Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Azja Środkowa opisana przez pryzmat ludzkich losów i podróży autorki odbytych w przeciągu ostatnich lat. Post – sowiecka rzeczywistostość Uzbekistanu, Kirgistanu, Turkmenistanu, Kazachstanu i Tadżikistanu, islamskich i nie do końca, a jednak zrusyfikowanych i westernizowanych kultur i światów pogranicza Europy i Azji. Historie ludzi zmagających się przede wszystkim z codziennym życiem, ale również z rozbudzoną przez Sowietów tożsamością narodową, prześladowaniami etniczymi, korupcją, nepotyzmem władz i łamaniem praw człowieka. Książka zdecydowanie wciąga, ale nie porywa. Zaskakuje ogromem wiedzy. Rozczarowuje brakiem wyrazistej struktury i – a jednak – pasji. Osobiste przemyślenia i spostrzeżenia autorki na temat tej części świata, życia i podróżownia są, ale mało, bez głębi oczekiwanej od kogoś z tak ogromną wiedzą faktologiczną, i pazura, który uczyniłby przytaczane historie ciekawszymi. Poszczególne republiki zlewają się w jedno i dzień po skończeniu książki trudno mi sobie przypomnieć , co wydarzyło się w którym kraju i gdzie przynależeli poszczególni bohaterowie. I choć na zakończenie autorka pisze wylewnie o swojej tęsknocie do tej części świata trudno tę tęsknotę poczuć w trakcie czytania książki.

Azja Środkowa opisana przez pryzmat ludzkich losów i podróży autorki odbytych w przeciągu ostatnich lat. Post – sowiecka rzeczywistostość Uzbekistanu, Kirgistanu, Turkmenistanu, Kazachstanu i Tadżikistanu, islamskich i nie do końca, a jednak zrusyfikowanych i westernizowanych kultur i światów pogranicza Europy i Azji. Historie ludzi zmagających się przede wszystkim z...

Poruszające, bo niesłychanie osobiste i bolesne wyznanie córki obciążonej traumą matki, byłej więźniarki obozu koncentracyjnego. Samotność i wyobcowanie niekochanego, nielubianego i nierozumianego dziecka. Sceny poniżeń, nieudane próby porozumienia się z otoczeniem, rozpacz, ucieczka i stopniowe dojrzewanie do przebaczenia. W tle szara i beznadziejna rzeczywistość powojennej Polski okaleczonej brzemieniem II Wojny Światowej i komunizmu. Potężna dawka rozpaczy i nadzieja, że zaklęty krąg przekazywanych z pokolenia na pokolenie krzywd można przerwać. To emocjonalnie bardzo trudna, ale piękna książka z poetyckim, aczkolwiek bardzo łatwym w odbiorze językiem.

Poruszające, bo niesłychanie osobiste i bolesne wyznanie córki obciążonej traumą matki, byłej więźniarki obozu koncentracyjnego. Samotność i wyobcowanie niekochanego, nielubianego i nierozumianego dziecka. Sceny poniżeń, nieudane próby porozumienia się z otoczeniem, rozpacz, ucieczka i stopniowe dojrzewanie do przebaczenia. W tle szara i beznadziejna rzeczywistość...

Przegadana historia warszawskiego bawidamka, który gdzieś pomiędzy objęciami matki, żony i kochanki poszukuje własnej tożsamości i rozpraiwa się z polskimi mitami narodowymi. W tle wiernie odmalowana Warszawa początków okupacji, karykatury oderwanej od rzeczywistości polskiej inteligencji, patriotyzmu i konspiracji często w wydaniu groteskowym. To zdecydowany plus powieści aczkolwiek żadna nowość. Na minus: dłużyzny, karkołomny język i powtarzana na okrągło koniugacja czasowników. Autor nie mogąc się zdecydować na narrację w klasycznej 3-ciej lub 1-szej osobie liczby pojedyńczej stosuje obie dlatego jego bohater „wychodzi, wyszedł”, „wrócił, wróciłem”, „patrzy, patrzyłem” i tak bez końca, i znaczenia dla wymowy powieści. Nudzą również kabotyńskie wynurzenia bohatera na temat własnego przerośniętego i bojaźliwego ego. Niestety nie dotrwałam do ostatniej strony.

Przegadana historia warszawskiego bawidamka, który gdzieś pomiędzy objęciami matki, żony i kochanki poszukuje własnej tożsamości i rozpraiwa się z polskimi mitami narodowymi. W tle wiernie odmalowana Warszawa początków okupacji, karykatury oderwanej od rzeczywistości polskiej inteligencji, patriotyzmu i konspiracji często w wydaniu groteskowym. To zdecydowany plus powieści...