Nigdy pani Bovary nie była tak piękna jak w owym czasie, piękna tą niewymowną urodą, którą daje radość, entuzjazm, powodzenie, a która jest tylko harmonią między temperamentem a okolicznościami zewnętrznymi. Pragnienia, troski, przeżycia miłosne i wiecznie młode złudzenia rozwinęły ją stopniowo, jak nawóz, deszcz, wiatr i słońce rozwijają kwiaty; toteż zakwitła wreszcie w całej pełni swej natury. Powieki jej zdawały się jakby umyślnie wykrojone do powłóczystych spojrzeń miłosnych, w których tonie źrenica: głęboki oddech rozdymał delikatne nozdrza i unosił kącik mięsistych warg,ocienionych ciemnym puszkiem. Rzekłbyś, iż wyrafinowany w zepsuciu artysta wiąże na karku bujne sploty jej włosów: spływały ciężką masą, niedbale, tak jak chciał kaprys cudzołóstwa, rozplatającego je co dnia. Głos jej i kibić nabrały teraz modulacji bardziej miękkich. Coś nieuchwytnego i przejmującego emanowało nawet z fałd jej sukni, z wygięcia stopy. Karolowi, jak za miodowych miesięcy, zdawała się zachwycająca, pełna nieprzezwyciężonego uroku.