Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W bliżej nieokreślonym przez autora czasie świat zmaga się z konsekwencjami epidemii tajemniczego schorzenia. Przywrócenie normalności sprzed jej wybuchu bądź stworzenie nowej stanowi jednak odległą perspektywę, gdyż wciąż brakuje jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, czy najgorsze już minęło. Ponadto, trudności sytuacji dodaje fakt, iż nawet najtęższe umysły nie potrafią oszacować skali zniszczeń materialnych, ilości ofiar śmiertelnych oraz jednostek zaginionych wskutek doświadczenia charakterystycznego dla choroby amoku i następującej po nim amnezji. Wśród osób, które przepadły bez wieści jest m.in. Cyryl, synek przydzielonej do pracy w szpitalu polowym pielęgniarki Anety. Pewnego dnia kobieta, podczas rutynowego patrolowania okolicy, spotyka łudząco przypominającego jej potomka Beniego. Chłopiec utracił pamięć, lecz już wkrótce uzasadnione stanie się przypuszczenie, że dzięki swoim nadzwyczajnym predyspozycjom może pomóc odzyskiwać ją innym, a także dać (lub odebrać) nadzieję ludziom oczekującym informacji o losach swoich bliskich...
Skojarzeniem, jakie natychmiast przyjdzie do głów czytelników, którzy pomimo fatalnego pierwszego wrażenia spowodowanego okładką postanowią rozpocząć przygodę z debiutem Niegrebeckiego, bezsprzecznie będzie trwająca właśnie zaraza. Faktycznie, rzeczona konotacja ma swoje uzasadnienie, mimo że prace nad książką zostały zakończone kilka miesięcy przed pojawieniem się pierwszych doniesień o zaistnieniu SARS-CoV-2. Pisarz porusza bowiem kwestię budzącą trwogę wprawdzie już od dłuższego czasu, ale aktualna sytuacja uczyniła zeń jeszcze bardziej przerażające zjawisko. Owym problemem jest dotykająca coraz większy procent populacji depresja (podobno od początku ubiegłego roku w samej Polsce zwiększył się on aż dwukrotnie). Ważkość oraz aktualność tematu „Pełni...” skutecznie zaburzy zatem przyzwyczajenia sięgających po powieści postapokaliptyczne celem doświadczenia ulgi, iż pandemoniczna wizja świata, którą przedstawiają to tylko fikcja literacka, a w konsekwencji umożliwienia sobie przychylniejszego oceniania rzeczywistości wokół. Przystępując do lektury opisywanej pozycji powinni zapomnieć, że zapewni im ona wspomniany komfort.

W bliżej nieokreślonym przez autora czasie świat zmaga się z konsekwencjami epidemii tajemniczego schorzenia. Przywrócenie normalności sprzed jej wybuchu bądź stworzenie nowej stanowi jednak odległą perspektywę, gdyż wciąż brakuje jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, czy najgorsze już minęło. Ponadto, trudności sytuacji dodaje fakt, iż nawet najtęższe umysły nie potrafią...

Funkcjonują wśród nas. Często omijamy ich szerokim łukiem, ponieważ swoim odbiegającym od normy wyglądem bądź zachowaniem wzbudzają lęk, pogardę lub obrzydzenie. Bywają bohaterami memów, mało wybrednych anegdotek opowiadanych dla rozluźnienia atmosfery albo aktorami niemych spektakli oglądanych przez szybę mieszkania czy miejskiego autobusu… Dziewczynka jedząca kredę, mężczyzna, który zmierzając pracy liczy płyty chodnikowe i pilnuje, aby nie stanąć na krawędzi żadnej z nich, starszy pan zaczynający nagle głośno przeklinać podczas prowadzenia spokojnej konwersacji – wszyscy oni zostali doświadczeni chorobą uznawaną za rzadką. „Rzadką”, czyli diagnozowaną u mniej niż pięciu osób na 10 tysięcy.
Wiedza przeciętnego Kowalskiego na temat rzeczonych schorzeń jest w najlepszym wypadku zdawkowa. Z lekcji biologii pamięta on pewne informacje dotyczące zespołu Downa, a jeśli oglądał serial „Dr House” być może kojarzy jeszcze pląsawicę Huntingtona (dawniej nazywaną tańcem św. Wita), lecz już zespół Williamsa, porfiria czy miastenia nie są dla niego brzmiącymi znajomo pojęciami. Publikacja Ireny Cieślińskiej zatytułowana „Pomyleni. Chorzy bez winy” podejmuje próbę zmiany owego stanu rzeczy. Autorka fachowo (ale zarazem przystępnie) przybliża czytelnikom specyficzne zaburzenia i historie zmagających się z nimi jednostek oraz wskazuje trudności, jakie prawie zawsze sprawia poprawne zdiagnozowanie takich przypadłości.
Czy człowiek, który nie chce lecieć do Egiptu z grupką swoich przyjaciół, argumentując to strachem przed wejściem do samolotu, sprzedaje im tanią wymówkę, czy ma poważną fobię? Czy jadący metrem chłopak wykonujący ruchy przypominające taniec przesadził z używkami, czy może cierpi na zespół Tourette'a? Czy nastolatka, która zamiast przyswajać materiał do klasówki zasnęła nad notatkami jest leniwa, czy raczej przejawia objawy narkolepsji, a przyczynę jej reakcji stanowi stres przed sprawdzianem? Ciężko odpowiedzieć na powyższe pytanie nawet jeśli dotyczą one bezpośrednio znanych nam osób – wszak chorzy zazwyczaj próbują tuszować swoje kłopoty. Jedno jest jednak pewne – po przeczytaniu niniejszej książki spojrzycie bardziej empatycznie na otaczających Was ludzi.

Funkcjonują wśród nas. Często omijamy ich szerokim łukiem, ponieważ swoim odbiegającym od normy wyglądem bądź zachowaniem wzbudzają lęk, pogardę lub obrzydzenie. Bywają bohaterami memów, mało wybrednych anegdotek opowiadanych dla rozluźnienia atmosfery albo aktorami niemych spektakli oglądanych przez szybę mieszkania czy miejskiego autobusu… Dziewczynka jedząca kredę,...

Poczet świętych zasilają reprezentanci wszystkich warstw społecznych – od żebraków po królów. Kulturowe znaczenie wielu tworzących go postaci, chociażby Tomasza z Akwinu lub Joanny d’Arc, wykracza poza doktrynę chrześcijańską. To oni, a nie prawiący głównie dyrdymały księża i biskupi, mogą przynieść ludziom wierzącym największe ukojenie, pozwalające przezwyciężyć duchowe fiksacje. Nowa propozycja Wydawnictwa Nowa Baśń
w piękny sposób przypomina sylwetki kilkudziesięciu spośród tysięcy osób, które trafiły już do swoich niebiańskich apartamentów.
"Opowieści o świętych” pióra Carey Wallace to aktualnie chyba jedyna publikacja poświęcona wyniesionym na ołtarze adresowana do czytelników u progu wieku nastoletniego, a już bez wątpienia pierwsza szanująca intelekt młodego miłośnika literatury. Mimo że pisarka akcentuje przede wszystkim trudne do racjonalnej interpretacji zdarzenia rzekomo będące udziałem opisywanych bohaterów oraz brutalne próby tłumienia ich wiary, nie popada w naiwność i pompatyczność, które wypełniają strony wielu innych książek tego typu tak gęsto, że lektura rzeczonych często budzi zażenowanie nawet u najbardziej religijnych odbiorców. Co więcej, autorka rezygnuje z pójścia na łatwiznę, albowiem oprócz sięgania po postaci znanych całkiem dobrze (Franciszek z Asyżu, Patryk, Krzysztof, Mikołaj, Teresa z Lisieux) przybliża również osoby znane jedynie wąskim kręgom (Polikarp, Katarzyna Aleksandryjska, Jan Nepomucen, Szymon Słupnik albo pochodząca z Sudanu Józefina Bakhita).
Warstwa tekstowa stanowi jednak tylko część dania głównego. Drugą – być może nawet ważniejszą – są obfitujące w symbolikę oraz dobrze oddające zazwyczaj dramatyczne losy bohaterów ilustracje Nicka Thornborrowa. Ich forma oryginalnie łączy klasyczną sztukę pisania ikon z nowoczesnymi trendami. Warto także odnotować, że artysta niejednokrotnie odcina się od tradycyjnych wizerunków przedstawianych postaci. I tak np. Katarzyna ze Sieny nosi bogato haftowaną suknię, zaś Klara zyskuje typowo chłopięce rysy. Konstatacja, na ile jest to wada, a na ile zaleta pozostaje już kwestią dyskusyjną.
Bezdyskusyjnym zaś wydaje się fakt, iż mamy do czynienia ze szlachetną oraz mądrą książka.

Poczet świętych zasilają reprezentanci wszystkich warstw społecznych – od żebraków po królów. Kulturowe znaczenie wielu tworzących go postaci, chociażby Tomasza z Akwinu lub Joanny d’Arc, wykracza poza doktrynę chrześcijańską. To oni, a nie prawiący głównie dyrdymały księża i biskupi, mogą przynieść ludziom wierzącym największe ukojenie, pozwalające przezwyciężyć duchowe...