Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta książka powinna być lekturą w szkołach!

Ta książka powinna być lekturą w szkołach!

Dawno nie czytałam książki, która byłaby tak mocno „na czasie”. No bo przecież toż to bestseller NYT od miliona tygodni. Chociaż biorąc pod uwagę to jak ta książka została zareklamowana, spodziewałam się nieco innej formy narracyjnej. Nie wiem dlaczego, ale forma autobiografii trochę mnie zaskoczyła. Kiedy książka stara się być analizą sytuacji społeczeństwa „bidoków” z Appalachów, staje się niesamowicie ciekawa. W głównej mierze są to wspomnienia dotyczące rodziny autora. Sięgnęłam po tę książkę bez sprawdzenia kim jest J.D Vance, dopiero w połowie czytania uzupełniłam te informacje (że to jakiś polityk), akurat wtedy kiedy książka zaczyna traktować o jego dorosłym życiu i podprogowym zdobywaniu sobie wyborców. Pierwsza połowa książki, w której poznajemy losy Mamaw i Papaw, dziadków autora, których historia opowiedziana jest na tle migracji całych rodzin z Kentucky do Ohio w poszukiwaniu pracy w przemyśle ciężkim na początku lat 50, to moim zdaniem najmocniejsza i najciekawsza część tej pozycji. Zwłaszcza ukazanie przez wnuka postaci swojej babci, nieco stuknięte starszej pani z papierosem w zębach, grożącej bronią złodziejom i niekiedy swoim zięciom. Później treść trochę się rozłazi, mniej jest o bidokach, więcej o kolejach życia autora, który na początku zapewniał, że jeszcze tyle nie osiągnął by pisać o sobie książkę, a mimo to czasem przebija przez linijki jakieś takie echo narcyzmu. Trudno się właściwie dziwić, to jak potoczyło się jego życie to naprawdę wielkie osiągniecie i awans społeczny, ale momentami patrzyłam ile zostało stron do końca książki. Może jest to ważna książka na temat Ameryki, no ale napewno nie najważniejsza. Moja ocena to takie 6,745218 w zaokrągleniu do 7.

Dawno nie czytałam książki, która byłaby tak mocno „na czasie”. No bo przecież toż to bestseller NYT od miliona tygodni. Chociaż biorąc pod uwagę to jak ta książka została zareklamowana, spodziewałam się nieco innej formy narracyjnej. Nie wiem dlaczego, ale forma autobiografii trochę mnie zaskoczyła. Kiedy książka stara się być analizą sytuacji społeczeństwa „bidoków” z...