Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Safiya i Iseult, młode czarodziejki, znów wpadły w tarapaty. Muszą uciekać. Natychmiast.

Safi jest jedyną w Czaroziemiach prawdodziejką, zdolną zdemaskować każde kłamstwo. Swój dar trzyma w sekrecie, inaczej zostanie wykorzystana w konflikcie między imperiami. Z kolei prawdziwe moce Iseult są tajemnicą nawet dla niej samej. I lepiej, żeby tak zostało.
Safi i Iseult pragną jedynie wolności. Niebezpieczeństwo czai się tuż za rogiem. Zbliżają się niespokojne czasy, wojna wisi w powietrzu i nawet sojusznicy nie grają fair. Przyjaciółki będą walczyć z władcami i ich najemnikami. Niektórzy posuną się do ostateczności, by dopaść prawdodziejkę.”



Iseult jest więziodziejką - potrafi odczytać i zrozumieć ludzkie więzi. Dzięki temu rozumie zachowania innych. Bardzo jej się to przydaje, tym bardziej, że różni się czymś od większości ludzi zamieszkujących Venazę. Oddziela ich kolor skóry przez co nastolatka nie ma łatwo w mieście, w którym mieszka.

Safiya z kolei jest prawdodziejką - potrafi wyczuć czy osoba, z którą rozmawia mówi prawdę. Większość ludzi nie wie o tym, że dziewczynę można oszukać. W przypadku kiedy rozmówca wierzy w to co mówi, moc będzie bezużyteczna. Jest jeden problem.. Dziewczyna może zostać zabita, ponieważ inni obawiają się, że może zostać ona wykorzystana przez wroga z innego państwa.

Bohaterki są więziosiostrami. Mają swoje własne szyfry - tak jak to bywa z Wami i Waszymi przyjaciółmi. Safiya wydaje się być „głupią” nastolatką, która nie ma pojęcia o czym mówi, ale w rzeczywistości obie dziewczyny są bardzo mądre i przeszkolone w walce. Prawdodziejka jest porywcza, nie myśli o tym co robi, nie bierze pod uwagę zagrożenia. Więziodziejka z kolei potrafi zachować zimną krew i znaleźć wyjście z każdej opresji za pomocą planu.


( empik.com - mój telefon jest za brzydki, aby go tu pokazywać)


No cóż. Mam dosyć mieszane uczucia co do tej książki. Od pierwszego zdania miałam wrażenie, że czytam kontynuację, a nie pierwszą część przygód Safiyi fon Hasstrel i Iseult det Midenzi. Szczerze powiem, że nie polubiłam się za bardzo z tą książką. Autorka nie wyjaśniała niektórych pojęć, a kiedy już to nastąpiło, zostało to tak pokierowane, że nie mogłam nawet domyślać się o co może chodzić. I powstało coś w stylu „Ja napiszę, a ty sobie człowieku zgaduj o co mi chodzi”. Nie na tym rzecz polega.

Pierwszy raz czytałam książkę na swoim telefonie ( w postaci pliku ). Nie było to za wygodne, jestem przyzwyczajona do tradycyjnej formy. ALE ciesz się z tego co masz i nie narzekaj, bo to nie o to tutaj biega.

Sczerze - nie polubiłam fabuły. Nie wiem czy przeczytam inne pozycje tej autorki. Jedno wiem na pewno. Po kontynuację nie sięgnę. Jest mi bardzo przykro. Wiązałam bardzo duże nadzieje z tą książką, ale trochę się zawiodłam.

„Safiya i Iseult, młode czarodziejki, znów wpadły w tarapaty. Muszą uciekać. Natychmiast.

Safi jest jedyną w Czaroziemiach prawdodziejką, zdolną zdemaskować każde kłamstwo. Swój dar trzyma w sekrecie, inaczej zostanie wykorzystana w konflikcie między imperiami. Z kolei prawdziwe moce Iseult są tajemnicą nawet dla niej samej. I lepiej, żeby tak zostało.
Safi i Iseult pragną...

Od pierwszych przygód w Narnii minął rok. Rok w NASZYM ŚWIECIE. Natomiast w Narnii minęło nawet kilkaset lat.

W „Księciu Kaspianie” Piotr, Zuzanna, Edmund i Łucja spieszą na pomoc prawowitemu władcy Narnii, Księciu Kaspianowi, który tocz śmiertelny bój o prawo do tronu. Jakie będą tego rezultaty, zdaje się rozuumieć tylko mądry Lew Aslan.
(opis z tylnej okładki)



Rodzeństwo Pevensie czekało właśnie na peronie, aby rozjechać się w swoich kierunkach - każdy do swojej szkoły - kiedy zostali wezwani do Świata Narnii. Piotr, Zuzanna, Edmund i Łucja, wezwani zostali przez prawowitego władcę Narnii - Księcia Kaspiana, który toczy bój ze swym wujem Mirazem. Wuj małego Kaspiana wywodził się z okrutnego kraju zwanego Telmarem. Przez niego wiele mówiących zwierząt zginęło, a drzewa zapadły w głeboki sen. Niania i nauczyciel małego księcia (karzeł Kornelius) wpajali mu miłość do starego kraju wypełnionego magią, spokojem, miłością i radością. Mimo zagrożenia jakie związane było z wspominaniem dawnych czasów dawali mu nadzieję i siłę na walkę o starą Narnię.




W poprzedniej części mieliśmy doczynienia ze zdradą, siłą braterskiej i siostrzanej miłości, przebaczeniem i poświęceniem.
Tutaj ukazana została przyjaźń i miłość oraz przywiązanie do tradycji i historii. Książki Lewisa uczą. Uczą dzieci, ale także dorosłych. Ta nauka nie jest przekazywana w oczywisty sposób, z którym spotykamy się w szkole. Nauka Lewisa jest ukryta, ale łatwa do odnalezienia.

Ta i poprzednia część zostały napisane na takim samym poziomie. Różniły się tylko fabułą. Ludzka wyobraźnia nie zna granic, książkę można napisać o byle czym, naprawdę. ALE musi być ona napisana ciekawie, musi wciągać i sprawiać, że osoba czytająca będzie chciała więcej.

JA CHCE WIĘCEJ!

Od pierwszych przygód w Narnii minął rok. Rok w NASZYM ŚWIECIE. Natomiast w Narnii minęło nawet kilkaset lat.

W „Księciu Kaspianie” Piotr, Zuzanna, Edmund i Łucja spieszą na pomoc prawowitemu władcy Narnii, Księciu Kaspianowi, który tocz śmiertelny bój o prawo do tronu. Jakie będą tego rezultaty, zdaje się rozuumieć tylko mądry Lew Aslan.
(opis z tylnej...

"Narnia - to pełna uroku i niezwykłych tajemnic kraina, którą czwórka młodych ludzi próbuję uratować przed siłami władców zła."


"Siostrzeniec czarodzieja"


W tej części, która przeze mnie uznawana jest za pierwszą, a w rzeczywistości jest szóstą, Pola i Digory zostają wciągnięci w eksperymenty parającego się z czarami wuja Andrzeja. Trafiają więc do Innego Świata, gdzie stają się świadkami stworzenia Narnii wraz z jej mówiącymi zwierzętami i innymi niezwykłościami. Digory zwycięsko wychodzi z próby dostarczenia Aslanowi owocu Zaczarowanej Jabłoni, dzięki czemu koniec tej historii da początek wszystkim innym, które rozegrały się w Narnii.

(opis z tylnej okładki)



Pola Plummer, dziewczynka od urodzenia mieszkająca w Londynie pewnego dnia zapoznaje się z Digorym - chłopcem, który wraz z chorą mamą przyjechał do swego wuja Andrzeja. Pan Ketterley był starym kawalerem i mieszkał ze swoją siostrą w jednym z ustawionych szeregowo domów. 


Pewnego dnia, podróżując po tunelu łączącym wszystkie domy, wpadli do gabinetu zwariowanego wuja, który chciał powiedzieć Digory'emu pewną rzecz, jednakże zawsze przeszkadzała mu w tym jego siostra. Starzec zaproponował Poli, aby założyła na palec jedną z żółtych obrączek. Dziewczynka pokusiła się i zniknęła. Digory rzucając się na ratunek swej koleżance, rozpoczyna wielką przygodę po Innym Świecie. 


Moim zdaniem osoba sięgająca po cykl pana Lewisa, powinna rozpocząć czytanie właśnie od tej części. Dlaczego? Między innymi dlatego, że tutaj powstaje Narnia, tutaj pojawia się Biała Czarownica, tutaj Aslan pomaga po raz pierwszy. 


Książka jest lekka. Napisana mądrym, ale łatwym w odbiorze językiem. Strony wzbogacone są prostymi rysunkami, które urozmaicają blok literowy. 


Niektóre sytuacje znajdą odzwierciedlenie w realnym świecie, jest ponadczasowa.



Prostota i magia  - moje klimaty, ale jak dla mnie było tutaj za mało akcji. 


"Kiedy rzeczy źle się mają, to zwykle mają się coraz gorzej przez jakiś czas, ale kiedy zdarzy się wreszcie coś dobrego, można się spodziewać,że sytuacja będzie się coraz bardziej poprawiać"

"Narnia - to pełna uroku i niezwykłych tajemnic kraina, którą czwórka młodych ludzi próbuję uratować przed siłami władców zła."


"Siostrzeniec czarodzieja"


W tej części, która przeze mnie uznawana jest za pierwszą, a w rzeczywistości jest szóstą, Pola i Digory zostają wciągnięci w eksperymenty parającego się z czarami wuja Andrzeja. Trafiają więc do Innego Świata, gdzie...