Choć wielu z nas wyrobiło sobie zdanie na temat prozy Prousta, prezentowanego zbioru nie sposób pominąć, choćby dlatego, że stanowi nieprzypadkowe i niekrytyczne zarazem kompendium. Zestawienie sądów pod redakcją Jana Błońskiego jest swoistą „mapą drogową” aby użyć modnego dziś określenia, twórczości, zamysłów i życia Marcela Prousta. Z wartych odnotowania, znajdujemy w nim sąd Alaina o rzuceniu wezwania naszej wtórnej rzeczywistości, opinię Riviere'a o okłamywaniu jako nadrzędnej funkcji uczuć, uwagę Curtiusa, że spełnienie miłości jest możliwe tylko przez posiadanie a to jest niewykonalne, pogląd Rousseta, że najbardziej intensywne doświadczenie nie jest wystarczające do powstania dzieła. Warto również zapoznać się po wielokroć wspominanym rozróżnieniem ostatniego z nich na narratora, bohatera i autora cyklu. To najważniejsze założenie formalne „W poszukiwaniu…”. Bez niego nie ujawnia się następstwo zdarzeń tak jak to obmyślił sobie autor. Nie znajdujemy w nim sądów jednoznacznie negatywnych o omawianej twórczości, choć w tekstach pojawiają się nieliczne wytyki. Proust zrobił wiele, żeby prawda nie oddawała się sama w ręce czytelnika, tylko aby się zdradzała. Chciał również, aby czytelnik myślał, że dzieło, które mu oddaje było darem, nie zaś katorżniczą niemal pracą na krawędzi życia. Również echa tych sądów znajdujemy na kartach zbioru. Zestawienie zostało dobrane starannie, tematyka „krytyk” nie zachodzi na siebie a całość reprezentuje wysoki poziom polemiczny.

Choć wielu z nas wyrobiło sobie zdanie na temat prozy Prousta, prezentowanego zbioru nie sposób pominąć, choćby dlatego, że stanowi nieprzypadkowe i niekrytyczne zarazem kompendium. Zestawienie sądów pod redakcją Jana Błońskiego jest swoistą „mapą drogową” aby użyć modnego dziś określenia, twórczości, zamysłów i życia Marcela Prousta. Z wartych odnotowania, znajdujemy w nim...