Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nawet nie wiem od czego zacząć. Nie wiem, co się stało, jak to możliwe, że już skończyłam czytać tą książkę. Przez wiele lat szukałam książki, która zyskałaby moją szczególną sympatię. Znalazłam; oto ona.
Kiedy tylko zobaczyłam ją w bibliotece, przepełniło mnie takie dziwne uczucie, może nawet przeczucie, deja vu, ale nie do końca. Gdy tylko przeczytałam pierwszy rozdział, wiedziałam, że powieść pasuje do mnie jak żadna inna. Pochłonęłam ja od pierwszego do ostatniego słowa! Nietuzinkowi bohaterowie, ich kontrowersyjne wypowiedzi, niespodziewane sytuacje - to wszystko mnie nie tyle, co oczarowało, ale przeniknęło.
Fascynacja osobą Doriana, niechęć do lorda Henryka, sympatia dla Bazylego - to wszystko było takie realne. Nigdy przy lekturze nie towarzyszyły mi uczucia o takim natężeniu. "Portret Doriana Graya" został napisany językiem wyrafinowanym, plastycznym i po prostu, unikalnym.
Takich książek się nie zapomina przez bardzo długi czas, a ja przeczuwam, że tej nie zapomnę do końca życia. Zmieniła mnie. Polecam serdecznie jej lekturę.

Nawet nie wiem od czego zacząć. Nie wiem, co się stało, jak to możliwe, że już skończyłam czytać tą książkę. Przez wiele lat szukałam książki, która zyskałaby moją szczególną sympatię. Znalazłam; oto ona.
Kiedy tylko zobaczyłam ją w bibliotece, przepełniło mnie takie dziwne uczucie, może nawet przeczucie, deja vu, ale nie do końca. Gdy tylko przeczytałam pierwszy rozdział,...

Chyba jedyna lektura, przy której płakałam... płakałam jak bóbr. Rewelacja, poruszyła moje bardzo młodziutkie wówczas serduszko.

Chyba jedyna lektura, przy której płakałam... płakałam jak bóbr. Rewelacja, poruszyła moje bardzo młodziutkie wówczas serduszko.

Drogi Panie Januszu - rozczarował mnie Pan i to boleśnie.
Po przeczytaniu "Samotności w Sieci" nie wiedziałam, co ze sobą zrobić - byłam roztrzęsiona, żałowałam, że skończyłam lekturę, tak mocno związałam się z powieścią. Około dwunastu miesięcy później, przechadzając się między bibliotecznymi regałami, dostrzegłam "Los Powtórzony"; oczy zalśniły mi z zachwytu, szybko zabrałam książkę do domu. I co?
I nic. Boże Drogi, jakże ja się męczyłam z tą książką. Z początku przekonywałam samą siebie, że to naprawdę dobre, ale kiedy przeczytałam, że przyjacielem Marcina był znany nam wszystkim Jakub, włos zjeżył mi się na głowie. Mam mieszane uczucia. Uważam, że tego typu zagrania są trochę... ckliwe i komercyjne. Czyżby autor na siłę starał się przywołać po raz kolejny bohatera, który podbił serca milionów czytelników? Nie wiem. Niestety, niechęć towarzyszyła mi do samego już końca.
Po przeczytaniu stwierdziłam, że ani fabuła nie była zbytnio interesująca, ani bohaterowie niezwykli. Czułam się w życiu Marcina jak intruz, kosmitka, kompletnie nie pasowałam do świata wykreowanego przez autora.
Nie powiem, że odradzam czytanie "Losu...", jednak szczerze mogę wyznać, że spodziewałam się zupełnie czegoś innego.

Drogi Panie Januszu - rozczarował mnie Pan i to boleśnie.
Po przeczytaniu "Samotności w Sieci" nie wiedziałam, co ze sobą zrobić - byłam roztrzęsiona, żałowałam, że skończyłam lekturę, tak mocno związałam się z powieścią. Około dwunastu miesięcy później, przechadzając się między bibliotecznymi regałami, dostrzegłam "Los Powtórzony"; oczy zalśniły mi z zachwytu, szybko...