Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo czekałem na tę książkę, ale wolałbym poczekać dłużej i otrzymać lepiej dopracowaną powieść. Mam wrażenie, że autor za bardzo się z nią spieszył, a może trochę się zaczął wypalać przy tej części (oby tylko chwilowo). Pierwsze dwa tomy, a zwłaszcza pierwszy, zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Ten jest zdecydowanie najsłabszy.

Coraz bardziej zaczyna przeszkadzać brak solidnego technologicznego poparcia wizji autora. Brakuje mi też dokładniejszego opisu świata, bo w sumie nie wiadomo, czy oprócz Floris i Inco coś na tym świecie jeszcze jest? Trzeci tom to już chyba najwyższy czas na przemycenie większej ilości szczegółów. Ogólnie te dwa Państwa oraz bohaterowie i ich postępowanie robią się coraz bardziej przekoloryzowane, momentami niemal karykaturalne. Jest sporo nieścisłości i luk logicznych. W niektórych sprawach autor tym razem mocno idzie na łatwiznę. Mam też wrażenie, że pogorszył się również styl pisania autora, jest mniej dbały, bardziej infantylny. Widać, że autor chce przekazać nie raz głębsze refleksje ale robi to w sposób trochę zbyt nachalny, oczywisty czy łopatologiczny. Pojawia się sporo niepotrzebnych wątków - choć może w kolejnych częściach okażą się znaczące. Bardzo rozczarowujące jest zakończenie, książka urywa się nagle, a autor nawet nie uraczył nas żadnym solidnym plot twistem na koniec, tak jak to robił w poprzednich tomach.

Powieść oczywiście ma też swoje plusy. Wartkie tempo fabuły, parę zaskakujących zwrotów akcji, kilka nieoczekiwanych zgonów, brak zastojów i zbędnych filozofii. Autorowi udało się jeszcze podtrzymać moje zainteresowanie losem bohaterów na tyle, że sięgnę po kolejną część, jeśli takowa powstanie. Ode mnie jedna gwiazdka więcej na zachętę dla autora i trzymam kciuki, za kolejne tomy, żeby powróciły do świetności poprzednich części.

Bardzo czekałem na tę książkę, ale wolałbym poczekać dłużej i otrzymać lepiej dopracowaną powieść. Mam wrażenie, że autor za bardzo się z nią spieszył, a może trochę się zaczął wypalać przy tej części (oby tylko chwilowo). Pierwsze dwa tomy, a zwłaszcza pierwszy, zrobiły na mnie ogromne wr...

Rozwiń

Zwiń

Chyba po raz pierwszy mi się zdarzyło, że ekranizacja książki spodobała mi się dużo bardziej niż sama książka. W tym przypadku serial z 2020 roku wypadł moim zdaniem pod wieloma względami znacznie lepiej. Oczywiście trzeba brać pod uwagę, że mocno różnił się od powieści, ale główne założenia pozostały te same.

Pomysł na świat przyszłości autor miał rewelacyjny, tego nie mogę mu odmówić. W dość realistyczny i nieco przerażający sposób przedstawił wizję nowego, "wspaniałego" świata, pozbawionego głębszych uczuć czy wartości. Choć momentami opisywał go w dość przerysowany sposób, co mi niestety nieco przeszkadzało.

Nie polubiłem chyba żadnego z bohaterów. Szczególnie rozczarowany byłem Leniną, która w serialu była moją ulubioną postacią. W książce była płytka, bezrefleksyjna i raczej mało inteligentna, nie zaszła w niej żadna przemiana. Relacje między bohaterami były dość dziwne. Fabuła z początku zmierzała w jakimś kierunku i była nawet ciekawa, ale potem zaczęła się rozmywać i w sumie finalnie okazało się, że zmierzała donikąd. Zakończenie mnie nie usatysfakcjonowało.

Piszę głównie o minusach powieści, co nie oznacza, że książka jest zła. Na pewno jest jak na tamte czasy innowacyjna. Bardzo wizjonerska. Wyprzedzająca swoją epokę. Niepokojąca. Niepokojąca zwłaszcza wtedy, gdy łapałem się na tym, że niektóre cechy tego nowego świata momentami wydawały mi się nawet kuszące.

Być może gdybym nie obejrzał najpierw serialu to inaczej odebrał bym tę książkę i byłbym mniej rozczarowany. Niemniej jednak uważam, iż Nowy Wspaniały Świat zasługuje na miano klasyki i jest pozycją obowiązkową dla każdego fana fantastyki naukowej.

Chyba po raz pierwszy mi się zdarzyło, że ekranizacja książki spodobała mi się dużo bardziej niż sama książka. W tym przypadku serial z 2020 roku wypadł moim zdaniem pod wieloma względami znacznie lepiej. Oczywiście trzeba brać pod uwagę, że mocno różnił się od powieści, ale główne założen...

Rozwiń

Zwiń

Przyznam, że trochę męczyłem się z tą powieścią. Czytałem ją chyba z miesiąc. Fakt, jest dość obszerna, ale nie tylko to było powodem. Główną motywacją by dokończyć książkę była ciekawość jak wszystkie wątki się połączą i jak zakończy się historia bohaterów, których z resztą w większości bardzo polubiłem, zwłaszcza mieszkańców Ardis. W tej części za to bardzo zaczął mnie irytować Thomas Hockenberry, który notabene jest głównym bohaterem i o ile w pierwszym tomie darzyłem go sporą sympatią tak w drugiej części trochę go zniepolubiłem ;)

Największym mankamentem książki są liczne dłużyzny. Już w pierwszej części miały miejsce, ale w tej jest ich znacznie więcej. Jak ktoś już napisał, autor rozwodził się nad rzeczami mało istotnymi, a sprawy, które należało dokładniej wyjaśnić potraktował powierzchownie. Trzeba by było czytać książkę naprawdę z ogromną uwagą, żeby wyłapać wszystkie istotne szczegóły, którym autor często poświęcał tylko kilka zdań. Efekt jaki osiągnął to częste znudzenie czytelnika i poczucie braku pełnego obrazu i zrozumienia sytuacji - przynajmniej tak było w moim przypadku.

W sumie jestem też w szoku jak bardzo inna okazała się ta druga część od pierwszej pod niektórymi względami. Po raz pierwszy u Simmonsa zauważyłem przejawy szowinizmu i homofobii, co było dla mnie nieco rozczarowujące, bo w innych jego powieściach tego nie dostrzegłem. Pierwszą częścią byłem zachwycony, drugą jestem nieco rozczarowany. 

Mimo wszystko uważam, że książka nadal jest dobra. Dużym plusem jest jak zwykle świetna wyobraźnia i wiedza pisarza oraz przygotowanie przed napisaniem powieści. To jak zwykle jest bez zarzutu. Fabuła (z wyjątkiem owych dłużyzn) wciąż jest ciekawa. Losy bohaterów są interesujące. Z zaciekawieniem poznawałem kolejne fakty z przeszłości, które powoli sprawiały, że wszystko układało się w spójną całość (ale jak już wspomniałem, autor jednak mógł poświęcić tym faktom więcej uwagi). Zakończenie pozostawiło mnie z niedosytem, bo jednak miałem wrażenie że coś mi umknęło i jednak nie wszystko w pełni zrozumiałem.
Mimo, że książka nie była tak dobra jak oczekiwałem to jednak pozostaje fanem Dana Simmonsa i na pewno sięgnę po kolejne jego powieści. Następna stacja: Abominacja :)

Przyznam, że trochę męczyłem się z tą powieścią. Czytałem ją chyba z miesiąc. Fakt, jest dość obszerna, ale nie tylko to było powodem. Główną motywacją by dokończyć książkę była ciekawość jak wszystkie wątki się połączą i jak zakończy się historia bohaterów, których z resztą w większości b...

Rozwiń

Zwiń

"Wyśniona" to całkiem udany debiut pisarski z jednego z moich ulubionych gatunków powieści, czyli postapo. Sam pomysł na powieść może nie jest zbyt oryginalny, temat życia pod ziemią nie raz już się w literaturze pojawiał (trylogia Silos, Miasto na Górze, czy chociażby rój Hellstroma) jednakże Frank Bell nadaje mu powiew świeżości oraz oryginalności między innymi poprzez urozmaicenie swojej wizji tzw. Kompletem, pozwalającym (głównie dzieciom i młodzieży) przeniesienie się do wirtualnej rzeczywistości i ucieczkę od szarości podziemnego życia.

Niewątpliwymi plusami powieści są wartka akcja, dynamiczne prowadzenie fabuły, dość liczne zwroty akcji oraz ciekawy pomysł na urządzenie Oazy. Książka napisana jest przyjemnym i przystępnym językiem. Większość bohaterów, a moim zdaniem jest ich całkiem sporo, również jest interesująca. Autor stara się pokazać jak życie pod ziemią mogłoby wpłynąć na społeczeństwo, na ludzi i relacje między nimi oraz zagrożenia płynące z władzy totalitarnej. Myślę, że stara się też pokazać niebezpieczeństwa płynące z cyfryzacji naszego świata i coraz to większego znaczenia wirtualnej rzeczywistości w życiu ludzi.

Minusem powieści jest to, że rzeczywiście ciężko jest sobie do końca wyobrazić jak ta Oaza fizycznie wygląda. Niby autor daje sporo jej opisów, ale robi to w taki sposób, że bardzo trudno jest je poukładać w jedną sensowną całość. Miałem też wrażenie, że czasami autor szedł na łatwiznę prowadząc fabułę opierając ją na kilku dość szczęśliwych zbiegach okoliczności. Nie do końca też przekonał mnie układ sił w Oazie i sposób sprawowania władzy.

Mimo wszystko uważam jednak tę powieść za dobrą, interesującą i wartą przeczytania. Oprócz tego, że daje dobrą rozrywkę to daje też wiele do myślenia.

"Wyśniona" to całkiem udany debiut pisarski z jednego z moich ulubionych gatunków powieści, czyli postapo. Sam pomysł na powieść może nie jest zbyt oryginalny, temat życia pod ziemią nie raz już się w literaturze pojawiał (trylogia Silos, Miasto na Górze, czy chociażby rój Hellst...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo dawno książka nie zrobiła na mnie aż takiego wrażenia. Nie wiem czy słowami zdołam właściwie opisać czemu. Może dlatego, że wywołała u mnie całą masę skrajnych emocji: smutek, radość, wzruszenie, rozbawienie, zazdrość, współczucie, tęsknotę, czasem irytację i poczucie bezsilności. Może dlatego, że główny bohater jest w sumie moim imiennikiem. Może dlatego, że autorki tak pięknie i realistycznie piszą o emocjach. I może dlatego, że opisana historia, mimo że dość smutna ma w sobie coś magicznego, coś wyjątkowego.

Miłość opisana w powieści pewnie nie byłaby nadzwyczajna. Miliony młodych ludzi zakochuje się na wakacjach, często z wzajemnością. Miłość głównych bohaterów mogłaby być zatem całkiem zwyczajna, ale szkopuł tkwi w tym, że przydarzyła się w nienormalnych czasach w dodatku w nienormalnym (do dziś) kraju. I to czyni tę historię wyjątkową. 

Relacje między Jurką a Wołodią rozwijają się powoli, ale mimo wszystko bardzo intensywnie. Towarzyszy im przy tym mnóstwo uczuć, tych dobrych i tych złych. Od ekscytacji, radości, wzajemnego przyciągania po wstyd, strach i wyrzuty sumienia. Książka aż kipi od emocji. Często się wzruszam czytając książki, ale prawie nigdy nie zdarza mi się płakać. Cóż, Lato w Pionierskiej Chuście kilka razy doprowadziło mnie do łez i jak to ktoś trafnie napisał "przetargało emocjonalnie". Na pewno wynika to z faktu, że historia sama w sobie jest poruszająca, ale głównie przyczynia się do tego bardzo umiejętne, trafne i dobitne pisanie autorek o uczuciach, rozterkach i przemyśleniach głównych bohaterów (zwłaszcza Jurki, od którego strony poznajemy historię). Sami bohaterowie zdają się być realni. Są interesujący. Uczucie między nimi jest przekonywujące, naturalne, niekrępujące i niewprawiające czytelnika w zakłopotanie. Bardzo się z nimi zżyłem podczas lektury i aż nie chciało mi się kończyć czytania. Uwielbiam też klimat jaki ma ta książka, zwłaszcza wydarzenia z obozu "Jaskółka", klimat lata, młodości, natury i powoli budzącej się miłości.

Jedyne co mogę zarzucić autorkom to to, że w zasadzie wszystkie postacie drugoplanowe zostały potraktowane dość powierzchownie. Tak samo relacje głównych bohaterów z resztą postaci. Pisarki skupiły się bardzo mocno na głównych bohaterach. Myślę, że książka by sporo zyskała, gdyby tym relacjom i postaciom została poświęcona nieco większa uwaga.

Reasumując Lato w Pionierskiej Chuście to piękna i wzruszająca historia o miłości. Bardzo się cieszę, że książka trafiła do Polski i że póki co zbiera w większości bardzo pozytywne recenzje. Osobiście też ją polecam z całego czytelniczego serducha. Na pewno będę do tej powieści wracać jeszcze niejednokrotnie, bowiem jest według mnie naprawdę wyjątkowa.

Bardzo dawno książka nie zrobiła na mnie aż takiego wrażenia. Nie wiem czy słowami zdołam właściwie opisać czemu. Może dlatego, że wywołała u mnie całą masę skrajnych emocji: smutek, radość, wzruszenie, rozbawienie, zazdrość, współczucie, tęsknotę, czasem irytację i poczucie bezsilności. M...

Rozwiń

Zwiń

Never Been Kissed to w moim odczuciu przyjemna i raczej lekka komedia romantyczna. Jest to kolejna powieść, której fabuła z początku wydawała się być grubymi nićmi  szyta, ale z biegiem historii wszystko nabierało sensu. W zasadzie książka ta ma wszystko, co dobra komedia romantyczna mieć powinna, czyli fajne poczucie humoru, przekonujący bohaterowie, ciekawie rozwijająca się relacja między nimi, interesująca historia no i oczywiście nieco dramy. Zatem na tle innych powieści z tego gatunku książka ta może nie wyróżnia się jakoś szczególnie, ale nie oznacza to, że nie jest dobra.

Z całą pewnością to co w tej książce jest wyjątkowe to urzekający klimat upadającego amerykańskiego kina samochodowego oraz historia zapomnianej gwiazdy srebrnego ekranu. Bez wątpienia nadaje to powieści fajnego smaczku i ciekawie urozmaica fabułę. Styl autora mi podpasował, książkę czytało się szybko i przyjemnie, a w sumie o to głównie w książkach tego gatunku chodzi. Autor nie przesadzał z ilością dramy, czy żenujących momentów. Nie starał się upchać zbyt wielu tematów, dzięki czemu można się było skupić na tych najważniejszych.

W zasadzie nie mam się do czego przyczepić w tej pozycji. Jeśli ktoś szuka lekkiej, niezobowiązującej komedii romantycznej i nie przeszkadza mu, że "chopy sie całujo" to śmiało polecam tę powieść :)

Never Been Kissed to w moim odczuciu przyjemna i raczej lekka komedia romantyczna. Jest to kolejna powieść, której fabuła z początku wydawała się być grubymi nićmi  szyta, ale z biegiem historii wszystko nabierało sensu. W zasadzie książka ta ma wszystko, co dobra komedia romantyczna mieć ...

Rozwiń

Zwiń

Historia z początku wydała mi się grubymi nićmi szyta. No helołłł, tacy fajni, przystojni młodzi mężczyźni serio nie mogą znaleźć normalnego związku, tylko muszą wchodzić w udawany układ? Noł łej ;) Z czasem jednak ta cała gra zaczęła nabierać sensu i koniec końców historia wciągnęła mnie na maksa.

Przede wszystkim ogromny plus za poczucie humoru autorki. Serio do mnie trafiło. Niejednokrotnie parskałem śmiechem podczas czytania, nieważne że akurat jechałem autobusem. Przez większość czasu naprawdę świetnie się bawiłem podczas lektury. Bardzo polubiłem głównych bohaterów i miałem wczutę w ich historię bardzo mocno im kibicując. Czasami obaj zachowywali się niedorzecznie, ale czy to nie tak wygląda gdy jesteśmy zakochani? Historia jest w sumie w miarę wiarygodna i na swój sposób urocza.

Jedyny poważny minus powieści to postacie drugoplanowe. Ok, część da się lubić, część jest akceptowalna, ale jest też grupa mega irytujących bohaterów. Na przykład Alex, kolega z pracy, jego arystokryczna dziołcha i wszystko co z nimi związane irytowali mnie niemiłosiernie. Tak samo rodzice Oliviera. Mam wrażenie, że autorka ma spory problem z brytyjskimi wyższymi swerami. Może miało być zabawnie, ale wyszło słabo, karykaturalnie i przerysowanie.

Przęłknąłem jednak tę łyżkę dziegciu i cała historia w sumie bardzo mi się podobała. Tak więc Materiał Na Chłopaka to bardzo przyjemna komedia romantyczna, z fajnym humorem ale też i przesłaniem, by nauczyć sie akceptować siebie, swoje mocniejsze i słabsze strony. I pozwolić się poznać i pokochać drugiej osobie. I truizm nad truizmami, ale uroczo podany: nie licz że ktoś Cię pokocha jeśli sam nie potrafisz pokochać siebie. Bardzo polecam tę powieść, super by było obejrzeć jej ekranizacje, bo potencjał jest spory :)

Historia z początku wydała mi się grubymi nićmi szyta. No helołłł, tacy fajni, przystojni młodzi mężczyźni serio nie mogą znaleźć normalnego związku, tylko muszą wchodzić w udawany układ? Noł łej ;) Z czasem jednak ta cała gra zaczęła nabierać sensu i koniec końców historia wciągnęła mnie ...

Rozwiń

Zwiń