W 1839 roku Amerykanin Jeorling, pragnący opuścić Wyspy Kerguelena, na ktorych przebywał, wsiada na pokład szkunera „Halbrane”, dowodzonego przez kapitana Lena Guya, człowiek milczącego, który akceptuje pasażera z pewną rezerwą. Na pokładzie bosman Hurliguerly chętnie gawędzi z Jeorlingiem, natomiast Len Guy zachowuje dystans; można domniemywać, że ukrywa tajne zmartwienie. Tymczasem pewnego dnia, przekazuje Jeorlingowi nadzwyczajną informację: wypadki i osobistości opisane w sławnej powieści Edgara Poego „Przygody Artura Gordon Pyma” nie są zmyślone, ale zupełnie prawdziwe. Odkrycie trupa na krze zdaje się potwierdzać jego przekonanie: dokumenty znalezione przy ciele poświadczają, że kapitan William Guy, rodzony brat Lena Guya, od jedenastu lat znajduje się na wyspie Tsalal, po masakrze części jego załogi przez tubylców. W porcie na Falklandach, na statek zaciąga sia się kilku dodatkowych marynarzy, pomiędzy którymi znajduje się niejaki Hunt, którego głównym pragnieniem jest dotarcie do bieguna południowego, jeszcze wówczas niezbadanego. Po trudnej żegludze szkuner dociera do mitycznej wyspy Tsalal, opisanej przez Edgara Poego, spustoszonej przez podziemny wstrząs, na której nie ma śladu życia. Zrozpaczony Hunt przyznaje się, że właściwie jest Dirkiem Petersem, towarzyszem przygód Arthura Pyma, przez ostatnie lata poszukującego swego przyjaciela. „Halbrane”, podniesiona nagle przez górę lodową, zostaje zniszczona, a jej jego załoga musi schronić się na lodzie. Wkrótce góra lodowa wpływa w nieznaną cieśninę, która przecina kontynent południowy, i kończy swą drogę, dobijając do stałego lądu. Bunt części marynarzy pozbawia Lena Guya i jego wiernych towarzyszy jedynej łodzi, jak im pozostała. Po jakimś czasie Peters udaje się złapać unoszącą się łódź, w której odkrywa Williama Guya i trzech jego ludzi, prawie nieprzytomnych. Następuje wzruszające spotkanie dwóch braci, którzy spotkali się po jedenastu latach rozłąki. Jeorling i jego towarzysze korzystają z łodzi, by dotrzeć w okolice bieguna magnetycznego, gdzie czeka ich fantastyczna wizja: ogromna skała, mająca postać sfinksa, ze straszliwą siłą w znacznym promieniu przyciąga wszystkie żelazne elementy. Znajdują też zmumifikowanego trupa Arthura Pyma, rozciągniętego na ścianie i rozumieją, że nieszczęśnik, który nosił fuzję przewieszoną przez ramię, został błyskawicznie po-chwycony przez magnetyczny fluid i rzucony na ten potworny magnes. Zrozpaczony Dirk Peters nie przeżyje tego makabrycznego widoku i padnie trupem, powalony przez atak serca. Dwunastu ocalonych z tej odysei, na pokładzie kruchej łodzi, dotrze na Ocean Spokojny, gdzie zostaną zabrani przez amerykański statek, który ich odwiezie do Australii. Juliusz Verne, wielbiciel Edgara Poego, napisał dalszy ciąg powieści zatytułowanej „Przygody Arthura Gordona Pyma”. Zresztą cały piąty rozdział „Sfinksa lodowego” jest poświęcony streszczeniu tego dzieła wielkiego amerykańskiego pisarza.