Śmiejąc się mówił, że musi to napisać, chociaż nikt tego nie wyda i czytał fragmenty "Zabicia ciotki" głośno w swoim domu, sprawdzając reakcje słuchaczy.

Powieść "Zabicie ciotki" jest najdłuższym utworem prozatorskim Andrzeja Bursy. Pisana w realistycznej konwencji ze zwartą konstrukcją zdaniową, jasną linią fabularną przynosi łatwość czytania, natomiast istniejąca równo­legle wielopłaszczyznowość, dwoistość i przenośnia wprowadzają w pełnię zamierzeń autora.

Ciotkę można zrozumieć jako symbol zależności, nudy, zabijającej codzienności, a zbrodnię jako próbę wyzwolenia się. Warto zauważyć, że sam akt zbrodni jest sprowadzony do niezbędnego zabiegu pozbawionego dodatkowego okrucieństwa, sadyzmu czy nienawiści, a opis walki z trupem jest horrorem nie większym od technicznego opisu czynności studenta medycyny w prosektorium. Dobór słów i obrazów daje znać o piórze poety, chociaż język jest lakoniczny i zwięzły.