Lesław M. Bartelski tak napisał w roku 1968, w związku z drugim powojennym wydaniem "Trzech towarzyszy":
Kiedy przed czterdziestu laty ukazała się powieść Ericha Marii Remarque'a "Na zachodzie bez zmian", zyskała w krótkim przeciągu czasu taki rozgłos i wzięcie, że jej autor stał się od razu sławny i został zaliczony do klasyków XX wieku. Była ona poświęcona pokoleniu, które złamała pierwsza wojna światowa, tym młodym chłopcom z rocznika 1898, idącym prosto z ławy szkolnej do walki. "Książka ta nie ma być oskarżeniem ani tez wyznaniem. Ma tylko podjąć próbę udzielenia wieści o pokoleniu, które wojna zniszczyła - nawet gdy uchroniło się przed jej granatami" - tak brzmiały słowa Remarque'a poprzedzające treść "Na zachodzie bez zmian" (...) i to stanowisko zajmował autor konsekwentnie we wszystkich później napisanych utworach, włączając w to i "Trzech towarzyszy".

(...) "Trzej towarzysze" są wzruszającą i piękna powieścią o przyjaźni. Takiej przyjaźni, która wyrosła na placu boju w obliczu wspólnego niebezpieczeństwa (...) Miłość do młodej dziewczyny nie zniszczy - o dziwo! - tej przyjaźni, przeciwnie, wzmocni ja nawet. Nie ma pomiędzy tymi trzema kolegami zawiści czy ambicji męskich.

(...) Remarque umie wyciskać łzy z oczu, posługuje się niemal melodramatycznymi chwytami, ale trzeba przyznać, że zna się na tym. Nie ma w jego powieści wspaniałej wyniosłości intelektualnej i głębi Tomasza Manna ani szyderczej analizy wydarzeń Arnolda Zweiga, czyta się ja jednak z nie mniejszym napięciem i podziwem.