„Nie był taki, jak sobie wyobrażałem.”

Ta prosta konstatacja stanowi może najbardziej naturalne i szczere wyznanie w momencie, gdy rodzic musi zmierzyć się z przerażającą go diagnozą. Pisać, że narodziny dziecka są ogromnym przeżyciem dla rodziców i wiążą się z nimi przeróżne emocje, to powielać truizmy, wiem. Niepewność, zwątpienie, wahania, obawy i silne lęki rodzicielskie nie jest jednak łatwo ani przyjąć, ani im towarzyszyć. Nie na nich skupia się opowieść, choć przezierają one z kart szkicownika. „Nie był taki, jak sobie wyobrażałem” – te słowa stają się punktem wyjścia w „Mallko i tata” dla historii ojcowskiego dojrzewania do pełnego przyjęcia dziecka, jakiego się nie spodziewał – dziecka z zespołem Downa.

Gusti - argentyński artysta, aktualnie mieszkający w Hiszpanii – swoją historię opowiada przede wszystkim za pomocą medium, które jest mu najbliższe – rysunku. Niekiedy oddaje także pola swemu synowi. W efekcie powstało dzieło niezwykłe – niebanalna kronika wzajemnego poznawania, uczenia się siebie nawzajem, docierania. Bohaterami tejże są nie tylko ojciec i syn, ale również mama Anne („musimy się sporo nauczyć od kobiet”) i starszy brat Mallka Théo, od którego Gusti dostał jedną z najważniejszych lekcji akceptacji nowego członka rodziny.

Rysunki i ilustracje okraszone komentarzami i krótkimi tekstami pokazują wspólne chwile w momentach podstawowych czynności, jak na przykład jedzenie czy spanie, czy obowiązkowego „świętego” czasu wspólnej zabawy, nawet gdy tata nie bardzo ma już na nią ochotę. W wielu sytuacjach świetnie odnajdą się rodzice zdrowych dzieci, bo komuż dziecko nie łaziło (dosłownie!) po głowie lub kto nie gonił biegającego za gołębiami malca? Niepełnosprawne dziecko jest przecież także po prostu dzieckiem. Gusti jednak wie, że w odróżnieniu od w pełni sprawnych dzieci ono może pozostać dzieckiem na zawsze. Zaakceptować taką myśl, przyjąć ją, to – jak mi się wydaje – nie lada wyzwanie. Dlatego „Mallko i tata” to książka dla dorosłych.

Ale „Mallko i tata” to także książka dla młodszych czytelników. W sposób zupełnie naturalny i swobodny oswaja z fizyczną odmiennością dzieci z zespołem Downa. I pokazuje, jak nie stanowi ona bariery dla tego, co najważniejsze – wzajemnej miłości, czułości, wrażliwości. Jest opowieścią o ogromnej witalności i żywiołowości, niepohamowanej kreatywności i nieograniczonej wyobraźni, które zbliżają do siebie rodzinę i ją cementują.

Tę pięknie i starannie wydaną przez Wydawnictwo Dwie Siostry książkę rekomenduje Anna Sobolewska. Doskonale pamiętam jej opowieść sprzed kilkunastu lat o dorosłej już dziś córce Cecylii (jest ona aktorką Teatru 21), która urodziła się z trisomią. „Cela. Odpowiedź na zespół Downa” była także lekturą poruszającą, ale i odmienną. Opowiadała o dziecku i rodzinie, ale także o systemie społecznym i edukacyjnym, w którym to dziecko musi funkcjonować. Mallko nie poszedł jeszcze do szkoły. Nie mieszka też w Polsce, choć może to akurat dla tych najważniejszych spraw nie musi to mieć akurat znaczenia.

Bardzo polecam lekturze!

Justyna Radomińska