Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Grafomania, paplanina. Autorka chciała być przewrotna, a jest nierzetelna. Ze względu na pracę przyszło mi mieszkać w Wiedniu przez kilkanaście miesięcy i nieźle to miasto poznać. Oczywiście można mieć odmienne opinie, ale nie należy ogłaszać ich jako prawdy objawione i to bardzo irytującym językiem. W Wiedniu nie ma dobrej kawy? Absurd. Nie zdarzyło mi się trafić na niedobrą. Mam wrażenie, że nikt tej książki nie przeczytał przed jej publikacją - pełno powtórzeń i wzajemnych zaprzeczeń (chociażby na jednej stronie autorka pisze, że Tafelspitz to jedna z jej ulubionych potraw by za chwilę napisać, że nigdy dobrowolnie nie wzięła jej do ust - jak tu ufać treści). Niezwykle irytująca jest ledwo zawoalowana pogarda dla turystów. Wiedeń stanowi niewątpliwą atrakcję i nie widzę powodu, aby na co drugiej stronie wyśmiewać turystów i narzekać na ich zwyczaje, łącznie z lekko szowinistycznymi uwagami typu „japońscy turyści robiący zdjęcia”. Tym bardziej, że jak rozumiem książka jest również do turystów skierowana, skoro podaje praktyczne wskazówki jak zwiedzić dane atrakcje. Daję 4 gwiazdki za pomysł na formułę książki i przyjemne wydanie - szkoda że nie udało się jej wypełnić wartościową treścią.

Grafomania, paplanina. Autorka chciała być przewrotna, a jest nierzetelna. Ze względu na pracę przyszło mi mieszkać w Wiedniu przez kilkanaście miesięcy i nieźle to miasto poznać. Oczywiście można mieć odmienne opinie, ale nie należy ogłaszać ich jako prawdy objawione i to bardzo irytującym językiem. W Wiedniu nie ma dobrej kawy? Absurd. Nie zdarzyło mi się trafić na...

Autorka chciałaby rozwiązać tajemnicę jakiegoś dzieła sztuki, ale nie jest w stanie zaproponować nawet nowych nierozwiązanych tajemnic - rozdział „Rycerze pustyni” jest pozbawiony sensu. Podobnie ten dotyczący renesansowych rzeźb na krakowskiej kamienicy i teorii dot. babirusy wąsatej - służą tylko podaniu towarzyszących historii i anegdot - bardzo marnych swoją drogą.

O wiele lepszą książkę mogłaby autorka napisać, gdyby skupiła się tylko na opisywaniu istniejących tajemnic dzieł sztuki i możliwych, proponowanych przez naukowców rozwiązaniach, aniżeli silić się na własne wymyślanie tajemnic i co gorsza ich rozwiązań. Gdyby usunąć pretensjonalne, egzaltowane i niepotrzebne dywagacje to dałoby się to przeczytać bez przewracania oczami.

Autorka chciałaby rozwiązać tajemnicę jakiegoś dzieła sztuki, ale nie jest w stanie zaproponować nawet nowych nierozwiązanych tajemnic - rozdział „Rycerze pustyni” jest pozbawiony sensu. Podobnie ten dotyczący renesansowych rzeźb na krakowskiej kamienicy i teorii dot. babirusy wąsatej - służą tylko podaniu towarzyszących historii i anegdot - bardzo marnych swoją drogą.

O...