumienie etc.), bohaterka ma na głowie właśnie opiekę nad dziećmi, prowadzenie domu - jak temu podołać, gdy na głowę zawalił się świat? Po kolejnej lekturze powieści Ferrante widzę też coraz wyraźniej tematy, do których w każdej książce wciąż powraca, obrabia na nowo, to zawsze są te same motywy. Co mnie się akurat bardzo podoba. 🙂

Kilka słów o mojej przygodzie z Eleną Ferrante, coraz lepiej ją poznaję, i coraz częściej spotykam się ze skrajnymi opiniami na jej temat, coś w stylu albo jesteś #teamferrante, albo nie. Ja jestem ta pierwsza opcja. 😀 Aczkolwiek nie wiem, czy byłabym tak podekscytowana jej pisarstwem, gdybym najpierw natrafiła na jej powieść "Obsesyjna miłość", a nie na cykl "Genialna...

Ważna powieść dotycząca depresji poporodowej połączonej z psychozą. Temat trudny, w samej książce też nie brakuje przejmujących scen, opisów pokazujących jak ta choroba niszczy relacje, a także jak często bywa bagatelizowana i niedostrzegana. Z depresją poporodową zmaga się główna bohaterka, ale można było w porę jej pomóc, gdyby odpowiednio wcześnie zareagowali bliscy, lekarka byłaby bardziej dociekliwa. Wszystko to świadczy o tym, że ten temat wciąż jest niepopularny w świadomości społecznej. Ta książka przełamuje tabu, zwraca uwagę na problem. Polecam.

Ważna powieść dotycząca depresji poporodowej połączonej z psychozą. Temat trudny, w samej książce też nie brakuje przejmujących scen, opisów pokazujących jak ta choroba niszczy relacje, a także jak często bywa bagatelizowana i niedostrzegana. Z depresją poporodową zmaga się główna bohaterka, ale można było w porę jej pomóc, gdyby odpowiednio wcześnie zareagowali bliscy,...