„Znajomy świat” to opowieść bajkowa. Mimo że życie przedstawione z perspektywy trzynastoletniego chłopca (zwanego Wytrzeszczem) toczy się na wysypisku śmieci, na ziemi bez adresu, na której mieszka wraz z matką, jej konkubentem i jego kilkuletnim synem Łyskiem, wrażliwość tego dziecka sprawia, że ta okrutna rzeczywistość, niesprawiedliwy los i tragedia, jaką cała ta społeczność przeżywa, jest jedynie tłem dla wewnętrznego dobra. Autor przedstawia życie ludzi najbiedniejszych, próbujących zarobić pieniądze na wysypisku śmieci, poszukując w odpadkach rzeczy nadających się do odsprzedania firmom utylizującym. Śmieci śmierdzą, są wymieszane, wiele z nich jest w stanie rozkładu. Ludzie nie mają miejsca dla siebie nigdzie indziej, nie stać ich na żadne mieszkanie, nawet w slumsach, dlatego większość z nich buduje na obrzeżach wysypiska prowizoryczne chaty z materiałów znalezionych na śmietnisku. W ten sposób powstała osada zwana Wyspą Kwiatów. Nie ma tam prysznica ani bieżącej wody, dlatego wszyscy pracujący tam ludzie niewyobrażalnie śmierdzą, a to nie pozwala im swobodnie opuszczać wysypiska. W tym brudnym miejscu przyszło żyć Wytrzeszczowi i Łyskowi. Chłopcy mają jednak tak czyste serca, że nie sposób jest ich nie pokochać. Prowadzą czytelnika przez swój świat, pokazują go jako coś oczywistego i zupełnie normalnego. Opowiadają o jedzeniu znalezionym w śmieciach, które jest jedynym pożywieniem tych ludzi na co dzień, i można odnieść wrażenie, że nie mają oni potrzeby, by się na swój los uskarżać, a jedyne, na co narzekają, to muchy walczące z ludźmi o resztki gnijącego jedzenia. Ani praca ponad 12 godzin, ani brud, ani brak bezpieczeństwa i opieki dorosłych ich nie martwi, tak bardzo są do tego przyzwyczajeni.

Przyznam, że ta książka poruszyła mnie swoją szczerością i prostotą. Historia ma wymiar tragiczny, ale została opowiedziana z perspektywy dzieci, które potrafią jako jedyne chyba dostrzec coś więcej niż tylko bezmyślną pogoń za pieniądzem. Widzą potrzeby innych i potrafią znaleźć sposób, by pomóc jeszcze bardziej od nich potrzebującym, potrafią ujrzeć cierpienie błąkającego się po wysypisku psa, podczas gdy dla dorosłych jest on takim samym odpadem, jak wszystko inne. Jaka jest cena kapitalizmu, jaką drogą dążymy do coraz większego rozwoju, ile śmieci produkujemy i co potrafimy wyrzucić? To tylko niektóre pytania, jakie stawia Hwang Sok-yong. Najważniejsze z nich jest jednak to, ile tak naprawdę warte jest życie człowieka, zwłaszcza tego najbiedniejszego, który się w kapitalizmie nie odnalazł.

Izabela Straszewska