Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Znakomity rozdział o odniesieniach historycznych ("Frankenstein a koniunktura") i ciekawy rozdział o ekranizacjach ("Frankenstein na ekranie") - te części polecam.

Rozdziały 2 ("Filozoficzne źródła mitu") i 4 ("Frankenstein a fantazmat") są napisane w nurcie marksistowskiej psychoanalizy Lacana - to już raczej dla koneserów takich atrakcji.

Znakomity rozdział o odniesieniach historycznych ("Frankenstein a koniunktura") i ciekawy rozdział o ekranizacjach ("Frankenstein na ekranie") - te części polecam.

Rozdziały 2 ("Filozoficzne źródła mitu") i 4 ("Frankenstein a fantazmat") są napisane w nurcie marksistowskiej psychoanalizy Lacana - to już raczej dla koneserów takich atrakcji.

Z punktu widzenia wychowania religijnego - całkowicie nieprzydatna, nadaje się tylko dla dorosłych czytelników. Żaden religijny rodzic nie powinien dawać tej książki swoim dzieciom. Chyba, że chciałby, żeby się dowiedziały, że: (1) Bóg jest straszny i złowrogi, (2) chociaż może tak naprawdę nie jest taki zły, (3) ale i tak najprawdopodobniej nie istnieje, bo ludzie sami go wymyślili.

Z punktu widzenia wychowania ateistycznego - całkiem dobra, sprawnie napisana i momentami nawet zabawna.

Z punktu widzenia wychowania religijnego - całkowicie nieprzydatna, nadaje się tylko dla dorosłych czytelników. Żaden religijny rodzic nie powinien dawać tej książki swoim dzieciom. Chyba, że chciałby, żeby się dowiedziały, że: (1) Bóg jest straszny i złowrogi, (2) chociaż może tak naprawdę nie jest taki zły, (3) ale i tak najprawdopodobniej nie istnieje, bo ludzie sami go...

Już pobieżne zapoznanie się z opracowaniami historii Wielkiej Schizmy Zachodniej pozwala stwierdzić, że Raspail chętnie pomija fakty sprzeczne z jego wizją artystyczną (np. to, że Luna obiecał abdykować na pierwsze żądanie, i tylko dlatego go wybrano) a wyolbrzymia te, które do niej pasują (np. burzliwe okoliczności wyboru Urbana VI, które nie były przecież niczym nadzwyczajnym przez kilkanaście pierwszych wieków chrześcijaństwa [biskupa Rzymu wybierał kler i LUD RZYMSKI] - zresztą przez kilka pierwszych miesięcy wybór Urbana VI był powszechnie uważany za kanoniczny, dopóki papież nie pokłócił się z kardynałami).

Jeśli chodzi o stronę artystyczną - Raspail, proponując bardzo subiektywną i emocjonalną wersję historii, zaniedbuje subtelniejsze i bardziej wyrafinowane środki przekonywania czytelnika do swojej wizji (Umberto Eco to nie jest).

Mnie nie przekonał.

Już pobieżne zapoznanie się z opracowaniami historii Wielkiej Schizmy Zachodniej pozwala stwierdzić, że Raspail chętnie pomija fakty sprzeczne z jego wizją artystyczną (np. to, że Luna obiecał abdykować na pierwsze żądanie, i tylko dlatego go wybrano) a wyolbrzymia te, które do niej pasują (np. burzliwe okoliczności wyboru Urbana VI, które nie były przecież niczym...