Czy to bowiem klucz, wanna czy lampa -
w wierszach tych omija je sztampa.
Zamiast tworzyć wciąż limeryki
pan Michał napisał wierszyki,

Tak zabawne, neologicznie
krzywe, że stają się komicznie
prawdziwe. Czytelnik się wzbrania
lecz chęć ma do naśladowania.

Jak widać wyżej, chęć takowa nie ominęła i recenzentki, która – doskonale świadoma braków warsztatowych oraz słowotwórczych, z którymi nie miał problemu autor Michał R. - nie oparła się jednak pokusie, a jej efekty miał/-a nieprzyjemność Czytelnik/-czka właśnie skosztować.

Michał Rusinek znany był nam wcześniej głównie jako (doskonale się spisujący) sekretarz noblistki Wisławy Szymborskiej, ponadto tłumacz angielskiej dziecięcej poezji (A. A. Milne), prozy (cykl książek o misiu Paddingtonie) oraz noweli graficznej, zwanej komiksem (cykl książek o Fistaszkach), a ostatnio jako wielbiciel i tłumacz słynnych z makabrycznego humoru autorskich książek Edwarda Goreya. Pisze ponadto prace naukowe, a także – łącząc pasję do literatury dziecięcej z zainteresowaniami naukowymi - zebrał, opracował i wydał dwie książki z powiedzonkami dzieci: Jak przeklinać i Jak robić przekręty. Nie każdy wie, że wydał jeszcze kilka innych książek dla dzieci oraz przełożył kilka utworów Tomiego Ungerera. Teraz wreszcie otrzymaliśmy kolejną autorską książkę dla dzieci tego pracowitego autora i – jeśli wierzyć temu, co mówił w Trójce w wieczór przed uroczystą premierą tomiku na antenie radiowej – możemy spodziewać się kolejnych dzieł dla najmłodszych czytelników.

Dom w wierszach Rusinka to miejsce ciekawe, nieco tajemnicze oraz pełne zwyczajnych z pozoru przedmiotów, które po bliższym przyjrzeniu okazują się fascynujące. Wszyscy czytelnicy z ogromną przyjemnością oraz (bardziej lub mniej jawnym) chichotem przeczytają o, czasem nieznanym, życiu sprzętów domowych, ich marzeniach i słabościach. Starsi delektować się będą dodatkowym przekazem ukrytym w przypisać, młodsi śmiać się będą dzięki językowi, bliskiemu dzieciom, świetnym eksperymentom lingwistycznym i neologizmom oraz poczuciu humoru. Autor w idealny sposób połączył w tomiku klasyczną elegancję języka polskiego, przywołującą w pamięci poezję dla dzieci spod znaku klasyków tego gatunku, z orientacją w nowinkach technicznych i charakterystycznym dla nich słownictwem. Ponadto w treści wierszy przemyślnie poukrywał nawiązania lub aluzje do różnych wiadomości z zakresu kultury popularnej, polskiej i nie tylko.

Dodatkowym atutem książki są pomysłowe i zabawne ilustracje Joanny Rusinek (zbieżność nazwisk nieprzypadkowa). Przynoszą one dodatkowe skojarzenia, ilustratorka bowiem odwołuje się do znanych dzieł literackich, w tym również klasyki dziecięcej (np. Lewis Carroll) oraz filmów amerykańskich a nawet kultowych skeczy spod znaku grupy Monty Python. Wszystko to sprawa, że tekst idealnie współbrzmi z ilustracjami, a te ostatnie przynoszą czasem także dodatkowy kontekst.

Urokliwy ten tomik zagości, bez wątpienia, na półkach wielu dzieci (w każdym wieku), a w przyszłości (kto wie?) może nawet okazać się tytułem klasycznym, bez którego znajomości stracimy ważny kanał komunikacji z najmłodszymi czytelnikami. Czytajmy zatem, przy każdej lekturze delektując się odkrywaniem nowych aluzji i smaczków.  

Jowita Marzec