Książeczko, na pomoc!

Pewnego dnia mój czteroletni siostrzeniec przybiegł do mnie, by obwieścić: „- Wiesz, nie mogę już nosić skarpetek z misiem! – Dlaczego nie? – pytam, widząc, iż tego właśnie oczekuje. – Koledzy z przedszkola mi powiedzieli, że są… - uśmiecha się, kołysząc w tył i przód - …dziewczyńskie. – I co? – dopytuję. – Ściągnąłem! – chwali się uradowany czterolatek”. Zaciekawiona obrotem sprawy, postanowiłam udać się po prawdziwy, nieubarwiony przez dziecięcy umysł, opis sytuacji do najlepiej poinformowanej osoby – mamy chłopczyka. „- Ściągnął – potwierdza moja siostra. – Co zrobiłaś? – pytam, starając się ukryć, że moje zainteresowanie ma pedagogiczny charakter. – Kupiliśmy nowe – wzrusza ramionami siostra – ze Spidermanem.” Zamienili misia na Spidermana. I już, po problemie. Ale czy na pewno?
Każdy z nas rodzi się chłopcem lub dziewczynką. Dla dorosłych to oczywiste. Płeć narzuca nam role. Dziewczynki powinny być grzeczne, spokojne, czyste, nosić sukienki i nie chodzić po drzewach. Chłopcy mogą być głośni, wolno im biegać i zdzierać kolana. Mają prawo, są chłopcami. Ale co w momencie, gdy czterolatek lubi swoje skarpetki z misiem, a nie powinien ich nosić, ponieważ koledzy śmieją się, że są „dziewczyńskie”? Rodzice mogą mieć kłopot z odpowiedzią na to pytanie, dlatego dobrze jest pomóc sobie, sięgając po mądrą książeczkę, poruszającą ten problem.
Igor, bohater opowiastki „Igor i lalki” Piji Lindenbaum, jest przedszkolakiem. Dobrze gra w piłkę. Koledzy zawsze kłócą się, kto będzie miał go w swojej drużynie. Chłopczyk posiada jednak pewną wstydliwą tajemnicę, lubi bawić się… lalkami. Pewnego dnia, zamiast grać z kolegami w nogę, postanawia dołączyć do przebierających swoje lalki dziewczynek. Te wyśmiewają go, Igor mimo to nie zraża się. Po jakimś czasie dziewczynki pozwalają mu dołączyć do zabawy. Kiedy Anton i pozostałe przedszkolaki odkrywają nieobecność Igora na boisku, postanawiają go znaleźć. Odnajdują kolegę w towarzystwie dziewczynek i, co ciekawe, zamiast wybuchnąć śmiechem, przyłączają się do zabawy.
Niełatwo rozmawiać z dziećmi na „trudne” tematy. Na szczęście istnieją cudowne, mądre książeczki, takie jak „Igor i lalki”, które niewątpliwie to ułatwiają. Historia chłopca, lubiącego bawić się z dziewczynkami, wymyka się istniejącym schematom. Jest opowieścią o łamaniu stereotypów i może być świetnym wstępem do rozmowy z maluchem. Pomoże nauczyć dziecko tolerancji. Przedszkolnymi kolegami Igora są dzieci czarne i skośnookie, co uważam za wspaniały pomysł autorki i niewątpliwy plus „Igora i lalek”. Opowieść pomoże chętnemu rodzicowi, uświadomić swojemu potomkowi, że odmienności nie należy się bać. Nie na nic złego w tym, że chłopiec lubi bawić się z dziewczynkami. Ciekawe, kolorowe ilustracje pomogą przykuć uwagę malucha. Lektura przyniesie podwójną korzyść – zabawi, a jednocześnie wesprze rodzica w wykonaniu jednego z najtrudniejszych życiowych zadań, jakim niewątpliwie jest wychowanie dziecka.
Książeczka Piji Lindenbaum stanowi niezaprzeczalną pomoc dla rodziców, którzy chcieliby, ale nie wiedzą, jak rozpocząć ze swoimi dziećmi rozmowę o stereotypach, czy różnicach kulturowych. To pozycja, naprawdę godna polecenia, z której dużo wyniosą nie tylko pociechy, ale i opiekunowie. Jeśli, wybierając książeczki do biblioteczki malucha, szukacie Państwo takich, które pomogą Wam dobrze wychować pociechy, „Igor i lalki” jest jedną z tych książeczek.

Książeczko, na pomoc!

Pewnego dnia mój czteroletni siostrzeniec przybiegł do mnie, by obwieścić: „- Wiesz, nie mogę już nosić skarpetek z misiem! – Dlaczego nie? – pytam, widząc, iż tego właśnie oczekuje. – Koledzy z przedszkola mi powiedzieli, że są… - uśmiecha się, kołysząc w tył i przód - …dziewczyńskie. – I co? – dopytuję. – Ściągnąłem! – chwali się uradowany...