Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powieść skrojona nienagannie, jak mundur Trujillo. Forma mistrzowska. Czyta się to jak reportaż, choć poza faktami powszechnie znanymi prawdopodobnie całość jest zmyślona. Niemniej wszystko jest bardzo prawdopodobne, na pewno przekonujące. Niestety pomimo tego, że temat jest niezwykle ciekawy, że tyle się można z tej książki dowiedzieć, pomimo tego, że Llosa chciał na w gruncie rzeczy niewielu stronach stworzyć prawdziwy fresk, opisać burzliwą historię Dominikany i jednocześnie ukazać cały jej naród, pełne spektrum uczuć, postaw, losów oraz pomimo tego, że w dużej mierze mu się to udało, ani przez chwilę nie czułem nic więcej, niż satysfakcję z obcowania z dobrą, porządną literaturą. Nienagannie skrojoną. Jak mundur generalissimusa.

Powieść skrojona nienagannie, jak mundur Trujillo. Forma mistrzowska. Czyta się to jak reportaż, choć poza faktami powszechnie znanymi prawdopodobnie całość jest zmyślona. Niemniej wszystko jest bardzo prawdopodobne, na pewno przekonujące. Niestety pomimo tego, że temat jest niezwykle ciekawy, że tyle się można z tej książki dowiedzieć, pomimo tego, że Llosa chciał na w...

Nadużywamy słów.

Nadużywamy słów.

Inaczej wyobrażałem sobie tę książkę. To miał być reportaż o domu dziecka w Grenlandii, o problemach jego mieszkańców, o ich marzeniach. Tymczasem już na wejściu słyszymy: „I pisz, ale nie o naszych dzieciach.” Więc o czym? O wszystkim, co dzieje się wokół, bo choć biel oślepia, nie warto – jak pewna ekscentryczna artystka – zamykać oczu. Warto zmierzyć się z tymi puzzlami pomimo braku pudełka – kto wie, czy nie wyłoni się z tego jakiś szerszy obraz. I tak się staje. Lód topnieje powoli, jednak w końcu pęka i ukazuje się to, co przez cały czas było gdzieś pod powierzchnią.

Jest to taki reportaż, który wydaje się być niepozornym dziennikiem z podróży, ale w istocie jest współczesną przypowieścią, choć trochę się tego wstydzi. W którym to, co pomiędzy wierszami, jest co najmniej równie ważne. Świetna rzecz.

Inaczej wyobrażałem sobie tę książkę. To miał być reportaż o domu dziecka w Grenlandii, o problemach jego mieszkańców, o ich marzeniach. Tymczasem już na wejściu słyszymy: „I pisz, ale nie o naszych dzieciach.” Więc o czym? O wszystkim, co dzieje się wokół, bo choć biel oślepia, nie warto – jak pewna ekscentryczna artystka – zamykać oczu. Warto zmierzyć się z tymi puzzlami...