Tragedia....nie ma strony na której nie występowałby błąd merytoryczny, bądź powielane były plotki. Rozumiem coś takiego w 1990 roku ale nie w 2022, gdzie można sobie włączyć encyclopaedie metallum i wszystko sprawdzić.

Tragedia....nie ma strony na której nie występowałby błąd merytoryczny, bądź powielane były plotki. Rozumiem coś takiego w 1990 roku ale nie w 2022, gdzie można sobie włączyć encyclopaedie metallum i wszystko sprawdzić.

„Huta agresji – bez kija w czterech literach?”
Książka jest pisana przez człowieka, który robił to bez spiny. Takie podejście ma swoje zalety i wady.
Zaletą jest bardzo przystępny język, taki jak w niejednym lepszym podziemnym zinie. Kolejnym plusem jest prezentacja dość dużej ilości dobrze dobranych kapel. Dyskusyjnym może być podział jakiego dokonał autor, ale to jego publikacja i decydując się na czytanie trzeba go polubić. Autor nie przedstawia kompletnej historii zespołów, tylko ich dokonania do około 1993 roku. Narzucenie pewnych ram czasowych to zaleta „Huty Agresji”. Można się skupić, na najważniejszych dokonaniach kapel, od momentu ich powstania do nagrania dobrych albumów. Te płyty na ogół należą do jednych z początkowych i stanowią fundamenty Thrash Metalu. Czasami autor wspomina coś o dalszej drodze i w skrócie opowiada o wychodzącej poza ramy czasowe karierze. Całość można uznać za podstawowe, dość luźno napisane kompendium wiedzy o pewnej odmianie Metalu.
Książka ma też swoje wady. Widać to już w podtytule „biografia Thrash Metalu”. Mamy tu problem ze zrozumieniem słowa „biografia”, bo ową na pewno publikacja nie jest.
Kolejną wadą może być język pisany. Puryści mogą poczuć się mocno zniesmaczeni. Dość drażniącym elementem jest nieopisywanie kluczowych dla zespołu krążków. Wielokrotnie możemy spotkać „nie będę opisywał w/w krążka, bo jest on tak zajefajny, że nie trzeba”. Jak na kompendium, to trochę mało. Innym potknięciem jest opieranie się tylko na informacjach np. z Wikipedii. Myślę, że przewertowanie wielu gazet i zinów dałoby czasami lepsze efekty.
Ja nie mam kija w czterech literach i wymieniając wady robię to na potrzeby tej opinii. Czytając „Hutę Agresji” spędziłem kilka fajnych chwil i odbyłem wycieczkę w czasy swojej młodości. Jest to wyluzowana, opowieść napisana przez fana Thrash Metalu, przez co jest szczera. Myślę, że prawdziwym wyznawcą mocnej muzy, bez zacięcia „bycia true”, powinna się ona spodobać. Na pewno skorzystają Ci, którzy urodzili się w czasach, gdy gatunek trącił już myszką, a królowały inne odmiany. Młodzież powinna sięgnąć po tą książkę, by poznać to, co może im umknąć, a jest podstawowe. Ze swej strony polecam wszystkim, którzy mają swobodne podejście do tematu i nie są fundamentalistami. Będzie trochę zabawy.

„Huta agresji – bez kija w czterech literach?”
Książka jest pisana przez człowieka, który robił to bez spiny. Takie podejście ma swoje zalety i wady.
Zaletą jest bardzo przystępny język, taki jak w niejednym lepszym podziemnym zinie. Kolejnym plusem jest prezentacja dość dużej ilości dobrze dobranych kapel. Dyskusyjnym może być podział jakiego dokonał autor, ale to jego...