Na wstępie zaznaczę, że to prawdopodobnie najlepsza powieść, jaką kiedykolwiek czytałem.
HPMOR to książka pisana dosłownie przez kilka lat, czemu trudno się dziwić, biorąc pod uwagę, że autor jest pisarzem tylko hobbystycznie, a rozmiar dzieła jest ogromny.
Idea HPMOR jest genialna w swojej prostocie. To alternatywna historia pierwszego roku Harry'ego w Hogwarcie. Świat przedstawiony jest bardzo podobny, z zasadniczą różnicą, że tytułowy bohater zamiast przez Dursleyów wychowywany był przez Michaela i Petunię (tę samą Petunię) Verresów, naukowców z Oxfordu. Harry w wieku jedenastu lat ma umysł ostry jak brzytwa i godną pozazdroszczenia wiedzę naukową, która staje na głowie w momencie gdy nasz bohater dowiaduje się, że istnieje coś takiego jak magia. Trafiwszy do świata czarodziejów, Harry błyskawicznie zauważa jaką zgrają półgłówków jest magiczna Wielka Brytania i od razu stwierdza, że nie miałby większych problemów z szybkim przejęciem władzy nad światem. Oczywiście wrodzone, głębokie poczucie moralności go przed tym powstrzymuje, ale wkrótce Harry odkrywa, że posiada tajemniczą Mroczną Stronę swojej osobowości...
Tyle jeśli chodzi o wstępny zarys fabularny. Ale mam poważny problem, żeby jednoznacznie powiedzieć czym HPMOR jest. Z początku przeważały motywy komediowe, przy których potrafiłem wybuchać niepohamowanym śmiechem. Ale dosyć szybko klimat stacza się w coraz mroczniejsze odmęty (jak w oryginale, ale poziom mroku u Rowling był nieporównywalnie niższy). Komedia zaczyna ustępować atmosferze przygotowania do wojny i rosnącego napięcia. W międzyczasie czytelnik ma zaserwowane coś w stylu scientific-method-for-dummies. Jeśli ktoś nie ma zaplecza naukowego, HPMOR to bardzo fajny sposób, żeby dowiedzieć się, czym właściwie jest nauka (a autor naprawdę wie o czym mówi, wpiszcie sobie Eliezer Yudkowski w wikipedii). Dodatkową atrakcją jest to, że autor w specyficzny sposób wytyka dziury w świecie wykreowanym przez Rowling... metodycznie je łatając. Niewysłowioną przyjemnością było dla mnie zagłębianie się w świecie Harry'ego Pottera, w którym wszystko działa i ma sens. W którym wszystko jest wręcz realistyczne.
Niemniej, to co do tej pory wymieniłem nie zawiera największej zalety tej powieści. Największą zaletą jest aspekt psychologiczny postaci i socjologiczny magicznej Wielkiej Brytanii. HPMOR to kopalnia przemyśleń na ogromną liczbę istotnych tematów i to przemyśleń z konkretnymi wnioskami. Bywa, że Yudkowski nie zostawia na szeroko pojętej naturze człowieka suchej nitki. I bardzo dobrze. Mnie samemu wytknął wiele błędów i myślę, że mogę powiedzieć, że niejednego się nauczyłem.
Na koniec dodam, że Yudkowski dynda sobie na takie rzeczy jak Strzelba Czechowa. Wątków, które zostały otwarte dla czytelnika do zakończenia we własnej wyobraźni jest mnóstwo. Sam autor zaznaczył, że sequela pisać nie będzie, ale zachęca czytalników do kontynuacji. A jest co kontynuować.

PS: Niech żyje Quirinus Quirrell, bezapelacyjnie najlepsza postać fikcyjna, z którą się zetknąłem.

Na wstępie zaznaczę, że to prawdopodobnie najlepsza powieść, jaką kiedykolwiek czytałem.
HPMOR to książka pisana dosłownie przez kilka lat, czemu trudno się dziwić, biorąc pod uwagę, że autor jest pisarzem tylko hobbystycznie, a rozmiar dzieła jest ogromny.
Idea HPMOR jest genialna w swojej prostocie. To alternatywna historia pierwszego roku Harry'ego w Hogwarcie. Świat...