Pierwszy tom Krytyki czystego rozumu wprowadzał czytelnika w podstawy koncepcji Kanta. Wiemy już, w jaki sposób nasz aparat poznawczy określa naszą wiedzę na temat świata rzeczy. Rzeczywistość, którą odczuwamy jako zewnętrzną, interpretujemy tak, jak pozwalają nam na to zmysły i intelekt.

Tom drugi Krytyki... pokazuje dalsze konsekwencje Kantowskiego przewrotu. Śledzimy, co dzieje się z naszym poznaniem na wyższym poziomie. Człowiek bowiem nie tylko zdobywa i porządkuje wiedzę o rzeczach. Czyniąc to, tworzy zarazem bardzo szczególny świat pojęć, i również tę rzeczywistość interpretuje, również w niej żyje. Władzą, która rządzi w tej przestrzeni, jest rozum, kontaktujący się tylko z wewnętrznym światem intelektu, ale już nie ze światem rzeczy.

Taka struktura niesie ze sobą różne ograniczenia - zauważa Kant - i każe nam się z tym pogodzić. Gdy próbujemy je bowiem na siłę przekraczać, rodzą się błędy i nieporozumienia. Badając świat i samych siebie, nieustannie mylimy się w rozpoznawaniu tego, co obiektywne i subiektywne, w rozumieniu, co i jak zależy od specyfiki naszych umysłów. Kant zaś nie cierpi owego, jak to nazywa, mędrkowania i z pasją śledczego analizuje pułapki poznania, wybryki rozumu, mamidła i pozory.