Książki na lato: które warto przeczytać w wakacje?

„Shinrin-yoku. Sztuka i teoria kąpieli leśnych”, Qing Li, średnia ocen w lubimyczytać.pl: 7,4/10

Słyszeliście kiedyś termin „Shinrin-yoku”? Oznacza on „leśną kąpiel”, która z kolei jest niczym innym jak wycieczką po lesie, a czyż lato nie jest najlepszym czasem, by się na taką wyprawę wybrać? Zwłaszcza w upalne dni, gdy to właśnie między drzewami można znaleźć ochłodę. Ten spacer może przybrać różną formę – od uważnego przyglądania się leśnym skarbom, przez chodzenie boso po trawie w większym ogrodzie, po wyjście do najbliższego parku.

Autorem „Sztuki leśnych kąpieli” jest doktor, ekspert w dziedzinie medycyny leśnej, która od wielu lat stanowi jeden z filarów japońskiej kultury, podkreślających ważkość odnowienia ludzkiej więzi z naturą. Qing Li dowodzi, że obcowanie z drzewami, a nawet roślinami, które mamy w domu czy w biurze (Li pisze w książce, z jakimi dokładnie) czy wdychanie olejków eterycznych o konkretnych zapachach mogą przyczynić się do zmniejszenia stresu, pobudzać działanie układu odpornościowego, zwiększać energię. Lato to doskonały czas, by wykorzystać wiedzę zdobytą podczas lektury tej książki w praktyce.

Jak napisała użytkowniczka Marzena:

„Sto dni bez słońca”, Wit Szostak, średnia ocen w lubimyczytać.pl: 7,0/10

Wit Szostak to pisarz mający na swoim literackim koncie wiele różnych dzieł. W jego najnowszej publikacji, „Szczelinami”, narratorką jest kobieta-poetka, w „Oberkach do końca świata” autor przywołuje pamięć o wiejskich muzykantach, a w „Stu dniach bez słońca” skutecznie bawi, choć stworzony przez niego bohater – Lesław Srebroń, zapewne niejednego czytelnika i niejedną czytelniczkę nie raz zirytuje, jego losy mogą też zasmucać. Srebroń wyrusza na podbój naukowego świata na Finnegany – wyspę, o której nie wspominają nawet mapy, mającą jednak własną uczelnię, a w niej zdecydowanie nietuzinkowych członków i członkinie kadry naukowej. Drogowskazem w pracy jest dla Srebronia postać polskiego fantasty, Filipa Włócznika, którego naukami kieruje się w stopniu ekstremalnym.

„Sto dni bez słońca” to książka dostarczająca osobie poświęcającej się jej lekturze niemało pozytywnych emocji – idealna do przeczytania w wolnym czasie satyra.

Jak napisał użytkownik Dorwas, „Sto dni bez słońca” to:

„#Upał”, Michał Olszewski, średnia ocen w lubimyczytać.pl: 6,2/10

Michał Olszewski napisał książkę (nie tylko) o upale, którą warto przeczytać podczas urlopu – traktuje bowiem o tym, do czego doprowadza życie w nieskończonym pośpiechu. Głównym bohaterem tej niewielkiej objętościowo powieści jest 40-letni Fej (od Facebooka, bo media społecznościowe kocha całym sercem). Mężczyzna pracuje w serwisie „Miasto na gorąco”, a że akurat przez Kraków, w którym mieszka, przechodzi fala upałów, próbuje właśnie za pomocą tego tematu zwiększyć liczbę odwiedzających portal użytkowników. Na tym bowiem polega jego zadanie – niczym kreski na termometrze, słupki ze statystykami mają w jego pracy cały czas iść w górę. Fej nigdy nie odpuszcza – sprawdza najnowsze wiadomości bez przerwy, na czym traci jego rodzina. Z dziećmi niemal się nie widuje, żonę zdradza z kochanką, a telefonów od matki sumiennie nie odbiera. Wkrótce jednak, w najokrutniejszy ze sposobów, Fej przekona się, że nie jest w stanie wszystkiego kontrolować.

Jak napisał krótko użytkownik WiktorW:

„Włosi”, John Hooper, średnia ocen w lubimyczytać.pl: 6,7/10

Lato sprzyja czytaniu książek, których akcja rozgrywa się w pięknych okolicznościach przyrody. Bardzo często akcja relaksujących powieści obyczajowych rozgrywa się we Włoszech – w Toskanii, Rzymie czy na południu kraju. John Hooper, brytyjski dziennikarz, który mieszkał m.in. na Cyprze i w Hiszpanii, od 15 lat swoim domem nazywa Włochy. Jego książka jest reportażem, więc świetnie sprawdzi się jako wakacyjna lektura dla tych, którzy chcieliby poczytać nie tylko pełne ciepła powieści o Italii. Autor, patrząc na Włochów okiem człowieka z zewnątrz, jednak od dawna poznającemu ich zwyczaje, kulturę, pisze o nich z sympatią, ale nie bezkrytycznie. Jego publikacja stanowi również niemałą porcję ciekawostek dotyczących Italii: jaki jest stosunek Włochów do Kościoła katolickiego? Czy, mimo że szanują papieża, żyją zgodnie z jego naukami? Dlaczego wieszak nazywają aż kilkunastoma słowami, a na kaca nie znajdują żadnego określenia? Jak to możliwe, że ten naród stworzył podwaliny europejskiej kultury, ale i mafię? To tylko część pytań, na które odpowiada w swojej publikacji Hooper.

Jak napisał użytkownik damiano_leggere:

„Zachowaj spokój”, Harlan Coben, średnia ocen w lubimyczytać.pl: 7,3/10

Dla wielu czytelników i czytelniczek jednym z najlepszych sposobów na letni relaks z książką jest lektura kryminału. Tych na rynku jest niemało, wśród nich i ten, którego serialowa adaptacja okazała się hitem w Polsce i innych krajach europejskich. Mowa o „Zachowaj spokój”, czyli opowieści o amerykańskim (a w serialu – polskim) małżeństwie, którego syn Adam pewnego dnia znika. Jego zaginięcie jest tym bardziej niepokojące, że dochodzi do niego po śmierci najlepszego przyjaciela chłopaka. Rodzice Adama, widząc już wcześniej, że chłopak zaczął zamykać się w sobie, zainstalowali w jego telefonie program szpiegowski, pozwalający śledzić każdy jego krok, każdy wysłany mail, SMS. W trakcie jego poszukiwań odczytują wysłaną do niego wiadomość: „Już dawno po wszystkim. Po prostu siedź cicho i wszystko będzie dobrze”. Podczas kolejnych dni, jak to często u Cobena bywa, wychodzą na jaw skomplikowane powiązania między różnymi bohaterami, a fabuła staje się coraz bardziej zagmatwana. Użytkowniczka Aga Zaczytana napisała, że:

„Czerwona ziemia”, Marcin Meller, średnia ocen w lubimyczytać.pl: 7,4/10

Marcin Meller znany jest nie tylko jako dziennikarz telewizyjny, ale również m.in. współautor – razem ze swoją żoną, Anną Dziewit-Meller – książki o Gruzji czy felietonista, którego teksty ukazały się w zbiorze „Sprzedawca arbuzów”. „Czerwona ziemia” to natomiast debiut Marcina Mellera jako twórcy thrillerów. Książka opowiada o Wiktorze i Marcinie Tilszerach – ojcu i synu, poświęcających się podróżowaniu i poznawaniu odległych, z polskiego punktu widzenia, rejonów świata. W 1996 roku Wiktor przemierzył Afrykę wzdłuż i wszerz, co stanowiło dla niego najpiękniejszą, ale i najbardziej ryzykowną przygodę życia. W roku 2020 Marcin rusza jego śladami – dociera do Ugandy, ale nie konkretnie do Gulu, gdzie jego ojciec lata wcześniej ledwo uszedł z życiem. Wiktor postanawia więc rzucić dziennikarskie śledztwo, nad którym pracuje i odnaleźć syna. Okazuje się jednak, że to nie takie łatwe, ponieważ kolejne tropy będą prowadzić donikąd, pojawią się również konsekwencje decyzji podjętych lata wcześniej przez Wiktora. Czy jednak ojcowska miłość doprowadzi go do rozwiązania zagadki zniknięcia syna? „Czerwona ziemia” to wciągająca opowieść, która dostarczy czytającym ją osobom niemało emocji (nie tylko) w letnie wieczory.

Jak napisała w oficjalnej recenzji użytkowniczka Ewelina:

„Trzech panów w łódce (nie licząc psa)”, Jerome K. Jerome, średnia ocen w lubimyczytać.pl: 7,1/10

Powieść Brytyjczyka Jerome’a K. Jerome’a często pojawia się w zestawieniu „książek, które wywołają na twojej twarzy uśmiech” lub „tych, które wycisną z ciebie łzy spowodowane śmiechem”. Moim zdaniem nic w tym dziwnego, bo to pełna humoru i (auto)ironii publikacja, świetnie nadająca się do czytania zwłaszcza latem. W końcu opowiada o wyprawie autora i dwóch jego przyjaciół (oraz psa) łódką wzdłuż Tamizy. Podróż nie przebiega do końca tak, jak panowie by sobie tego życzyli, a komicznym sytuacjom (czy raczej – ich komicznym opisom) towarzyszą przywoływane przez podróżników anegdotki, opowiedziane z angielskim humorem. Na Jerome’a K. Jerome’a spadło w pierwszych miesiącach po wydaniu książki niemało krytyki, brytyjscy krytycy zarzucali mu, że prezentuje w niej „humor amerykański”, a on sam twierdził później, że „przez pierwsze dwadzieścia lat swojej kariery był najbardziej krytykowanym pisarzem w całej Anglii”. Z czasem jego dzieło zaczęto jednak doceniać, dzisiaj stanowi klasyczną lekturę dla tych, którzy cenią sobie ludzką zdolność do śmiania się z samych siebie.

Jak napisał użytkownik Marton, „Trzech panów na łódce (nie licząc psa)” to:

„Migot. Z krańca Grenlandii”, Ilona Wiśniewska, średnia ocen w lubimyczytać.pl: 6,9/10

Oczywiście w wakacje, latem, nie trzeba czytać wyłącznie książek, których akcja dzieje się na plaży, nad morzem lub która jest wciągającym kryminałem. Niektórzy w gorące dni nie pragną niczego innego niż się ochłodzić. A w tym pomoże reportaż „Migot” Ilony Wiśniewskiej. Najnowsza książka mieszkającej w Norwegii autorki opowiada o najbardziej wysuniętych na północ krańcach Grenlandii – osadach Qaanaaq i Siorapaluk. Reporterka i fotografka pojechała do tych miejsc, nawiązała relacje z mieszkającymi w nich Inughuitami, co nie było łatwe. Już na samym początku książki możemy przeczytać trzy cytaty, wyrażające, niestety wynikającą z doświadczenia, obawę mieszkańców tych niewielkich miejscowości, tego rejonu wyspy, przed tym, że ich słowa, zwyczaje, zostaną w niewłaściwy sposób zinterpretowane przez przybyszów. Tych, którzy przyjeżdżają najczęściej na chwilę, a uważają, że wiedzą o wiele więcej i lepiej o tym, jak Inughuici powinni żyć. Ilona Wiśniewska jednak przyjmuje postawę cierpliwej i życzliwej obserwatorki, która z czasem zostaje przez wielu mieszkańców osad północnej Grenlandii zaakceptowana. Ba! W Qaanaaq i Siorapaluk organizuje nawet obchody polskiego dnia niepodległości!

„Migot” nie jest lekturą łatwą – czyta się tę książkę bardzo sprawnie, jednak bez wątpienia opowiada o niełatwych kwestiach. To książka dla tych, którzy lubią literaturę faktu i chcą (latem i nie tylko) dowiedzieć się jak najwięcej o ludziach zamieszkujących najzimniejsze części świata.

Użytkowniczka ewa13 napisała, że:

Jakie publikacje dopisalibyście do listy książek na lato, wakacyjnych? Czekam na wasze propozycje w komentarzach!