Wielokrotnie nadmienia Schulz, że opowiadania jego dzieją się „ w trzynastym, nadliczbowym i niejako fałszywym miesiącu”, „na marginesie czasu”, „na bocznych jego torach” itp. Wypowiedzi te sugerują jakiś odmienny rodzaj czasu, gdzie możliwa jest nie tylko kolejność, ale i oboczność zdarzeń, gdzie można się posuwać w apru kiernkach: nie tylko naprzód, ale wszerz i w głąb. Ta – wyraźnie już poeinsteinowska – wizja stanowi o specyfice i sile takich obrazów, jak „chrapanie śpiących wędrowało po nieznanych obszarach światów sennych” albo „senne dni ujęte były z obu stron, od poranku i od wieczora, w futrzane krawędzie zmierzchów” itp., gdzie procesy czasowe zostają jakby rzutowane na siatkę przestrzenną. Wizja ta kształtuje nie tylko poszczególne porównania, ale i cała technikę narracyjna Schulza.
Artur Sandauer, „Rzeczywistość zdegradowana (Rzecz o Brunonie Schulzu)”